Triumph – Sports Of Kings

Triumph – Sports Of Kings

Jaar van Release: 1986

Label : MCA

Op het eerste gezicht leek The Sport of Kings de ingrediënten te hebben van een klassiek Triumph- album. Het soort dat een balans bood tussen avontuurlijke progressieve rock en in-your-face hardrock, zoals het handelsmerk van de band was geworden op platina-verkopende platen als Just a Game, Allied Forces en Never Surrender. Door de release van hun achtste studioalbum, The Sport of Kings , in 1986, worstelde Triumph om door de deprimerende hardrock beerput van het midden van de jaren 80 te navigeren, een periode waarin serieus muzikaal vakmanschap, songwriting-avontuur en individualiteit zelf onder vuur kwamen te liggen.

Zoals de fans van de band ontdekten toen ze de plaat eenmaal hoorden, was The Sport of Kings toch iets anders. Uitgebracht op 11 september 1986, Triumph’s achtste studioalbum van zanger en gitarist Rik Emmett, zanger en drummer Gil Moore en bassist en toetsenist Mike Levine. Ze lieten zich namelijk verleiden voor commerciële radiotrends en zakelijke druk.

Inmenging op het label resulteerde in een naast een aantal goede nummers: “Tears in the Rain” en “Somebody’s Out There” ook met het pijnlijk cliché “Hooked on You”, dat minder gemeen had met vintage Triumph dan AOR-bands uit de jaren 80 zoals Journey en Foreigner . Je merkt dat de groep met het album “The Sport of Kings”, dat de groep op zoek was naar zowel een hit als een nieuwe identiteit door onbedoeld een duik te nemen in het genre van Journey en Foreigner handelsmerk van strakke AOR. Om eerlijk te zijn, de nummers zoals “What Rules My Heart” en “Play with Fire” slaagden erin om een ​​bepaald gevoel van klasse te herstellen en doet denken aan de gloriedagen van Triumph.Evenzo, hoewel commercieel georiënteerd metals opener ‘Tears in the Rain’, de Top 40-single ‘Somebody’s Out There’ en het verrassend cynische ‘Don’t Love Anybody Else But Me’, met zijn akoestische en harmonieuze leadgitaren geïnspireerd door Boston (en misschien wel het beste refrein van het album), hadden  zekerhun momenten. Misschien waren de algemene onverschilligheid en ongemotiveerde optredens van de band een directe weerspiegeling van de druk om te verkopen, verkopen, verkopen opgelegd door hun platenmaatschappij. “The Sport of Kings” was meer een AOR-album geworden. Voor de echte Triumph fans waarschijnlijk een teleurstelling, maar voor de gelouterde AOR fan, was dit een prima album.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Ondersteund door WordPress | Thema: Baskerville 2 door Anders Noren.

Omhoog ↑