Gary Moore – Run For Cover
Jaar van Release: 1985
Label : 10 Records
Onlangs ben ik ingegaan op de dingen van Gary Moore, niet op de bluesy-stuff na het Still Got The Blues- tijdperk, maar eerder op het pre- Still Got The Blues- tijdperk, het tijdperk waar veel van Gary Moore bluesfans niet van op de hoogte zijn, maar bevatten toch zo veel mooie verborgen schatten en de moeite waard om te luisteren. Zoals vele hardrockers, metalheads en natuurlijk gitaarliefhebbers dat deden.
Er zijn veel geweldige Gary Moore’s albums, maar ik zal beginnen met mijn persoonlijke favoriet, Run For Cover , een leuk en toch zwaar album dat toen in 1985 werd uitgebracht. Dit album werd ook beschouwd als het doorbraakalbum van Moore en bevat een van zijn meest bekende single’s, Out In The Fields
De track begon met het titelnummer, Run For Cover, met synth riffs en natuurlijk power chord riffs ala hardrock en heavy metal songs in de europese stijl.
Terug naar de titeltrack, deze track is echt een geweldige opener, het heeft elementen die een geweldige ponsende riffs en solo’s. Gary Moore verborgen juweeltje dat je in zijn latere werken niet echt kunt terugvinden.
Het volgende nummer is Reach for the sky, wat een leuk nummer is, maar niet zo geweldig als de vorige, meer een opvuller.
Het derde nummer krijg mijn aandacht opnieuw, het begint met dreigende drums en krachtige riffs, de tekst vertelt ons over een man die getraind was om soldaat te worden in de oorlog. En om onbekende redenen hield ik altijd van politiek of oorlogsgerelateerd thema in de lyrics. Hoewel dit nummer begon met zware riffs, in het midden, breekt het uit in een aantal langzame maar toch zachte stukken en een paar smaakvolle balladezang, het handelsmerk van Gary Moore, maar wat echt de hoogtepunten is, is de outro solo , wanneer de stemming terug een zwaar met een snel tempo wordt ingezet.
Het volgende nummer is een van Gary Moore’s klassieke deuntje, Empty Rooms. Zoals je weet is het een mid-tempo ballad, gedomineerd door keyboard riffs, zolang het rauw is en niet overgeproduceerd, en als je spreekt over Gary Moore classic, is een melodieuze solo onweerstaanbaar, of het nu kort is of de lange. Het liedje eindigt met de oude truc, een fadeout.
Het volgende nummer dat echt mijn aandacht trok, is het 6e nummer, Out in The Fields. En ja, het klinkt als één, zelfs de alleenstaande basriffs in het eerste couplet, samen met de zanglijnen. Het refrein is behoorlijk pakkend en mooi, wat laat zien dat Gary Moore een groot potentieel had bij zwaardere songs. Maar de opwinding is nog niet voorbij, na de brug hoor je een van de meest verbluffende studiosolo ooit opgenomen door de machtige Gary Moore. Het is een vrij korte, maar het is gewoon snel, cool en nog belangrijker, effectief.
Nothing to Lose is het volgende, sommige gitaarinvullingen die hij hier bracht zijn episch. Het nummer is deels toch een blues georiënteerd.
We gaan naar Once in a Lifetime. Dit nummer is eigenlijk de meest commerciële van het albums. Het klinkt pakkend, maar nog steeds, wederom legt Moore ook hier een heerlijke melodische solo in. Hij is echt een genie in het maken van die melodieuze solo’s!
Het negende nummer is All Messed Up, dat is weer een geweldige straight-up en had een 80’s feel, rocker song. In dit nummer domineert de gitaar echt.
Het laatste nummer, Listen To Your Heartbeart, is weer een mooie ballad, maar veel minder beroemd dan Empty Rooms. Maar het betekent niet dat dit nummer saai is. Moore levert al met al een geweldig album af en de doorbraak is een feit.
Geef een reactie