Seventh Wonder – The Testament

Seventh Wonder – The Testament

Jaar van release: 2022

Label: Frontiers Records

Seventh Wonder werd in 2000 opgericht door bassist Andreas Blomqvist, gitarist Johan Liefvendahl en drummer Johnny Sandin nadat hun vorige band uit elkaar viel. De muziek die ze schreven en speelden wendde zich tot progressieve metal. Toen toetsenist Andreas “Kyrt” Söderin eind 2000 toetrad, werden hun nieuwe sonische verkenningen alleen maar verder gecementeerd. Er werden twee demo’s opgenomen (2001 & 2003) en de laatste trok de aandacht van Lion Music, die de band in 2004 tekende. Die samenwerking leidde tot het eerste album van Seventh Wonder, “Become”, dat in juni 2005 werd uitgebracht. Het album werd goed ontvangen door zowel progressieve metalfans als media. De band en zanger Andi Kravljaca besloten echter uit elkaar te gaan kort nadat het opnameproces was afgelopen. Hierna komt voor Seventh Wonder de briljante Tommy Karevik in beeld(Kamelot, ex-Vindictiv), die in 2005 bij de band kwam.

Het volgende album, “Waiting In The Wings”, werd opgenomen in 2006 en gemixt en gemasterd, door de legendarische Tommy Hansen. Dit album was een enorme sprong voorwaarts op het gebied van songcomplexiteit en volwassenheid en ontving uitstekende recensies en lofbetuigingen van fans, waardoor Seventh Wonder een band werd om rekening mee te houden in de progressieve metalwereld. 2007 werd besteed aan het live spelen ter ondersteuning van het album, inclusief het delen van het podium met legendarische bands zoals Queensrÿche, Testament, Redemption en vele anderen in Engeland, Nederland, Noorwegen, Zweden en Denemarken.

Tegelijkertijd werd in 2007 een vervolg op “Waiting In The Wings” geschreven. De band ging in mei 2008 de studio in om hun derde full-length op te nemen, “Mercy Falls”, dat bij de release werd geprezen als een waar meesterwerk. “Mercy Falls” werd ondersteund met verschillende liveshows in Europa, waaronder Italië, Noorwegen, Finland en Nederland.

In 2010 bracht de band “The Great Escape” uit, die opnieuw werd ontvangen met lovende kritieken en de positie van de band werd verstevigd tussen de bestaande progressieve metalbands. Ter ondersteuning toerde de band opnieuw in Europa en verscheen ook live in de VS op het ProgPower Festival.

Na de release van het album “The Great Escape” verliet drummer Johnny Sandin de band en zou later worden vervangen door de ongelooflijk getalenteerde Stefan Norgren (ex-Lion’s Share). Seventh Wonder-fans verloren bijna hun geduld is er nog een toekomst, maar in 2018 werd er eindelijk aangekondigd, dat na een pijnlijke acht jaar wachten, het nieuwste studioalbum van de band “Tiara” zou worden uitgebracht. “Tiara” zette opnieuw de winnende reeks van progressieve metal-meesterwerken van de band voort en werd met veel enthousiasme begroet.

Nu, in 2022, keert de band wederom terug met nog een magnum opus van een progressief metal album, “The Testament”. Het wachten is eindelijk voorbij. Voor fans van de Zweedse prog-metal juggernaut Seventh Wonder is het eerste nieuwe materiaal sinds 2018’s “Tiara” gearriveerd in de vorm van “The Testament”. Toch de positieve kant bekijkend, het is in ieder geval niet weer een onderbreking van acht jaar zoals die voorafgaand aan ‘Tiara’. Het zou een understatement zijn om te zeggen dat ik geen fan ben van het vorige album. “Tiara” veroverde mij stormenderhand en bracht nieuw perspectief hoe een power/prog metal album zou kunnen klinken. Dus ja, ik kan wel zeggen dat ik fan ben van Seventh Wonder, maar desondanks moeten ze de lat weer hoog leggen, De vraag is of ze hun vorige goocheltruc kunnen overtreffen met ‘The Testament’.

Voordat je de cd ook maar in de speler steekt, zijn de tekenen veelbelovend; de bands line-up blijft intact sinds het vorige album. Gelukkig is Tom Karevik nog steeds van de partij. Deze getalenteerde stem van Tommy Karevik is nu al een paar jaar ingelijfd bij Kamelot. Zijn kenmerkende stem geeft Seventh Wonder dat stukje extra.

Terwijl “Tiara” zeker een conceptalbum was, lijkt het nieuwe album een ​​traditioneel album te zijn. We zullen daar een beter idee van krijgen, zodra we een fysiek exemplaar binnen hebben, die met de ins en outs in het bijgeleverde cd-cover te lezen zullen zijn. Het nieuwe album opent hard en heavy, de instrumenten springen één voor één in de mix. In het begin is het gewoon een vette elektrische gitaar die op een riff tuft. Stevig drumwerk en een vleugje synth zweeft in de kenmerkende Seventh Wonder sfeer. Ten slotte, hoewel bas op dit moment al een tijdje zijn bescheiden best doet op de achtergrond, wordt het brugelement op de basgitaar wat liefdevol wanneer de bas eruit springt en alla Billy Sheehan in een gevecht mengt met de keyboardpartijen.

Het nummer, “Warriors”, gaat verder als een mid-tempo metal anthem, geleid door Tommy ’s geweldige zang en zeer aanwezige keyboards voordat een weelderige gitaarsolo ons leidt naar een smaakvol tweestemmig gitaar-en-toetsenbord geharmoniseerd duet. De zang is gelaagd, niet alleen quasi-bandzang, maar ook weergalmende echo’s van Tommy ’s verschillende delen. Hoewel het niet het meest flitsende Seventh Wonder -nummer is, doet het acceptabel werk om nieuwe fans te verwelkomen met een zeer toegankelijk nummer. Het tweede nummer, “The Light” combineert hoge energie met melodieuze en bijna-AOR-elementen om een ​​avontuurlijke roadtrip-achtige reislust aan het nummer te geven. De legato-aangedreven gitaarsolo, hoewel erg cool, wordt snel overschaduwd door een erg coole basgitaarsolo. Als een band een goede bassist heeft, moet die worden gehoord en we gelukkig worden we niet teleurgesteld.Dit wordt natuurlijk afgerond met een goed uitgevoerde keyboardsolo met bijna Sheriniaanse tonen, waardoor het een leuke multi-instrumentale showdown in DT -stijl wordt zonder echt Dream Theater te zijn.

Het album verlaagt de energie enigszins voor “I Carry The Blame”, een metalnummer in mineur op een langzamer tempo, maar met behoud van een bescheiden zwaarte, behalve een gedeelte dat is gereserveerd voor een gitaarepos met meer hoger tonen, zachte synth en leadzang. De gitaarsolo tegen het einde van het nummer is blijft wat oppervlakkig, waardoor dit een nummer is dat, hoewel niet bijzonder opmerkelijk, het laat ademen als een glas wijn. De luisteraar heeft behoefte aan stijgende en dalende actie of vermoeidheid wordt een mogelijkheid. Een 90 minuten durende film van non-stop heldengevechten zou vermoeiend zijn, om nog maar te zwijgen over het inhoudelijke plot. Hetzelfde kan gezegd worden van een muziekalbum van een uur. Met afwisseling wordt hietbedoeld dat er de nodige variatie in tempo in de muziekstukken moet zitten.

Met dat in gedachten opent het volgende nummer, ‘Reflections’, met een technisch salvo voordat het in een majestueuze pauze duikt met stijgende gitaarsolo’s. Waarna het meteen teruggaat naar technische oefeningen vergelijkbaar met werk van Shadow Gallery. Het nummer gaat nog vijf minuten door als een instrumentaal meesterwerk.

Terugkerend naar de vocale nummers, “The Red River” opent met ofwel een Steinway-vleugel, of anders een zeer goede toetsenbordemulatie, voordat gitaren, drums en bas meedoen voor wat donkere en technische riffs. De coupletten en respectievelijke instrumentatie zijn thrashy, maar de refreinpartijen zijn melodieus. De gitaar- en keyboardsolo’s demonstreren enkele de kwaliteiten oftewel vakmanschap van de heten musici. “Invincible” begint met een geweldige tweedelige gitaar- en basharmonie, rechtstreeksuit een Mr. Big – concert. Het nummer is in wezen een compromis tussen traditionele vocale secties en zeer drukke instrumentale jamsessie. Bij “Mindkiller”, lijkt het erop wanneer de zang een pauze neemt op dit nummer, de instrumenten zich juist laten spreken en in plaats daarvan stijgen ze naar muzikale hoogstandjes met een aantal indrukwekkende progressieve technieken. Het tikkende/ arpeggio-gedeelte van het begin van het nummer komt halverwege het nummer weer terug, voordat we er gewoon door gaan met een strakke solo voordat de toetsen het overnemen om ons nog een laatste keer terug te brengen naar het refrein.

Het langste nummer van het album, “Under a Clear Blue Sky”, begint met een clean gitaargeluid. Voordat bas binnenkomt om wat heldere, meanderende noten toe te voegen, langzaam laat de hele band zich horen met hier en daar een riff en dat is het tijd voor de zang van Tommy. Er is een aantal zeer coole, gedempte riffs van enkele noten tijdens delen van de zang, voordat enkele Hammond-orgeltonen wat extra dimensie aan het nummer toevoegen. Wanneer de zang wegvalt, wisselt de band af met vuurwerk, van Gilbert -achtige turbogitaarriffs en toonladders tot keyboardpartijen van wereldklasse. Dit is maar goed ook, want dit is de grote finale van de plaat. Halverwege dit zwaargewicht neemt de band even een adempauze terwijl Andreas zijn kunnen laat horen met echt clean akkoordenwerk op de bas, terwijl Johan een paar natuurlijke boventonen tokkelt. Dit maakt de weg vrij voor de band om zich een weg te banen naar het explosieve slot. Het album eindigt met de toepasselijke titel ‘Elegy’. Synth trouwt met cello terwijl akoestische gitaar met stalen snaren zacht tokkelt, terwijl Tommy’s veelzijdige vocale bereik een mooie ballad levert. Na afloop begeleiden koorzang en theatrale percussie de luisteraar naar het einde.

Op dit moment, als je vraag is of het album goed is, is het antwoord ondubbelzinnig ja. Het is moeilijk voor te stellen hoe het muzikaal vakmanschap nog beter zou kunnen worden. Dit soort spel betreedt het rijk van bovenmenselijk muzikaal vakmanschap, waar wij, mindere stervelingen, gewoon vanaf de zijlijn staren en virtuozen vergelijken die 98% perfect zijn met degenen die slechts 97% perfect zijn. De productie is geweldig, alle instrumenten en frequenties zijn mooi in balans, maar niets is echt over geproduceerd. Op dit punt is het een kwestie van songwriting, wat ons bij je andere mogelijke vraag brengt: is deze beter dan zijn voorganger “Tiara?” Misschien. Misschien niet. Het komt erop neer dat als je van prog-metal of power metal houdt, je dit album vrijwel zeker moet beluisteren. Als je al een Seventh Wonder-fan bent, verspil er dan geen tijd meer aan. Deze is zonder twijfel een van hun beste albums. Zoek het zelf uit op 10 juni, wanneer het album uitkomt.