Rival Sons – Head Down
Jaar van Release: 2012
Label : Earache
De verwachtingen voor het nieuwe album van Rival Sons waren hooggespannen. De band leverde vorig jaar met Pressure & Time een geslaagd album af en gaf een rits wervelende optredens, maar de kenners vermoedden dat er meer in het vat zat. Die kenners zullen niet teleurgesteld zijn want Rival Sons maakt de verwachtingen waar en overtreft die meer dan eens.
Head Down is in alle opzichten beter dan zijn voorganger; betere productie, betere instrumentatie, betere vocalen en vooral betere liedjes. De authentieke sfeer en energie zijn gebleven, maar gekoppeld aan meer uitgewerkte composities, interessante geluidsexperimenten en toch ook aanstekelijke ritmes. Zanger Ray Buchanan blijkt eens te meer een revelatie die het gat dat Joplin en Morrison achterlieten, moeiteloos kan vullen. Al vanaf albumopener Keep On Swinging is duidelijk dat de band niet lijdt onder het zware tourschema dat na het vorige album werd ingezet. De invloeden van de jaren zestig en zeventig zijn weer rijkelijk aanwezig op Wild Animal, Nava, Until The Sun Comes en tal van andere nummers, maar nergens klinkt het gedateerd of oubollig. Rival Sons is helemaal een band van dit moment net zoals bijvoorbeeld Black Keys. Hoogtepunt is het magnifieke Manifest Destiny Part I dat een opbouw kent als de beste Led Zeppelin nummers. Sterker nog, Rival Sons evenaart die band tijdens dit epos. De voorbije decennia zijn er tal van troonpretendenten geweest die aanspraak maakten op de vacante troon die Page & Plant en co. achterlieten, maar na The Tea Party uit Canada lijken we nu eindelijk een band te hebben die het roemruchte Engelse viertal gedurende vele jaren kan evenaren. Het gitaarwerk van Scott Holiday is fantastisch; hij schudt swingende riffs uit zijn mouw en excelleert tijdens afgewogen solo’s. Dit is zo’n album waarover twintig jaar later nog wordt gesproken en geschreven.
Head Down is een rockalbum dat je simpelweg niet mag missen en rockliefhebbers zal aanspreken in alle leeftijdsklassen.Met het spelen van het nummer ‘Keep On Swinging’ tijdens de recente shows, het vrijgeven van onderstaande preview en het voortreffelijke ‘Pressure And Time’ heeft Rival Sons hele hoge verwachtingen geschapen. Een tipje van de sluier werd ook al een beetje opgelicht tijdens het interview dat we onlangs met de band hadden. Dat de band onvervalste rock maakt weten we ook van ‘Pressure And Time’. Waar bij dat album vooral geleund werd op het geluid van de jaren zeventig, horen we op ‘Head Down’ ook jaren zestig invloeden terug.
Een interessant gegeven is dat de band bewust gebruik heeft gemaakt van veel apparatuur uit deze periode, simpelweg omdat dit het beste past bij de muziek op ‘Head Down’. Op ‘Until The Sun Comes’ bijvoorbeeld, is de zang van Jay Buchanan zo dat deze in de jaren zestig opgenomen had kunnen zijn. Daarnaast wordt hier ook meer gebruik gemaakt van overdub op de zang, waardoor je ook hier weer moet denken aan de jaren zestig. Een andere track die er met kop en schouders bovenuit steekt is ‘All The Way’. De tekst is niet al te serieus en gaat gepaard met wat muzikale truckjes van Scott Holliday, waarbij zijn kenmerkende combinatie van riffs en slides goed naar de voorgrond treedt. Andere hoogtepunten zijn het reeds live gespeelde ‘Keep On Swinging’, het up-tempo ‘Wild Animal’ en het beladen ‘The Heist’. Anderzijds is ook het ingetogen ‘Jordan’ op het album te vinden. Op deze track is nogmaals eens duidelijk te horen hoe veelzijdig het stemgeluid van Jay is.
Met ‘Pressure And Time’ heeft Rival Sons nog maar een jaar geleden een prima album afgeleverd. Met ‘Head Down’ heeft de band deze prestatie nog eens overtroffen door een fantastisch geluid, mede dankzij de apparatuur, de afwisseling waartoe de band in staat is in zowel zang als gitaar en wederom geweldige nummers.
Geef een reactie