Threshold – For The Journey
Jaar van release: 2014
Label: Nuclear Blast Records
Twee jaar geleden brachten de Britten van Threshold met March Of Progress een van hun sterkste platen ooit uit, hoewel sommige mensen progressie misten en naar hun idee meer van hetzelfde kregen. Hoe lekker dat ook mocht klinken. Met ‘Dead Reckoning’ – die de maximale score van 100 kreeg – en ‘March Of Progress’ nog vers in het geheugen komt Threshold nu alweer met een nieuw album. ‘For The Journey’ is eigenlijk ongelofelijk. Want waar de band op ‘March Of Progress’, weliswaar met oudgediende Damian Wilson op zang, net zo gedreven bleef, hoorde ik een kleine touch van gewenning. Maar de kwaliteit bleef zeer goed. Nu Wilson toch echt zijn plaats heeft verankerd, mede bewezen door geweldige live optredens, is ‘For The Journey’ toch een soort test. En de vlag kan gehesen worden want Threshold als collectief slaagt summa cum laude. Die kritieken zul je ongetwijfeld weer horen bij het nieuwe album For The Journey, want ten opzichte van de voorganger is het geluid eigenlijk nauwelijks veranderd. Wellicht dat het sommige mensen ook dit keer teleur zal stellen. Bij een nadere luisterbeurt wordt echter duidelijk dat Threshold nog vol zit met ambitie en energie, en dat zij het onderste uit de kan proberen te halen wat betreft hun huidige geluid.For The Journey is een stuk donkerder qua sfeer en wat betreft teksten meer naar binnen gericht dan March Of Progress. Niet dat de composities of arrangementen zo anders zijn dan voorgaande platen; de plaat kent wat meer mineurakkoorden en teksten die anders zijn dan bijvoorbeeld het politieke engagement uit het verleden.
Zoals je kunt verwachten van een groep die al twintig jaar meedraait, is de productie dik in orde en krijgt elk instrument de ruimte die het verdient. Het enige minpuntje is nog altijd dat de piano-arrangementen te kunstmatig klinken en er niet gekozen is voor een echte piano.Ook de zang van Damian Wilson is weer schitterend, hoewel het live nog altijd net iets indrukwekkender is. Ogenschijnlijk zonder enige moeite, wisselt hij langgerekte uithalen af met mooie, ingetogen, bijna sprekende zanglijnen. Het zit allemaal even vol spanning en emotie.
Mindere songs zijn er ook op dit album niet te vinden en er zit veel variatie tussen de liederen. Vanaf de opener ‘Watchtower On The Moon’ is de aandacht gevangen en dat blijft zo. Ook nu weer is er gekozen voor een ruige, uptempo opener. Vervolgens worden trage ballads en het snellere, ruige werk met elkaar afgewisseld. Er is ook weer gekozen voor een nummer van episch formaat. The Box vertelt over het botsen van oude en nieuwe werelden en is doorspekt met geluidsfragmenten. Dit is het enige nummer van de plaat waar er veel ruimte is gelaten aan de instrumentalisten om hun kunsten te tonen. Ondanks spetterende gitaar- en keyboardsolo’s blijft de song echter gecentreerd rond een zeer pakkend refrein.De band verzet zich tegen het progressieve label dat ze -vooral door de pers- opgespeld krijgen en dat is wellicht terecht, want die noemer is inmiddels besmet geraakt en heeft direct de bijklank van gecompliceerde muziek, eindeloze solo’s, ingewikkelde thema’s en meer van zulks. En wat Threshold is, valt in dit nummer te horen want alles komt aan bod; de power gitaren van Groom en Morten, de zware bas van Anderson, en ondersteunende maar sfeerbepalende keyboards van West en de retestratkke drums van James. Zó strak, zó energiek. ‘The Mystery Show’, één na laatste nummer is ook weer een hoogtepunt en eigenlijk kan ik weer geen zwak punt vinden. Als geen ander beheersen de heren van Threshold de kunst van het spelen met een melodie, variëren en experimenteren zonder daarbij het oog te verliezen voor een goede song. De composities en teksten van Threshold zijn rijk en dat zit hem vooral in een hoge mate van beheersing. Dit komt mooi tot uitdrukking in de afsluiter Siren Sky. De groep neemt de tijd voor een langgerekte spanningsboog die vervolgens heerlijk wordt opgelost met veel nuance en subtiliteit. Dit is een manier van muziek maken die perfect past bij het ingetogen introspectieve thema dat de groep met deze plaat wil benoemen.Threshold stelt met For The Journey wederom niet teleur. Het scheelt natuurlijk een hoop dat we, in tegenstelling tot voorganger March Of Progress, niet vijf jaar op een nieuwe plaat hebben moeten wachten en de verwachtingen daardoor misschien minder hoog zijn. Ondanks de kortere tijd tussen beide schijven, boet Threshold niet in aan kwaliteit en doet de groep een geslaagde poging het hoge niveau van eerdere albums vast te houden.
Geef een reactie