Dream Theater – Black Clouds and Silver Linings
Jaar van release: 2009
Label: Roadrunner Records
Na Systematic Chaos uit 2007 is Black Clouds and Silver Linings het tiende studioalbum van de Amerikaanse progressieve metalband die eigenlijk al geen introductie meer behoeft. Zes nieuwe nummers, waarvan twee onder de tien minuten, brengen zij ons met deze nieuwste schijf. Letterlijk een achtbaan van muziek en emoties, want buiten de muzikale capriolen die zij ook op dit nieuwe album weer uithalen, staat het bomvol teksten met een behoorlijk persoonlijk lading.Uiteraard opent het allemaal weer groots en bombastisch met A Nightmare to Remember. Direct doet het denken aan het dubbelalbum Six Degrees of Inner Turbulence en dat gevoel wordt alleen maar sterker naarmate Black Clouds and Silver Linings vordert. Het is een mooi gebalanceerd geheel waarbij de ruwe metalmomenten mooi worden afgewisseld met wat lichter progressief werk met een duidelijke symfonische inslag. De diverse nummers lijken minder in elkaar over te lopen dan bij eerdere albums het geval was. Elke song is eerder een op zichzelf staande miniatuur met een duidelijk begin en eind. Na het epische A Nightmare to Remember volgt bijvoorbeeld A Rite of Passage wat compleet anders is van klankkleur dan zijn voorganger met snoeiharde metalriffs en een groovy bass.
Het meest emotionele moment op dit album is tekstueel ongetwijfeld The Best of Times wat handelt over het verlies van Portnoy’s vader. De song zit geweldig in elkaar met een mini-overtüre, een spetterende opening en vervolgens een ijzersterk thema, helaas verwordt deze geweldige song naar het einde toe net een beetje te zoet met een flink uitgerekte gitaarsolo rondom het hoofdthema.
Afgesloten wordt er met het twintig minuten durende The Count of Tuscany wat weer een typisch nummer is waarin alle registers worden opengetrokken voor de virtuoze kunsten van elk van deze topmusici. Interessant is het sterke jaren zeventig symfonische rock karakter van deze afsluiter, maar meer nog een prachtige afsluitende melancholieke melodie die gedragen wordt door de stem van James LaBrie. Over zijn stem is altijd veel te doen geweest, en live heb ik hem er ook nog wel eens naast horen zitten, maar in de laatste vijf minuten van The Count of Tuscany weet hij perfectie aardig goed te benaderen.
Het nieuwste album van Dream Theater is weer een juweeltje, maar klinkt aan de andere kant ook extreem bekend in de oren. Het is een beproefd recept waar zes nieuwe creaties uit zijn voortgevloeid. Muzikale avonturen waar fans ongetwijfeld weer even mee vooruit kunnen. Stiekem dus niets nieuws onder de zon op dit Black Clouds and Silver Linings, maar wel weer ongelooflijk lekker.
Geef een reactie