Ray Alder – What The Water Wants
Jaar van release: 2019
Label: Inside Out Music
Als fervente fan van Fates Warning en Redemption, ontkom je er niet aan om het solo album van Ray Alder te beluisteren, de zanger van eerder genoemde bands. Ray Alder heeft zijn sporen al ruimschoots verdiend als zanger van onder meer de progressieve metal bands Fates Warning, Engine en Redemption. Het heeft lang geduurd eer Ray Alder deze solo-uitstap besloot te doen, maar het levert ons dan ook een weldoordacht album met prachtige melodieën op. Na 30 jaar vond hij het tijd voor zijn eerste solo-album onder eigen naam.
Eerder bracht hij al wel twee albums uit onder de naam Engine, wat hij toch meer band-producties vond. Maar wanneer bestempel je een album als ‘solo’-album? Want op deze cd, met als titel What The Water Wants, doet Alder niet meer dan wat hij altijd al doet: zingen.
Ray Alder is al jaren – sinds 1987(!) – de frontman en zanger van de Amerikaanse progressieve metal band Fates Warning, maar daarnaast stond hij ook aan de zijde van Nick Van Dyk om Redemption groot te maken. Sinds hij deze laatste band verlaten heeft – en hij daar heel adequaat vervangen is door Tom Englund van Evergrey – had hij meer tijd om eindelijk werk te maken van een eerste soloalbum.
Muzikaal wordt hij bijgestaan door Mike Abdow, de tour-gitarist van Fates Warning.
In zijn nieuwe thuisland ontmoette hij gitarist Tony Hernando (mastermind Lords Of Black) en hij leverde drie songs aan voor Alder’s baby: ‘Shine’, ‘A Beautiful Lie’ en ‘Wait’. Deze songs behoren ook tot het heftigste materiaal dat op dit album prijkt, met vurige neoklassieke gitaarsolo’s en uptempo van aard. De tweede medecomponist is gitarist Mike Abdow, tourgitarist van Fates Warning en zijn aangeleverd materiaal is veel meer gesofistikeerd, met een duidelijke voorliefde voor zwevende gitaarsolo’s geënt in progressieve rock. Drummer Craig Anderson (Ignite) kwam eveneens aan boord en zo is dit een album met pittige contrasten geworden met als overkoepelend thema water.
Dat brengt mij bij het resultaat van de tien nummers met een totale speellengte van 46 minuten. De zangkwaliteiten van Ray Alder staan buiten kijf. Dat bevestigt hij nogmaals op deze cd en in het eerste nummer Lost, waarin hij het hele vocale spectrum laat passeren. Net als Lost zijn Crown Of Thorns en Some Days relatief rustige rocknummers. Ze geven Alder de ruimte zijn gevoelige kant te etaleren. Die ruimte wordt hem door zijn gelegenheids band ook geboden. Want wat zijn dat een klasbakken, wars van elke vorm van egotripperij of spierballenvertoon. Men musiceert volledig in het belang van het geheel, waarbij de uitstekende productie van deze cd alleen maar helpt.
De zanger schuwt dan ook geenszins sensitieve tracks als het gepolijste, popachtige ‘Crown Of Thorns’, het kalme ‘Some Days’ of het sfeervolle ‘Under Dark Skies’ waarbij we de link met A Perfect Circle (één van Alder’s favoriete bands) zeker weten te appreciëren. Opener ‘Lost’ doet ons dan weer zwaar aan Evergrey denken en daar is niets mis mee. Toch is het ook fijn dat er progressieve power metal tracks op dit album te vinden zijn, zodat afwisseling troef is.
Na deze rustige start wordt met Shine en A Beautiful Lie doorgeschakeld naar stevige kost. Hier komen Fates Warning en Redemption voorzichtig in het vizier. Ik schrijf bewust ‘voorzichtig’, want Ray Alder duikelt niet in de val zich hier voor te doen als frontman van deze bands. Hij blijft vooral zichzelf. Rustpunt van het album en misschien ook wel hoogtepunt is The Road, wat regelrecht uit Alder’s hart gezongen wordt. De goede opbouw van dit album illustreren Wait en What The Water Wanted, waar de albumtitel van is afgeleid. Beiden zijn solide en stevige hardrockers. The Killing Floor, met een onverwacht en vrij abrupt outro, is het slotakkoord van dit positief verrassende album.
Ray Alder stelde voorop dat hij andere muzikale paden dan voorheen wou bewandelen in zijn solocarrière, dus niet zomaar een doorslagje van Fates Warning of Redemption. Het raggende ‘What The Water Wanted’ swingt lekker en kan men ook onverbiddelijke toegankelijkheid aanmeten.
Dat Alder een bijzonder aangename stem heeft hoeven we niet meer te vermelden. Bovendien maakte men gebruik van de knowhow van de Italiaanse producer Simone Mularoni (DGM) om dit alles op passende wijze te mixen. Het heeft lang geduurd eer Ray Alder deze solo-uitstap besloot te doen, maar het levert ons dan ook een weldoordacht album met prachtige melodieën op.
Geef een reactie