SACRED WARRIOR – WICKED GENERATION
JAAR VAN RELEASE: 1990
LABEL: INTENSE RECORDS
Wanneer white metal ter sprake komt, fronsen veel metalfans de wenkbrauwen. Bij hardheid hoort immers duisternis, dus God is uit den boze. Niet voor niets konden rockgroepen als Stryper en White Heart in de jaren tachtig rekenen op hoongelach als ze op een ‘normaal’ festival speelden. Mede door het prekerige karakter van zowel teksten als aankondigingen bleef de groep fans beperkt. Dat gold eveneens voor hardere groepen die destijds opdoken. Sacred Warrior is zo’n groep, maar ook thrashgezelschappen als Deliverance en Vengeance Rising zijn vanwege de christelijke inslag nooit echt doorgebroken.
Hoewel ook het tekstuele karakter van Sacred Warrior bij vlagen radicaal is en intolerant tegenover thema’s als abortus, homoseksualiteit en euthanasie, is het jammer dat de band zelden in één adem met Queensrÿche en Fates Warning wordt genoemd. Want de progressieve US power metal van het gezelschap is net zo goed of bij vlagen zelfs beter. Bovendien hield Sacred Warrior in de jaren tachtig en begin negentig wél vast aan een muzikale basis van pure metal. In tegenstelling tot de alternatieve keuzes van Queensrÿche.
Het derde album Wicked Generation is het hoogtepunt van deze Amerikanen. Krachtig als het moet en op gezette tijden atmosferisch. Maar nooit zonder de basisbeginselen van metal uit het oor te verliezen. Bij Sacred Warrior hebben de gitaren het hoogste woord. De muziek loopt over van de vette riffs, solo’s en progressieve snufjes. Alles is helder en met gezonde galm vastgelegd, waardoor de kracht continu uit de speakers knalt. Deze plaat doet songtechnisch wel wat aan het album Programmed van Lethal denken, al klinken de christenen over het algemeen wat technischer. Meer tempowisselingen en gestoei met vreemde maatsoorten vooral.
Al die elementen tezamen werken uitstekend. Songs alsNo Happy Endings en Are You Ready bulken van de kwaliteit. Of wat te denken van het met Vicious Rumors-achtige koortjes opgesierde Minister By Night. Het zijn nummers waarin de heer tekstueel voor de meeste input zorgt, maar storen doet dat niet. De band brengt de muziek met passie en plaatst de instrumentale en vocale aspecten op de voorgrond. Zanger Rey Parra heeft een ijzersterke strot die aan Geoff Tate doet denken, maar dan wel aan de Tate die The Warning en de debuut-ep inzong. Net zoals dat er deze plaat geen tenenkrommende opwekkingsliederen in een metaljasje worden gestoken, zoals Holy, Holy, Holy van het tweede album Master’s Command.
Met een nieuw album in aantocht is het goed om nog eens terug te blikken op de spetterende verrichtingen van deze groep. Wie van sterk uitgevoerde en licht progressieve metal met hoge zang houdt, kan hier simpelweg niet omheen. Daarvoor was (en is) de band simpelweg te getalenteerd. Ook het oogverblindend lelijke hoesje kan daar niets aan veranderen. Dit is power metal zoals power metal hoort te klinken. Ook 23 jaar na dato.
Geef een reactie