DGM – The Passage

DGM – The Passage

Jaar van Release : 2016

Label : Frontiers 

DGM staat voor Diego Gianfranco Maurizio, de drie Italiaanse oprichters uit 1994 en stond jarenlang bekend voor technische, progressieve metal in het straatje van Dream Theater. Sinds 2006 zit echter geen van deze leden nog bij de band, toch werd besloten om de naam te behouden. Hun vertrek betekende ook de komst van gitarist Mularoni – een Malmsteen-adept die virtuoos power en melodie met een geweldige techniek combineerde – die voor een boost zorgde in hun carrière. De duels met de andere nieuwkomer Emanuele Casali op keyboards deden bij wijlen denken aan Deep Purple ‘on crack’, maar dan twee generaties later.

Na het overtuigende album Different Shapes werden de rangen versterkt door zanger Mark Basile – een vocale parel met hemels cleane zang – die verantwoordelijk is voor de schitterende melodielijnen. De combinatie van dit talent resulteerde in het sterke FrAme, waarvoor vier jaren wereldwijd werd opgetreden op de grootste festivals en wat een Europese tournee opleverde in het gezelschap van soortgenoten Symphony X en Pagan’s Mind.

De progressieve metalformatie uit Rome is al bijna twintig jaar actief, maar heeft met name in de begindagen op weinig belangstelling mogen rekenen. Door middel van noeste arbeid en steeds professioneler en beter in elkaar zittende albums heeft het gezelschap rondom zanger Mark Basile zijn fanschare inmiddels aardig weten uit te breiden. The Passage, het negende album van DGM, verschijnt dan ook via Frontiers Records. Een flinke stap vooruit ten opzichte van het kleine Scarlet Records, waar de vorige albums verschenen. Het is de groep gegund, want alles aan The Passage ademt professionaliteit en klasse.

Met het album Momentum toonde een band die vol zelfvertrouwen een koerswijziging deed in het spectrum van power/progressieve metal, waarbij het evolueerde van melodieus licht progressief à la Kamelot naar harder progressief van Symphony X. Hierbij heeft de vriendschap met laatstgenoemde formatie ongetwijfeld een rol gespeeld. Met het vijftien minuten durende tweeluik The Secret geeft DGM een uitermate fijn visitekaartje af. De spetterende, goed uitgevoerde progressieve metal zit vol spannende ideeën, solide soleerwerk en sterke ritmes. Invloeden van het modernere werk van Symphony X zijn goed hoorbaar, De composities zijn fenomenaal, met pakkende refreinen.Gitarist Simone Mularoni heeft naast het gitaarwerk ook de productie voor zijn rekening genomen en ervoor gezorgd dat The Passage buitengewoon strak de speakers uit komt knallen met zijn heldere sound.

DGM weet op The Passage een zeer constant niveau neer te zetten. Tussen de elf nummers is alleen de afsluiter In Sorrow een wat vreemde eend in de bijt. Los daarvan slaagt de band er steeds in om zijn ideeën knap uit te werken in overtuigende, goed gestructureerde nummers. Dat geldt zowel voor meer songgerichte, toegankelijke tracks als Animal als ook de meer thrashy, jachtige nummers als Fallen. Daardoor boeit The Passage over de gehele lengte en vliegt het uur dat de plaat duurt voorbij. Twee nummers verdienen een aparte vermelding. Zo valt het titelnummer op door zijn vlammende gitaar- en keyboardsolo’s en het pakkende refrein. Hoogtepunt van het album is echter Ghost Of Insanity, een beduidend progressievere track, met prachtige gastvocalen van Tom Englund (Evergrey), die met zijn met melancholie doordrenkte stemgeluid direct voor kippenvel zorgt.

Er is nog meer ruimte voor gastoptredens op The Passage. Zo wordt Dogma opgeluisterd met een flitsende gitaarsolo van niemand minder dan Michael Romeo (Symphony X). Zijn bijdrage bewijst zowel de voorliefde van DGM voor deze band (deze track had namelijk zo op een album als Iconoclast kunnen staan) als de hernieuwde status die de Italianen inmiddels hebben bereikt. Conclusie: The Passage verdient het om gehoord te worden!

 Het spel is technisch foutloos, met snel en adembenemend gitaarwerk, ondersteund door fijne keyboards, culminerend in bombastische ‘passages’. Dit is absoluut het meest volwassen werk tot op heden, met meer variëteit en diepgang in de nummers.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Ondersteund door WordPress | Thema: Baskerville 2 door Anders Noren.

Omhoog ↑