IRON MAIDEN – THE NUMBER OF THE BEAST
JAAR VAN RELEASE: 1982
LABEL: EMI RECORDS
Gek genoeg was er nog geen review online van misschien niet het beste, maar in ieder geval het belangrijkste album uit de carriere van heavy metal band Iron Maiden. Het belangrijkste, omdat met The Number Of The Beast de definitieve doorbraak kwam voor de band, mede onder invloed van voormalig Samson zanger Bruce Dickinson. Met dit album ging Maiden de succesvolste periode uit haar geschiedenis in, de basis voor albums als Powerslave en het legendarische Live After Death waren gelegd.8 Nummers op deze cd, waarvan er 3 nog bijna elk concert worden gespeeld. De opener, Invaders, behoort niet tot dit rijtje, maar is daarom nog geen slecht nummer. Een goede opener, waarbij de toenmalige fans meteen al goed kennis konden maken met de stem van Bruce, die danig van die van Paul Di’Anno verschilde.
Het tweede nummer is volgens mij de beste van de cd, zo niet het beste nummer dat Iron Maiden ooit gemaakt heeft. In Children Of The Damned rekent Bruce glashard af met Paul, wat een uithalen, wat een emotie, geniaal gewoon. Muziekaal zit dit nummer ook tip top in orde, de gitaarsolo aan het einde hoe dan ook het mooiste stukje muziek dat ik me kan voorstellen, en nogmaals, wat Bruce presteert is ongekend. Na dit nummer gehoord te hebben weet je weer wie de metal regeerd, Iron fucking Maiden.
I’m not a number, I’m a free man! The Prisoner is ook al zo’n nummer dat lekker loopt, en goed in je hoofd blijft hangen. Vooral de drums in dit nummer zijn leuk, luister maar eens goed.
Met 22 Accacia Avenue gaat het verhaal over Charlotte the Harlot, de prostituee die we in het gelijknamige nummer al op het eerste album leerden kennen, verder. Een typisch ‘The Number Of The Beast’ nummer, dat mooi in de lijn van het album past. Net als Charlotte the Harlot doet het wat vrolijker aan dan de meeste andere Maiden-nummers, ook al heeft de bas van Steve in dit nummer een grotere rol dan in het eerste deel van het verhaal.
Nadat Bruce een stukje heeft voorgelezen uit de bijbel begint de knallen van dit album, de grootste klassieker van de band. The Number Of The Beast, voila. Ratelende bas, afwisselende gitaren, lyrics die in die tijd nog shockerend waren, kortom, wat wil je nog meer. Het is niet voor niks dat dit nummer op elk concert nog wordt gespeeld.De ene knaller volgt de andere op. Run To The Hills dus. Een catchy refrein en een krachtig zingende Bruce, dit nummer kan zich zonder problemen meten met nummers als The Number Of The Beast, The Trooper en 2 Minutes To Midnight.
Gangland is naar mijn mening een heel erg ondergewadeerd nummer. Het begint al met de drum-intro en de binnenkomst van de gitaren. Gewoonweg gaaf, heel erg gaaf. Het is het enige nummer op de cd waar Steve Harris niet aan mee heeft geschreven, het is gemaakt door gitarist Adrian Smith en toenmalig drummer Clive Burr, en dat verschil hoor je. Het nummer is meer gitaar- en drumgericht dan de rest van de cd, een leuke afwisseling.Het laatste, maar zeker niet slechtse, nummer is ook een klassieker. Wie kent Hallowed Be Thy Name immers niet? Je zou het het eerste epische nummer van de band kunnen noemen, het wisselt harde, snelle stukken af met rustige en langzame, stukken, om dan razendsnel te eindigen. De muziek vertolkt de gevoelens van de ter dood veroordeelde hoofdpersoon bijna letterlijk. Another masterpiece brought by Steve Harris.
Conclusie: heersch. Als je dit album niet hebt: koop het, en noem jezelf anders geen metalfan. De klassieker der klassiekers.
Geef een reactie