Dream Child – Until Death Do We Meet Again
Jaar van Release : 2018
Label: Frontiers
De erfenis en invloed van Dio kent geen grenzen, met zoveel groepen / artiesten die nog steeds geïnspireerd zijn door de geweldige rock- en metal-erfgoed die we samen met acts als de “Dio’s Disciples” en “Last in Line” hebben. Wordt nu aangevuld met “Dream Child” bestaand uit 3 voormalige leden van Dio.
De Band bestaat uit Goldy, samen met andere bekende rock veteranen, bassist Rudy Sarzo ( Quiet Riot , Ozzy Osbourne , Dio, Whitesnake ) en drummer Simon Wright ( AC/DC , Dio ), Aangvuld met gitarist / toetsenist Wayne Findlay ( MSG ) en frontman Diego Valdez (Helker), Dream Child brengt een indrukwekkende album uit, dat terug grijpt naar de magische vervlogen jaren van iconische hardrock actst als Dio, Deep Purple en Rainbow.
Een gloednieuwe band met legendes uit de hard rock / heavy metal scene. Dream Child is deze nieuwe formatie, en de release van hun debuutalbum “Until Death Do We Meet Again”. Songwriter Craig Goldy ( Dio , Giuffria , Rough Cutt ) verklaart “Ik wil de ‘holy shit’-factor terug in de rock brengen. Goldy heeft zijn gewenste “factor” met succes toegepast op het debuutrelease van zijn nieuwste supergroep, Dream Child . Wanneer je het album luistert hoor je direct waar Goldy op doelt. De muziek ademt Dio uit.
We missen allemaal Ronnie James Dio, zijn stem droeg jarenlang de fakkel van heavy metal in bands als Dio, Black Sabbath en Rainbow, maar niemand mist hem misschien meer dan zijn voormalige gitarist Craig Goldy, die heeft geprobeerd de magie die hij had te heroveren. Inspiratie heeft hij gehaald die hij had jaren met zijn voormalige werkgever Dio, maar met deze nieuwste supergroep voor Frontiers Records, Dream Child, komt hij het dichtst bij dat ‘Dio’-geluid op hun debuutalbum Until Death Do We Meet Again .
Craig Goldy verklaart dat de band is ontstaan gedurende een brainstorm sessie met platenbaas Serafino van het Frontiers label. Tijdens een telefoongesprek kwam ter sprake dat Goldy de laatste tijd veel muziek luisterde van bands als Deep Purple en Rainbow en andere bands uit deze tijd. Ook tijdens concerten was het hem opgevallen dat veel mensen graag naar dit genre van muziek luisteren. De veel gemaakte opmerking die hij dan hoorde was dat er tegenwoordig nauwelijks dit soort kwaliteitsmuziek wordt gemaakt. Hierop haakte Serafino in en stelde hem de vraag of hij instaat was om een dergelijk album te maken. Goldy greep de kans. Bij het schrijven heeft hij goed gekeken, hoe Ronnie James Dio zijn succes albums heeft opgebouwd. Daarbij had hij zich voorgenomen, wanneer ik opnieuw origineel materiaal begin te schrijven, hij alles zou gebruiken dat hij had geleerd door jarenlang zij aan zij met de meester te werken op een zodanige manier in de hoop dat hij er trots op zou zijn … en hier het is! De naam is geïnspireerd door een van zijn teksten op het album ‘Dream Evil’ en de bijnaam die hij Goldy destijds gaf, Dream Child!
Kortom, met Until Death Do We Meet Again levert Dream Child een oogverblindend debuut dat ongetwijfeld de hoogste verwachtingen van de meest fervente fans van de leden zal overtreffen.
In het begin was ik een beetje overrompeld door de muziek. Met name van wege de klanken die hier ten gehore werden gebracht, die veel leken op het tijdperk van Holy Diver, Last in Line en Dream Evil van Dio. Het was aanvankelijk een beetje vreemd, je luistert naar nieuwe “Dio” nummers, terwijl ze niet van de legendarisch meester zelf zijn. Daarnaast houd Dio’s overlijden nog steeds veel mensen bezig na al die jaren. Kijk naar bands als Last In Line, Dio Disciples en nu deze band. Nochtans, na een paar luisterbeurten van “To Death Do We Meet Again” zet je je hierover heen en begint het besef te komen dat het album is met een aantal echt geweldige heavy metal songs.
Gevoed door de Ronnie James Dio- geïnspireerde zang van Valdez en de kenmerkende powerhouse-precisie van Goldy, begint Death Do We Meet Again met “Under the Wire” – een nummer die qua sound wat weg heeft van “Highway Star” met een Dio sausje. Een even boeiend nummer, “You Can not Take Me Down” ademt een rocknummer in de Rainbow/Dio Stijl.
Het “It Is What It Is” met doorspekt gitaargeluid en verbluffende toetens, trekt de lijn door. Het hartverscheurende, “Midnight Song”, mag gerekend worden als een van de hoogtepunten van de plaat. Het is echter het opus van 7 minuten, “Until Death Do We Meet Again”, dat net het onderscheid zou kunnen maken. De titelsnit is weer een lange, bijna prog-metal achtig nummer, ook was het bij de Dio albums het geval dat meestal de titelnummers vaak qua lengte en experiment er boven uitstaken.
“Games of Shadows” is een episch klinkende headbanger met een geweldige riff van Goldy die perfect aangevuld wordt met de symfonische toetsen van Findlays, terwijl “Playing With Fire” een geweldige groove bevat om mee te nemen met een aantal serieuze gitaar- en keyboard vuurkracht, natuurlijk ook van Valdez meedoen aan de strijd met een bovenmenselijke vocale uitvoering. Van begin tot einde zijn de meeste van deze nummers ook behoorlijk catchy, de refreinen gedenkwaardig en de riffs uitstekend die meteen blijven hangen, een formule die het genre weer een nieuwe levenslucht in blaast. Met “Light of the Dark” zet de band een enigszins progressief kantje neer, de dramatische toetspartijen van Findlay geven een bijna Rainbow Rising- gevoel aan dit episch klinkende nummer,
Dit album zal herinneringen ophalen van de tijd waarvan de meeste mensen dachten dat ze al lang verdwenen waren en nooit meer terug zouden komen, maar het is ook nieuw en fris genoeg om uniek te zijn met onverwachte wendingen! Niet meer ‘dezelfde oude, dezelfde oude’ hier geen vulstoffen. Ze zijn weer opnieuw tot leven gebracht!
Geef een reactie