Dare – Sacred Ground
Jaar van Release: 2016
Label : Legend Records
Eindelijk zijn de Britse vaandeldragers van de melodieuze rock er terug met een splinternieuw album: Sacred Ground.
Dare, voor de mensen die ze niet zouden kennen, pasgeboren zijn, of de laatste 25 jaar op een andere planeet vertoefden, speelt modere (soft)rockanthems met veel emotie en een Keltische inslag. Frontman Darren Wharton, die in het verleden (en sinds een tijd opnieuw) deel uitmaakte van het legendarische Thin Lizzy, maakt samen met stergitarist Vinny Burns zowat een eigen vorm van A.O.R. of melodische hardrock die met weinig anders te vergelijken valt. Al moet gezegd dat ik zelf zo nu en dan eens moet denken aan wijlen Gary Moore. Maar dat zal dan weer met die Keltische infusies te maken hebben. In de aanloop naar deze plaat las je al dat er door de fans heel hard naar dit werk uitgekeken werd. Zo stonden de verwachtingen dan ook snel hooggespannen en moest de band wel met een sterk album voor de dag komen. En of die verwachtingen ingelost worden! Dit was al na een luisterbeurt klaar als pompwater.
Al sinds de muzikale ommezwaai die wordt ingezet met ‘Calm Before The Storm ’ uit 1998 vaart Dare, consequent zijn eigen koers. Sfeervolle, relaxte rock dus, met de nodige Keltische invloeden. In 2009 verscheen het laatste studio album van de Britse melodieuze rock formatie Dare, getiteld ‘Arc Of The Dawn’, die nu gevolgd wordt door deze ‘Sacred Ground’. In de zeven jaar die tussen deze beide releases lag, heeft bandleider Darren Wharton in 2012 nog een uiterst geslaagde re-recording uitgebracht van ‘Calm Before The Storm 2’, maar voor de rest is het behoorlijk stil gebleven rondom Dare. Daar waar de band in zijn beginperiode meer de traditionele A.O.R.-paden bewandelde, daar heeft men het tijdens de latere albums meer gezocht in aanmerkelijk softer materiaal vol Keltische invloeden en dat heeft zeker niet iedereen kunnen bekoren.
Home opent in de beste traditie, om direct gevolgd te worden door een eerste classic. I’ll Hear You Pray is een bezwerende oorworm, met sterke songwriting en prachtig gitaarwerk. Ook het derde nummer Strength is van eenzame melodieuze klasse. Days of Summer is dan weer de ‘Boys of Summer’ van Dare. In de jaren 80 zou dit een hele dikke hit geweest zijn. Nostalgie troef, veel emotie, Wharton’s diepe, donkere stem en prachtige solo’s van Burns. En ik haalde het net al aan: het is vooral de combinatietandem Wharton – Burns die dit plaatje zo mooi maakt. Een perfekt muzikaal huwelijk noem je dit. Ik ben heel erg fan van het warme, soms mijmerachtige gitaarwerk van deze gitarist. Elke song heeft zijn plek dik verdiend op Sacred Ground, al is het nu een song met wat meer tempo als On My Own of een ballad (waar de band dus ook meesters in zijn) als Until bijvoorbeeld. Het zou dan ook wel eens goed kunnen dat dit album wel eens één van dé Dare albums in de catalogus gaat worden. Alles lijkt te kloppen: van songwriting, over produktie, zang en gitaarwerk tot de eigenlijke afwerking. En dan heb ik de teksten nog niet verteld, die weer elk hun eigen pakkende verhaal lijken te vertellen.
Wat opvalt is dat de muziek op deze nieuwe plaat weer wat meer A.O.R.-elementen herbergt en dat zal ongetwijfeld te maken hebben met de herintroductie van gitarist Vinnie Burns in de band, die de elf aanwezige nummers bijzonder fraai inkleurt met zijn energieke spel. Vooral ‘Along The Heather’, ‘Home’, ‘I’ll Hear You Pray’ en ‘Days Of Summer’ kunnen mijn goedkeuring wegdragen, maar ook de overige zeven nummers zijn de moeite van het beluisteren meer dan waard. Darren Wharton bewijst nog steeds een erg begenadigd songwriter en (vooral) zanger te zijn, waardoor ook deze ‘Sacred Ground’ een waar juweeltje is geworden. Nog steeds is het materiaal van Dare niet geschikt voor de gemiddelde Metal lezer, maar iedereen die kickt op uitstekende melodieuze (pop)rock met fantastische vocalen is bij Dare zeker aan het goede adres. Verder is alles bij het oude gebleven: gevoelige rocksongs met fraaie arrangementen, emotionele zang en een sound om je vingers bij af te likken. Echt een plaat die je op je gemak, en liefst via een koptelefoon, tot je moet nemen. Pas dan komt “Sacred Ground” volledig tot zijn recht.
Geef een reactie