Talisman – Live at Sweden Rock Festival Jaar van release: 2002 Label: Empire Records
“Sommige stemmen blijven galmen. Zelfs als de man zelf al jaren niet meer zingt met Talisman. En sommige bands verdienen hun standbeeld in decibellen.”
Het is juni 2001. De lucht boven Sölvesborg is zwaar van verwachting, het publiek in katzwijm van herinnering. Op het podium staat Talisman — een band die melodieuze hardrock een Zweeds paspoort gaf en een Amerikaanse tongval. De gelegenheid is uitzonderlijk: een reünie, een ode, een slotakkoord. Niet zomaar een optreden, maar een viering twee soulbrothers, want de stem van Talisman, Jeff Scott Soto, staat hier met zijn muzikale zielsverwant: bassist Marcel Jacob. Talisman. De naam zegt je misschien minder dan hij zou moeten, maar voor wie oren heeft voor melodie én power, groove én emotie, is dit geen band, maar een openbaring. En op Live at Sweden Rock Festival (2001) hoor je waarom.
De registratie: Live at Sweden Rock Festival 2001. Een livealbum dat niet zomaar een show documenteert, maar een hartslag terugbrengt in het lijf van een legende.
Op deze plaat bewijst Soto opnieuw waarom hij meer is dan een zanger: hij is een baken, een storm, een vriend en een vuist tegelijk. Zijn stembanden zijn geen stalen kabels — ze zijn fluweel met titanium binnenwerk. Hij zingt niet, hij leeft elke regel. Bij I’ll Be Waiting voel je de hoop in zijn borstkas dreunen. Bij Colour My XTC stuitert zijn charisma door de monitors. Bij Mysterious verandert hij het podium in een preekstoel. En bij Just Between Us? Daar zingt hij met breekbaarheid in de rugzak, met Marcel in zijn hart.
Het fundament ligt bij Pontus Norgren en Jamie Borger – geen sessiemuzikanten, maar melodische huurmoordenaars met gevoel. Norgren’s solo’s zijn razend scherp, maar nooit zielloos, altijd in dienst van het lied. En Borger? De drums rollen als donder door het festivalveld: strak, groovend, snijdend als messen door boter.Op bas natuurlijk Marcel Jacob. De echte ster van dit live-album? Zonder twijfel de onvolprezen Marcel Jacob (R.I.P.). Zijn bas is hier geen begeleidingsinstrument, maar de motor, de ziel en de groove van het hele optreden. Hij slapt, zingt, zweet met zijn snaren. In nummers als Tears in the Sky en Break Your Chains hoor je een funky furie die nauwelijks onder te brengen is onder ‘hardrock’. Jacob was geen showman in woorden, maar een wereldleider in noten. En hier hoor je waarom hij gemist wordt als een fundament, niet als een voetnoot.
De mix van Live at Sweden Rock Festival is direct, organisch, eerlijk. Geen overbodige gloss, geen autotune, geen live-album-nagesynchroniseerd-in-een-Italiaanse-studio-geintjes. Hier hoor je het ademen van het publiek, de zweetdruppels van het moment, de emotie tussen zanger en band. En ja, het is hier en daar onvolmaakt. Maar dat maakt het juist zo intens.
Conclusie
Live at Sweden Rock Festival 2001 is geen livealbum om even op te zetten. Het is een beleving, een herinnering aan een band die te goed was voor het mainstreamformat, en daarom vaak onder de radar bleef. Maar wie luistert, hoort het meteen: Talisman was geen randverschijnsel, maar een baken. Hun mix van melodieuze hardrock, groove, soul en techniek is hier in zijn puurste vorm te horen. En het feit dat deze show vandaag de dag nog steeds wordt besproken, zegt alles. Talisman was altijd al een band voor de fijnproever: te soulvol voor de metalpolitie, te hard voor de AOR-elite. Maar precies daar, op dat snijvlak, ligt hun kracht. En dat hoor je hier in vol ornaat, rauw en glorieus.
