Iron Maiden – A Matter Of Life And Death
Jaar van release: 2006
Label: EMI Records
Iron Maiden had de makkelijke weg kunnen kiezen, door een album te maken met een aantal simpele, goed in het gehoor liggende korte rockers, een paar langere en wat complexere nummers, en een aantal fillers. Dan hadden ze alsnog een album wat net zo te beoordelen is als de laatste twee platen, Brave New World en Dance Of Death. Maar nee, de Britten kiezen voor hun veertiende studioalbum de moeilijke weg, en ondanks dat het album A Matter Of Life And Death heet, is die titel niet op Iron Maiden van toepassing. Ze zijn springlevend, en niets wijst er met dit album op dat dat gaat veranderen.
Zoals gezegd, ze kozen de moeilijk weg. A Matter Of Life And Death is het langste Iron Maiden album ooit geworden, met tien nummers waarvan de gemiddelde lengte boven de zeven minuten ligt. Slechts drie nummers zijn als “kort” te bestempelen, waaronder de snelle opener Different World, wat op het eerste gehoor een kopie lijkt van Wildest Dreams, maar bij het refrein gelukkig een verfrissende wending neemt. Een andere korte is Out Of The Shadows, wat sterk aan het veertien jaar oudere Wasting Love doet denken, qua tempo, melodie en gitaargeluid. Deze twee nummers zijn de meest toegankelijke van het stel.
Minder toegankelijk zijn de vele lange nummers. Op het eerste gehoor trekken ze je namelijk niet direct naar binnen, want het ontbreekt vaak aan catchy stukken, en net als ze lekker op dreef zijn volgt er een onverwachtse tempowisseling. Bij een tweede luisterbeurt vallen echter al vele dingen op hun plaats, en begint de schittering in de diamant te komen. Diverse nummers op het album lijden aan het Sign Of The Cross-syndroom: lang nummer met rustige intro, en een outro waarin de muziek van de intro weer terugkomt. Hierdoor krijgen de nummers al snel een zelfde opzet, en ga je vlug “o nee, alweer zo’n nummer” denken. Niet overal komt de lengte ten goede. Bij een paar nummers voegt het niet echt iets toe, helaas. Dat de heren ouder worden en nu de progrock invloeden uit hun jeugd meer laten doorschijnen is wel te merken, overigens, want sommige stukken hebben een lekkere jaren 70 “feel”, zoals de prachtige afsluiter The Legacy. Naast de vele gitaarsolo’s komen her en der de traditionele galopperende riffs om de hoek kijken, wat bij Maiden altijd een genot is om te horen. Ook wat zwaardere riffs zoals we die meer van de solo-albums van Bruce Dickinson kennen duiken op, in bijvoorbeeld Brighter Than A Thousand Suns. Dickinson gebruikt z’n stem deze keer ook iets diverser als op de vorige albums, wat hij op z’n solomateriaal ook al meer deed. Meestal klinkt hij overigens als vanouds goed, maar toch komt het hier en daar wat geforceerd over, wat op Dance Of Death soms ook al het geval was. Begint de tand des tijds toch aan hem te knagen?
Het vorige album behandelde de 1e wereldoorlog, in Paschendale. Nu gaan ze door met WO2, en gaat over de invasie van Normandië, oftewel D-Day, in The Longest Day, en ook These Colours Don’t Run heeft oorlog als thema, maar vanuit een heel ander perspectief. Ondanks deze nummers en de “Panzer Division Maiden” cover (waarop Eddie eens niet alle aandacht trekt) worden ook nog andere thema’s behandeld, die overigens ook niet allemaal even vrolijk zijn.
Geef een reactie