Queensrÿche – Operation: Mindcrime II
Jaar van release: 2006
Label: Rhino Entertainment
Sommige dingen moet je laten voor wat ze zijn, en niet proberen het nog een keer te doen. George W. Bush had nooit aan de 2e golfoorlog moeten beginnen, de Wachowski broertjes hadden nooit The Matrix 2 en 3 moeten maken, en Queensrÿche had Operation: Mindcrime II beter een andere titel kunnen geven. Ok, het begint goed, want na een vrij grootse intro komt een van de eerste degelijke Queensrÿche nummers van de laatste tien jaar, namelijk I’m American. Lekker uptempo, waarmee de band laat zien nog altijd wel wat pit te hebben. Helaas is het daar op volgende One Foot In Hell een regelrecht misbaksel. Er zit geen lijn in het nummer, waardoor het nergens naar klinkt. De teleurstellingen blijven volgen. Het begin van The Hands is een mooie verwijzing naar deel 1, maar daarna wordt het een erg tam en erg saai nummer. Saai is ook Speed Of Light, want het komt ondanks de titel niet op gang. Pas bij de tweede helft van het album wordt het wat beter. Signs Say Go is dan weer een nummer wat aan de Queensrÿche van weleer doet denken, en Re-Arrange You doet ook wel smaken naar meer. Hierin laat de band tenminste weer horen dat er nog wel degelijke nummers geschreven kunnen worden. Ronnie James Dio is te horen in de rol van Doctor X, in het nummer The Chase, maar daar had toch wel wat meer in kunnen zitten. Geen slecht nummer, maar het spettert ook niet bepaald van het spreekwoordelijke doek af. Pamela Moore doet ook weer mee in enkele nummers als Sister Mary, maar haar bijdrage is wat wisselvallig. Soms past het goed, soms niet. Wel leuk trouwens dat ze weer terugkeert, want ze speelt toch een vrij belangrijke rol in het leven van hoofdrolspeler Nikki. Het album pakt overigens de draad twintig jaar na Operation: Mindcrime op, als Nikki wordt vrijgelaten. Qua verhaal is dit album misschien een vervolg, qua muziek niet helemaal. Ok, het eerder genoemde The Hands heeft de intro van Eyes Of A Stranger, en in A Junkie’s Blues komen stukken uit Anarchy-X terug, maar diverse nummers leunen op de trage, dramatische, depressieve rock die de band de laatste jaren maakte. Eerlijk is eerlijk, Queensrÿche is wel goed in het schrijven van mooie deprimerende nummers, want afsluiter All The Promises had ook best op het mooie maar depressieve Promised Land-album kunnen staan. Het prog-element van vroeger komt hier en daar nog wel wat terug, en uptempo metal weet de band ook weer te maken in bijvoorbeeld A Murderer, maar het leeuwendeel van de nummers mist de pit van vroeger. Het is te makkelijk om het ontbreken van Chris DeGarmo hiervoor als reden aan te wijzen, maar helaas voor Queensrÿche was zijn aandeel in wat het origineel zo goed maakte erg groot. Zijn gitaarspel en schrijfkwaliteiten missen simpelweg. Jammer, maar helaas is het wel zo. Had dit album een andere titel gehad, en was het onderwerp niet het vervolg op het legendarische Operation: Mindcrime uit 1988, dan was het minder beschamend geweest voor de band. Dit album gaat in ieder geval de geschiedenis in als een matig vervolg op een geniaal album.
Geef een reactie