Survivor – Reach
Jaar van release: 2006
Label: Frontiers
Eindelijk, eindelijk is er dan een opvolger voor de sublieme ‘Too Hot To Sleep’ CD uit 1989. Het lange wachten (maar liefst zestien jaar!) wordt dan uiteindelijk toch beloond met het uitbrengen van de nieuwe Survivor plaat ‘Reach’. Frontiers schijnt er trouwens een handje van te hebben op grootheden uit het verleden weer opnieuw tot leven te wekken, want een tijdje geleden heeft men Journey ook op eenzelfde wijze weer in het voetlicht geplaatst, maar dit terzijde.
Ik was heel erg benieuwd of het Survivor van vandaag het uitzonderlijk hoge niveau van vroeger zou kunnen evenaren, of misschien zelfs overtreffen. Vooral had ik hier sterke twijfels over omdat Jim Peterik geen deelgenoot uitmaakte van de Survivor anno 2006 en helaas zijn mijn twijfels bewaarheid geworden. Dat wil absoluut niet zeggen dat ‘Reach’ een slechte plaat is, verre van dat zelfs, maar het niveau van een ‘Too Hot To Sleep’ of een ‘Vital Signs’ wordt zeker niet gehaald.
De kern van de band wordt gevormd door old-timer Frankie Sullivan (gitaar, en jammer genoeg soms ook op zang!) en zanger Jimi Jamison, aangevuld met drummer Mark Droubay, bassist Barry Dunaway en keyboardspeler Chris Grove. Het schijnt dat er op ‘Reach’ materiaal te vinden is dat reeds in de jaren negentig geschreven is en het zou me niets verbazen als beide openingsnummers hiertoe behoren want zowel titelnummer ‘Reach’ als het navolgende ‘Fire Makes Steel’ zijn nummers die wel kunnen concurreren met de Survivor toppers uit de tachtiger jaren. Jammer genoeg zakt het niveau in met ‘Nevertheless’, waarop Frankie Sullivan besloten heeft de vocalen voor zijn rekening te nemen. Niets ten nadele van de heer Sullivan, maar ik begrijp niet goed waarom hij hiertoe besloten heeft als je met Jimi Jamison één van de beste A.O.R.-zanger uit de business in je band hebt zitten. Gelukkig staat Jimi weer achter de microfoon bij de volgende tracks ‘Seconds Away’ en ‘One More Chance’, maar deze twee nummers missen dan weer het sprankelende van beide openers. Het wordt weer beter bij ‘Gimme The Word’, waarop de band laat horen dat ze het rocken nog niet verleerd zijn. Van de overige zes nummers bevallen me het wederom door Sullivan gezongen ‘Talkin’ ‘Bout Love’ (zou met Jamison achter de microfoon ongetwijfeld nog beter geklonken hebben) en het up-tempo ‘Don’t Give Up’ het beste, de overige vier songs zijn aardig maar niet meer dan dat (het afsluitende ‘Home’ vind ik zelfs Survivor-onwaardig!).
Ondanks het feit dat deze ‘Reach’ zeker niet het niveau heeft van de jaren tachtig releases van Survivor, ben ik toch zeer te spreken over dit come-back album en hoop ik van ganzer harte dat het niet bij een eenmalige gebeurtenis blijft!
Geef een reactie