21 Octayne – Into The Open
Jaar van Release: 2014
Label: AFM
Deze band debuteert met Into The Open, maar bestaat zeker niet uit groentjes. 21 Octayne herbergt muzikanten die hun sporen al hebben verdiend in de rock- en metalwereld. Bij Axxis, Paul Gilbert en Rhapsodyom precies te zijn. Verwacht overigens geen muziek die in het verlengde van die bands ligt. Into The Open staat voornamelijk vol riffgeoriënteerde metalrock zoals die aan de overkant van de grote plas wordt gemaakt.Vanaf het moment in 2008 dat gitarist Marco Wriedt (Axxis) drummer Alex Landenburg (Rhapsody, Mekong Delta, ex-Axxis) ontmoette bij de audities voor een nieuwe drummer voor Axxis, beseften ze beiden dat er een bepaalde chemie ontstond tussen hen. Alex heeft ondertussen Axxis al enige tijd verlaten, maar het uiteindelijke idee om samen een band te starten, bleef bestaan. Toen Alex bassist Andrew “Bullet” Lauer naar voren schoof en er uren was gejamd, was het alleen nog zoeken naar een geschikte zanger. Die werd gevonden in Hagen Grohe (Joe Perry Project).
Uiteindelijk heeft de diversiteit vanuit de jamsessies een rol gekregen op dit album waar we niet alleen verschillende invalshoeken waarnemen maar waar ook prima muziek gemaakt wordt.
Het resulteert in de eerste volledige cd Into The Open. Negen afwisselende tracks kent het album. De professionaliteit druipt er aan alle kanten vanaf. De songs zitten goed in elkaar, de band speelt strak en zanger Hagen Grohe heeft een prima strot. Dat er chemie in de lucht hangt wanneer de heren samen zijn, blijkt uit de negen nummers op de cd. Hoewel ik een lichte voorkeur heb ontwikkeld voor de eerste helft van de cd, bestaat de cd uit louter goede lekkere rocknummers. Openingsnummer She’s Killing Me grooved meteen met de deur in huis. Alles zit erop en eraan. Er is een lekker duidelijk drumgeluid, de zang van Hagen is goed en de baspartij ondersteund het stevige gitaarwerk van Marco. Het daaropvolgende Dear Friend barst van de emotie. Het nummer kent goede contrasten. De stukken met zang vertellen een duidelijk verhaal. De tussenstukken zijn stevig en goed zwaar aangezet. Het nummer gaat over een ‘vertrouwensbreuk’ in een vriendschap en het emotionele karakter is uitstekend neergezet. Turn The World is een nummer dat rechtstreeks naar menig rockradiostation naar voren geschoven dient te worden. De melodiezanglijn in het begin is als twee druppels water als Stone In Love van Journey. Hagen zingt als John Waite in de oude goede tijden. Bij elkaar genoeg ingrediënten voor een mainstream rocknummer. In Don’t Turn Away wordt je even helemaal door elkaar geschud met een heerlijk funky bas-intro dat uitbarst met de slide op de gitaar. Klinkt, evenals het vorige nummer lekker AOR. Het nummer kenmerkt zich door een stevige riff dwars door het nummer, met daarnaast genoeg ruimte voor de zangstukken. Het nummers klinkt voorspelbaar, maar daardoor ook goed herkenbaar. Kleine ritmeaccenten in Teddy Bear zorgen voor snelheid in het nummer. Accenten die we ook in The Heart (Save Me) tegenkomen. Verdere lekkere rock is te vinden in de nummers Me, Myself And I en Your Life. Titelnummer Into The Open is een powerballad waarin het wat hese stemgeluid van Hagen mooi naar voren komt. Marco krijgt daarbij goed de ruimte om zijn gitaar eens flink te laten ‘zingen’.
Into The Open gooit geen nieuwe deuren open, maar de combinatie van de vier heren zorgt, zoals gezegd, wel voor de nodige chemie die van de nummers afdruipt. Binnen de grenzen van het rockgenre is er genoeg variatie te vinden op de cd en is er ook voor een groter publiek genoeg moois te vinden. Heerlijk. 21 Octayne is een van de verrassingen voor mij in dit metaljaar. Knap om zoveel stijlen te kunnen brengen in combinatie met soms zeer pakkende refreinen. Ik kan me goed voorstellen dat hier een redelijk breed publiek voor is, dat, net als de muziek van 21 Octayne, een mix zal zijn van jong en oud. Een lekker debuut. Liefhebbers van melodieuze rock met een metalen randje mogen Into The Open niet links laten liggen.
Geef een reactie