Iron Maiden – Brave New World
Jaar van release: 2000
Label: EMI Records
Na de terugkeer van zanger Bruce Dickinson en gitarist Adrian Smith in 1999 en de daarop volgende korte tournee was het wachten op een album met nieuw materiaal van de inmiddels 6-koppige legendarische band. Na maanden in de studio gezeten te hebben was halfverwege 2000 het album klaar, en kreeg de naam Brave New World. De verwachtingen van de rest van de muziekwereld waren hoog, misschien wel te hoog. Zou het Iron Maiden lukken een album te maken dat geljk staat aan de albums uit de “gouden tijd” (1982 – 1988) van de band? Of werd het een vervolg op het uiterst middelmatige No Prayer For The Dying?
Om kort te zijn: Brave New World is het album dat Iron Maiden had moeten maken na Seventh Son Of A Seventh Son, want muzikaal lijkt het daar het meeste op. 10 tracks, waarvan er 3 korte, snelle nummers zijn, en 7 nummers die toch iets meer vergen van de luisteraar. Het album begint met de eerste single, The Wicker Man, dat enigzins doet denken aan Aces High. Een lekker uptempo nummer wat het album goed opent. Daarna komen twee iets langere redelijk snelle nummers, namelijk Ghost Of The Navigator en het titelnummer, Brave New World (gebaseerd op het gelijknamige boek van Aldous Huxley). Bij track 4 gaat het iets rustiger aan. Blood Brothers gaat over de vraag van het leven, en wat er misschien hierna komt. Het is een rustig nummer wat perfect in elkaar zit, en waarin uitermate goed gebruik wordt gemaakt van keyboards. Hierna volgt weer een lekker uptempo nummer in de vorm van The Mercenary, wat een beetje een standaard nummer is.
De tweede helft van de cd begint met het lange Dream Of Mirrors, wat met na een verrassende opening heel rustig verder gaat, en opbouwt naar een goede snelle climax, waarna het weer iets rustiger afsluit. Dan komt The Fallen Angel, een van de weinige tracks die geschreven is door Adrian Smith. Het nummer klinkt alsof het van een van Bruce Dickinson’s laatste solo albums komt, met redelijk snelle, zware gitaarriffs. Een nummer waar de oude fans op zaten te wachten. The Nomad is een lang nummer, wat ik redelijk saai vond de eerste keren dat ik het hoorde, vooral vanwege het onafwisselende ritme. Na een aantal keren ben ik het nummer toch gaan waarderen, en erachter gekomen dat er een prachtige solo in zit. Out Of The Silent Planet was de tweede single, en is ook een lekker uptempo nummer, maar misschien ook iets aan de lange kant. Het album wordt afgesloten met het lange The Thin Line Between Love And Hate, een prachtig nummer dat echt de progressieve kant opgaat. Vooral het instrumentale stuk aan het einde is echt mooi.Brave New World zal niet alle fans tevreden stemmen, maar is toch voor iedereen zeker de moeite waard om te proberen. Bij mij is de cd een jaar na release nog met grote regelmaat in m’n speler te vinden.
Geef een reactie