Iron Maiden-Fear Of The Dark

IRON MAIDEN – FEAR OF THE DARK

Ik weet niet precies wat het is, maar “Fear of The Dark” en voorganger “No Prayer for the Dying” worden als de mindere Maiden cd’s gezien met Bruce op zang. Nu vond ik “No Prayer for the Dying” zelf  ook geen geweldig album, maar wel  met een heerlijk rauwe street sfeer, maar het mocht niet baten. Het album flopte enigszins, maar toch ging de band door op hun eigen wijze. Bruce trok op No Prayer.. al eens een hele ruige strot op en dat rauwe stemgeluid keert meerdere malen terug op deze plaat. In het openingsnummer “Be Quick Or Be dead”zet Bruce echter zo’n keel op dat je even niet weet wat je hoort. Melodieuze zangstukken vermengd hij met een uiterst rauwe krijsende zangstem. Hoewel het nummer niet voor iedereen is weggelegd, behoort het wel tot de betere nummers op het album. Soms spookt de naam van het album Killers nog wel eens door mijn hoofd.

“From here to Eternity” is op zich een redelijk nummer met name door de galmende productie, maar het refrein klinkt ietwat goedkoop. Maar prachtige gitaarsolo’s, de heerlijk ronkende basgitaar van Steve Harris maken het weer gedeeltelijk goed. Overigens zet ik bij enkele zangstukken mijn vraagtekens.

Het volgende nummer “Afraid to Shoot Strangers” komt over als een rustige ballad met lekkere zang van Bruce, maar verandert na verloop van tijd in een lekker pakkende rock song. Het nummer behoort zeker tot één der klassiekers.

“Fear is the Key” is gewoon niet hun beste nummer met een zeer matige opbouw. Het gebrek aan goede zanglijnen na het veelbelovende begin werkt tevens niet echt mee. “Childhood’s End” is zo’n typische maiden song met opbouwende spanning en redelijk wat tempowisselingen. Echter moet wel worden toegegeven dat het allemaal niet geweldig klinkt waardoor het door kan als een goede filler.

“Wasting Love” herbergt echt een ietwat andere stijl dan we van Maiden gewend zijn. Een pakkende rocksong met balladeske stukken erin. Eigenlijk wel één van de beste nummers op het album.

Nadat men in “The Fugitive” weer iets terugkeert naar het basis geluid zoals men op No Prayer.. probeerde gaat het pakkende “Chains of Misery” van start. Geweldig gitaarspel en heerlijke breaks plus natuurlijk de wel heel erg goeie zang van Bruce. Die opbouwende gitaarmelodie bezorgt me keer op keer kippenvel en de solo’s zijn genietbaar. Het refrein is helaas tenenkrommend, waardoor een dubbel gevoel af en toe wel optreedt.

Aan “The Apparition” wil ik eigenlijk niet teveel woorden vuil maken. De tekst is geweldig, maar het nummer is eentonig en kent geen spectaculaire uitbarstingen. Het ontzettend gave “Judas Be My Guide” maakt alles weer goed en het is jammer dat het nummer niet zo lang duurt want na de spetterende gitaarsolo en wonderschone maideneske melodieën smacht je naar meer, geloof me.

Als het rockige “Weekend Warrior” voorbij is dan volgt er een fantastisch nummer dat bij vele maiden fans favoriet is. Vooral na de legendarische live uitvoeringen die ervan zijn gemaakt. Het titelnummer opent rustig met kippenvel zanglijnen en rustig gitaarspel, maar barst dan los in alle glorie en echt het klinkt fantastisch. De majesteuze bijna onmenselijk goede solo in de song is zó ontzettend goed , dat dit gewoon één van DE maiden songs is uit de gehele collectie.

Neem daarbij de mooie hoes die deze keer is verzorgd door Melvyn Grant, de heldere mix verzorgt door Martin Birch en band opperhoofd Steve Harris en de typische maiden teksten. Dan heb je een redelijk goede plaat. De zang kent echt fantastische hoogtepunten, maar ook wat dieptepunten en soms is het echt te horen dat Bruce zich niet meer helemaal thuisvoelde in de band. Maar dat daargelaten is dit een vrij goede plaat die deels terugkeert naar de jaren ’80 stijl van Iron Maiden en toch ook weer die nieuwe vreemde elementen van albums als “Somewhere in Time” en “Seventh Son of a Seventh Son” kent. Wat mij betreft een goede maiden plaat , komt niet echt dichterbij de krakers uit de jaren 80 , maar toch onmisbaar voor de fans.