Mind Key – Pulse For A Graveheart
Jaar van release: 2009
Label: Frontiers
Mind Key gaat op hun nieuwe album met flinke vaart van start in het eerste nummer “Sunset Highway”, en laat daarin meteen horen waar ze voor staan, neigt naar de begin jaren negentig geluid van Dream Theater. En dat is niets meer en niets minder dan krachtige nummers met een progressieve toets met het gevoel van de hoogtijdagen van de Amerikaanse stadionrock. De nieuwe zanger heeft een ontzettend krachtige strot die liefhebbers van Jorn Lande zeker zal kunnen bekoren, dit is een enorme vooruitgang. Het tweede nummer “The Seventh Seal” is een mix van progressief en AOR. Met “Citizen Of Greed” trekt men weer stevig van leer. “Crusted Memories” begint met een piano intro, maar wordt snel bijgestaan door stevig bas en drumwerk, een geweldige semi ballad. Met “Dead Fame Hunter” nemen ze wat gas terug, hoewel de basdrum anders doet vermoeden. “Ventotene” is een instrumentaal niemendalletje, hadden ze wat mij betreft kunnen weglaten. Het nummer “Graveheart” sluit qua muziek weer aan bij het openingsnummer, maar net iets minder sterk. Het achtste nummer “Eye Of A Stranger” ligt in het verlengde van zijn voorganger, maar met meer tempowisselingen. Het iets meer dan 9 minuten tellende “Now Until Forever” begint met een piano intro, dat langzaam overloopt in een gitaaroverture, na een kleine 2 minuten wordt het tempo op gevoerd, maar zodra de zang invalt wordt het tempo weer wat gedrukt, het nummer biedt genoeg variatie om niet te vervelen. Wanneer we echter bij het laatste nummer aankomen, dat een zoete ballade is, blijkt zijn stem minder geschikt voor het softere werk maar met de flinke rasp die erin zit echt vraagt om rockend werk. Gelukkig wordt het wat goed gemaakt met een smaakvolle toevoeging van goed gearrangeerde strijkers.
Hetzelfde geldt eigenlijk voor de hele plaat: de band wil graag teruggrijpen naar een bepaalde stijl hardrock die uitblonk in formulewerk, en dat heeft zijn effect op de nummers. Gelukkig weten ze er de nodige progressieve ingrediënten doorheen te gooien waardoor de nummers genoeg vermaak te bieden hebben. Een nadeel van al deze ingrediënten is dan weer wel dat het regelmatig uitmondt in een nogal drukke productie. Een beetje meer ademruimte zou soms geen kwaad kunnen (de kunst van het weglaten). Wat niet onvermeld mag blijven is dat er ook drie gastmuzikanten voorbij komen in de vorm van Derek Sherinian die een toetsensolo toevoegt, Tom Englund van die een duet aangaat met de zanger, en Reb Beach die een nummer voorziet van extra gitaarvuurwerk. Vooral de bijdrage van Reb Beach mag er zijn en tilt het betreffende nummer naar een heel ander niveau, niet in de laatste plaats doordat dit nummer nu juist wel meer ademruimte biedt.
Geef een reactie