Robert Berry – The Dividing Line
Jaar van release: 2009
Label: Frontiers
Robert Berry is een van die multi-artiesten die ondanks zijn relatief lage naamsbekendheid toch al jaren meeloopt in het Amerikaanse rock wereldje en zo nu en dan op de proppen komt met een soloplaat. Hij mag dan zelf niet al te bekend zijn, het lijstje namen met wie hij in het verleden heeft samengewerkt in diverse bands en projecten is niet misselijk. Wat te denken van Carl Palmer, Keith Emerson, Steve Howe en Sammy Hagar? Ook is hij verbonden geweest aan bands als GTR en Ambrosia. Kortom, bij het laden van de CD kan een zeker verwachtingspatroon niet worden onderdrukt. En daar blijkt na een paar luisterbeurten ook geen enkele reden voor te zijn, want de plaat overtuigt vanaf het begin.
‘The Dividing Line’ is de derde soloplaat van Berry en zijn eerste voor Frontiers Records. Wat opvalt is dat er maar liefst veertien jaar tussen zijn laatste soloplaten zit, want de destijds goed ontvangen voorganger van ‘The Dividing Line’ genaamd ‘Pilgrimage To A Point’ kwam uit in 1994. Maar van enige slijtage is geen sprake, integendeel. Wat meteen opvalt is dat Berry alles aan deze plaat zelf heeft gedaan. Zowel het schrijfwerk en de productie alsmede het inspelen van alle instrumenten en de vocalen. Weliswaar heeft hij wat incidentele hulp gehad van David Lauser en Gary Pihl, maar toch. En ondanks bovenstaande weet hij de plaat een fris en volwassen geluid mee te geven. Knap.
Gezien zijn achtergrond is het niet vreemd dat de plaat vooral een AOR/melodic rock karakter heeft. Op veel momenten doet de plaat me denken aan een band als Asia. Er komen namelijk lekker veel progressieve stukken voor (‘Can’t Let Go’) en Berry schroomt niet om veel variatie in de nummers te gooien. Maar de AOR/rock stijl overheerst toch de hele plaat. Hoogtepunten zijn het prachtige ‘Young Hearts’ en het meeslepende ‘Listen To The People’. Zijn stem klinkt overtuigend, de gitaren komen goed voor de dag en de toetsen geven precies de juiste bijdrage. Ook komt met regelmaat een Hammond orgel om de hoek kijken (‘I Gave You The Best Of Me’) wat de plaat een lekkere extra dimensie geeft. De fraaie ballad ‘Faith’ zorgt ervoor dat het hele plaatje compleet is.
Kortom, een bijzonder lekkere AOR plaat van een man die wat mij betreft wel wat meer bekendheid verdient. Maar goed, als hij doorgaat met het produceren van dit soort albums gaat daar echt wel een keer verandering in komen. Als hij tenminste niet weer veertien jaar wacht met een opvolger.
Geef een reactie