MICHAEL SCHENKER GROUP – THE MICHAEL SCHENKER GROUP
JAAR VAN RELEASE : 1980
LABEL : CHRYSALIS
Schorpions, UFO en de jaren zeventig achterlatend, verwelkomt de Duitse gitarist Michael Schenker de jaren 1980 door een solocarrière aan te gaan met een zelfbenoemde band. Michael Schenker begon zijn solocarrière, na zijn mysterieuze vertrek uit UFO en een korte reünie met de Scorpions tijdens de opnamesessies van de groep voor het album “Lovedrive”, met een epische titelloze debuut studioalbum opname.
Michael Schenker voelde zich jarenlang bijzonder ongelukkig in UFO. Middenin een Amerikaanse tournee verdween de Duitse gitaargod van de aardbodem, maar in 1980 kwam hij heavy & clean terug met zijn eigen Michael Schenker Group. Na gesprekken over solo gaan, was Scorpions Rudolph Schenker woedend op zijn jongere broer Michael. Je kunt Michael echter niet stoppen, zeker niet met een debuut als dit. Hij ontdekte de toen nog onbekende zanger Gary John Barden, en ging aan de slag. Hij had echter geen band, dus gebruikte hij sessiemuzikanten, toegegeven dat Simon Phillips, Mo Foster en Don Airey zeer getalenteerde mensen zijn. Opgenomen in de zomer van 1980, onder het bewind van producer Roger Glover (Deep Purple), is “The Michael Schenker Group” album een must have voor alle fans van hardrock en geweldig gitaarwerk. Michael Schenker gaat door met zijn gepatenteerde vloeiende gitaarloopjes en leadgitaarwerk op dit voor mij een tenorechte ondergewaardeerde album.
Een ijzersterke melodieuze hardrockformatie, wier titelloze debuut recht in de roos schoot. Bijna dertig jaar na dato zijn hun eerste albums uitstekend geremasterd opnieuw uitgebracht. Met name het laag heeft meer ballen en de drums (op het debuut een excellerende Simon Phillips).
De gitaarmuziek van Schenker is zeer aanwezig en energiek zonder ooit in dezelfde baanbrekende klasse te zitten als de groten van die tijd, zoals Blackmore, Van Halen, Iommi en de Maiden-tweeling. Gary Barden op zang heeft een goed bereik en voorziet de nummers hierdaar van een beetje irritante emotie. De drums, bas en keyboard spel werden na het eerste album vervangen, ondanks de aanwezigheid van talent als Simon Phillips en Don Airy, om te worden vervangen door meer bekende namen als Cozy Powell en Paul Raymond.
Is it hard enough? is it loud enough?…
Het openingsnummer, de vier minuten durende zware riff “Armed and Ready”, een ijzersterke opener die maar één doel heeft, om je wat “echte” harrock muziek te laten horen. De gitaarriffs in dit nummer zijn pakkend en de teksten zijn eenvoudig. We doen het echter wat rustiger aan met het volgende nummer: de tweede single van het album “Cry For the Nations”. Vergis je niet, want de krachtige riffs in dit nummer zullen je boeien vanaf het moment dat je het hoort. Gary’s zang schittert hier misschien wel beter dan enig ander nummer op het album en zet de toon voor het hele album. We krijgen niet eens een pauze voor onze volgende heavy rocker “Victim of Illusion”. Hoewel misschien iets zwakker dan de vorige paar nummers, heeft dit nummer de nodige klasse. Wat het mist aan aanstekelijkheid, maakt het goed met de gitaarsolo tegen het einde. Dan doen we het wat rustiger aan met “Bijou Pleasurette”. Een heel vreemd maar interessant instrumentaaltje. We zien een andere kant van Michael’s spel en meer een soort van snaargetokkel, dit is een kant van zijn spel die hij later in zijn carrière nog verder zou verkennen. Helaas is ons volgende nummer “Feels Like a Good Thing” de enige misser op het album. Nummers als deze waren in die tijd dertien in een dozijn. Als je het wilt hebben over een instrumentaal nummer met veel shredwerk, dan heeft “Into the Arena” het allemaal. Het spel is hier solide, vooral het drumwerk, maar ook de keyboards.
Het toegankelijke “Looking Out From Nowhere” had als single moeten worden uitgebracht. Michael Schenker’s riffs en leads, gecombineerd met smakelijke toetspartijen van Rainbow’s Don Airey, begeleiden dit geweldige debuut.
“Tales of Mystery” is een powerballad, die op een jaren 80 album van die tijd niet mocht ontbreken. Het is zeker niet slecht, het gebruik van akoestisch gitaarspel laat maar weer zien, dat we hier te maken met een geweldige gitarist. Hoewel het wordt overtroffen door het epische “Lost Horizon”. Dit nummer is een metal-epos dat zich kan scharem met nummer als Rainbow’s “Stargazer” of Black Sabbath’s “Heaven and Hell”. De gitaar is fenomenaal, de drums zijn ook goed, en de bas ook, om nog maar te zwijgen van de geweldige solo’s van Michael. Een regelrechte hardrockklassier.
Achteraf gezien is dit waarschijnlijk het beste album dat de gitarist heeft afgeleverd. Het lijkt erop dat hij op geen enkel album de juiste muzikanten weet te vinden. Er zijn dan ook legio muzikanten en zangers die de man heeft versleten. Niemand is wereldschokkend, maar ze creëren wel een respectabele erfenis. Michael Schenker was misschien geen metal-pionier, maar met zijn flying V was hij een graag geziene bijdrager.
Geef een reactie