HELLOWEEN – KEEPER OF THE SEVEN KEYS PART II
JAAR VAN RELEASE: 1988
LABEL: NOISE RECORDS
Dus met de eerste “Keeper of the Seven Keys” -plaat creëerde Helloween in wezen power metal, ondanks dat die eerste plaat een vrij gemiddelde en meestal onopvallende inspanning was. Slechts een jaar later zouden ze de tweede helft van de nummers uitbrengen waarvan ze van plan waren om deel uit te maken van een dubbel “Keeper” -album. Wat ze overlieten voor de tweede helft van hun bedachte dubbelalbum is zonder twijfel het betere werk, zoals ik de vorige keer al aangaf. Het komt ook niet eens in de buurt. Dit is het album dat ECHT de basis legde voor wat power metal zou worden. De overgrote meerderheid van de beter gestructureerde nummers die voor de “Keeper” -albums zijn geschreven, zijn hier. De meeste pakkendere nummers staan op dit album, de meeste van de betere riffs staan op dit album… noem maar op, “Keeper, Pt. 2” doet het beter dan deel één.
Ik moet beginnen met “March of Time”, omdat het een van de meest bepalende power metal-tracks in de geschiedenis is. De intro zweeft gewoon met opbeurende piano achter een triomfantelijke riff. Ingo’s drumfills dichten veel gaten en houden variatie en creativiteit in het intro. Het is een perfecte inleiding tot de body van het nummer. Kiske slaat een aantal echt fantastische en toepasselijke noten om het nummer op te bouwen tijdens de bridgesectie, en dan is het refrein dat volgt elektrisch. Het is een refrein dat het multi-tracked en epische geluid vaststelt dat we van power metal gewend zijn en waar we van houden. Het is pakkend, het heeft ZO veel kracht, en het is een prachtig refrein er bovenop. Het is zo’n uitstekend geschreven en uitgevoerd nummer. “I Want Out” is een van de bekendste Helloween-nummers, en daar is een goede reden voor. Het begint met een van de beste riffs aller tijden van de band. Alleen al de riff zal in je hoofd blijven hangen, laat staan het geweldige refrein dat begint naarmate het nummer vordert. Kiske’s krijsen tijdens het refrein hebben genoeg attitude om de titel de kracht te geven die nodig was om het inspirerend te maken. “I Want Out” is een nummer dat heeft geholpen bij het maken van een band, het maken van een subgenre, en dat jaren later net zo goed blijft, in tegenstelling tot veel van de nummers op “Keeper, Pt. 1.” Helaas realiseerde de band zich op dat moment niet dat dit nummer eigenlijk Kai Hansen was die zijn bedoelingen opschreef voor na de release van deze plaat. De kreten tijdens het refrein hebben genoeg attitude om de titel de kracht te geven die nodig was om het inspirerend te maken. “I Want Out” is een nummer dat heeft geholpen bij het maken van een band, het maken van een subgenre, en dat jaren later net zo goed blijft, in tegenstelling tot veel van de nummers op “Keeper, Pt. 1.” Helaas realiseerde de band zich op dat moment niet dat dit nummer eigenlijk Kai Hansen was die zijn bedoelingen opschreef voor na de release van deze plaat. De kreten tijdens het refrein hebben genoeg attitude om de titel de kracht te geven die nodig was om het inspirerend te maken. “I Want Out” is een nummer dat heeft geholpen bij het maken van een band, het maken van een subgenre, en dat jaren later net zo goed blijft, in tegenstelling tot veel van de nummers op “Keeper, Pt. 1.” Helaas realiseerde de band zich op dat moment niet dat dit nummer eigenlijk Kai Hansen was die zijn bedoelingen opschreef voor na de release van deze plaat.
Het titelnummer van deze dubbelalbumervaring die op deze release verschijnt, is weer een absoluut Helloween-epos. Nu kan het titelnummer niet tippen aan hoe absoluut GEWELDIG “Halloween” was op het eerste album, maar laat je geen seconde denken dat dit betekent dat het titelnummer slecht is. Dat is meer een statement over hoe ontzagwekkend geweldig ‘Halloween’ is dan een statement tegen ‘Keeper of the Seven Keys’. De intro is griezelig genoeg om het verhaal van het nummer vast te stellen en vormt een geweldige basis voor Kiske om over te zingen. De verse riffs sturen het nummer met de energie en het gevoel van het starten van een epische fantasiereis, en de melodieën van Kiske passen bij dit mystieke gevoel. Het refrein voelt meer als een hoogtepunt van wat ervoor kwam dan dat op “Halloween”, en is ook behoorlijk verslavend. Waar het refrein op “Halloween” gewoon pure kracht was, dient deze een groter doel. Mijn enige klacht is dat de lange gitaarsolo-secties op het titelnummer minder interessant en gedenkwaardig zijn dan op “Halloween”, dus het sleept een beetje. Waar “Halloween” geen seconde van zijn looptijd verspilde, had “Keeper of the Seven Keys” kunnen worden ingekort tot 10-11 minuten in plaats van 13 en was prima geweest. Het blijft toch een fantastisch nummer. “Dr. Stein” is ook mijn favoriete nummer op deze specifieke plaat. Elke keer dat ik naar het nummer luister, vind ik het leuker. Nogmaals, het nummer bevat een all-time beste riff voor Helloween. Het is gewoon een leuk nummer door en door. Kiske accentueert noten verbazingwekkend, en zijn vocale verhalen vertellen is ongekend hoog. Natuurlijk, het refrein is ook net zo leuk, en bovendien erg pakkend. Ik ben dol op de oude horrorfilm klinkende keyboardsolo die het gevoel van de track opbouwt. Het nummer is niet flitsend en probeert niet te veel te doen. Het levert de hele tijd uitstekend en eindigt nadat je verbluft bent. Er is ook een mooie knipoog naar The Beatles, aangezien het nummer eindigt met een sample van de laatste pianonoot van “A Day in the Life”, die volgens mij niet genoeg wordt genoemd.
“Keeper, Pt. 2” daalt slechts een paar keer in kwaliteit, en geen van beide is een enorme daling. “We Got the Right” begint met een echt griezelige en sfeervolle intro die een verkeerd beeld geeft van wat je verder kunt verwachten, maar de rest van het nummer past helemaal niet bij deze intro. Nu vind ik “We Got the Right” nog steeds geen slecht nummer, maar het beantwoordt niet aan de hype die het met de intro probeert te creëren. Niets blijft lang genoeg hangen om je er super in te interesseren. Het refrein is ook een absolute mislukking die nergens toe leidt. Het is een natte scheet. Kiske probeert het op te bouwen met hoge noten, maar dat lukt niet. Het heeft de ingrediënten voor een geweldig nummer, maar komt er niet. “Rise and Fall” werkt ook gewoon niet voor mij. Nogmaals, ik zou dit geen slecht nummer willen noemen, maar dit is bijna een komisch nummer dat niet veel diepte aan het album toevoegt. Ik kan zeker zien waarom dit nummer zijn fans zou kunnen hebben, maar het geheel klinkt als een parodie voor mij. Het einde met de verschillende dierengeluiden doet me ook gewoon met mijn ogen rollen. “Rise and Fall” is nog steeds beter dan veel van wat “Keeper, Pt. 1” bood, maar het is een nummer dat zeker op de vloer van de montagekamer had kunnen blijven liggen om dit ene goede single-album te maken.
Als beide platen hun zegje hebben gedaan, denk ik persoonlijk dat je vanaf hier twee of drie nummers van deel één en zes kunt nemen en er een album van 8-9 nummers van kunt maken dat alle lof ter wereld waard is. Het hoefde niet per twee te zijn. Hoe goed “Keeper, Pt. 2” ook is, het succes van Helloween op dit moment was niet de bedoeling. Kai Hansen was de houding van Kiske beu en verliet de band net op tijd om te missen wat tot nu toe het dieptepunt in de carrière van Helloween is. Zie je, Kiske besloot dat Helloween veel meer zou kunnen zijn als ze hun stijl in een meer ‘poprock’-richting zouden brengen. Met Kiske aan het roer zou hij ze naar twee albums leiden die zo slecht waren dat het bijna de dood van de band betekende. En dat’ Het is echt een verschrikkelijke prestatie om een band te nemen die een genre heeft gevestigd en een paar jaar enorm succes had en dan een paar jaar later heel dicht bij het doden van dat alles kwam. Er zou uiteindelijk licht zijn aan het einde van de tunnel van Helloween, maar we moeten eerst door de donkerste diepten reizen om het te bereiken.
Geef een reactie