Ray Alder – II

Ray Alder – II

Jaar van release: 2023

Label: Inside Out

In het metal wereldje behoeft Ray Alder niet zoveel introductie. Sinds 1988 is de Texaan met Mexicaanse roots zanger van Fates Warning. Zijn debuut maakte hij op hun vierde album ‘No Exit’. Daarnaast bracht hij albums uit met o.m. Redemption, Engine en recentelijk met A-Z. ‘II’ is zijn nieuwe soloplaat op InsideOut Music. Leuk om te luisteren en om te reviewen, ik heb zijn eerste soloschijf ook en die pak ik nog wel eens terug! Ray Alder is vooral bekend als frontman en zanger van Fates Warning. Daarnaast had hij tot en met 2016 de microfoon bij Redemption stevig in handen.

Sjonge, het is alweer dik 3,5 jaar geleden dat Alder zijn eerste soloplaat ‘What the Water Wants’ uitbracht. De tijd vliegt. Destijds was ik wel gecharmeerd van zijn debuut, want het bood een toegankelijkere versie van de progmetal van zijn band Fates Warning en de nummers waren ook nog eens prima gecomponeerd, geproduceerd en uitgevoerd. De als Raymond Balderrama geboren 55-jarige Amerikaan leeft sinds enkele jaren in Madrid. Nu Fates Warning helaas in de ijskast staat, kan hij zich volop richten op zijn diverse projecten (A-Z, Figure of Speechless) en dus ook op zijn solocarrière. Al hoor ik hem toch het liefst in Fates Warning.

Deze nieuwe ‘II’ is wederom gepend samen met de topgitaristen Mike Abdow (Fates Warning touring member) en Tony Hernando (Lords Of Black), die beiden ook de bas hanteerden. Drummer Craig Anderson (Ignite, Crescent Shield) completeert de band. Ray zegt zelf: “When we wrote the first solo album I wanted to try some different musical styles. I didn’t want it to be really heavy, but more musical with catchy choruses. I think we did a pretty good job on that first one. But with this new album I wanted the music and lyrics to be darker and heavier“. Ray Alder is een zanger die een kenmerkend stemgeluid heeft en daarmee wist hij fans van Fates Warning en Redemption zeker te overtuigen.

Tony schreef voor II drie nieuwe composities en Mike schreef de overige zes. Het geheel werd gemixed door Simone Mularoni (Rhapsody, Michael Romeo, DGM).

Ten aanzien van zijn debuutalbum is er voor II gekozen voor een meer heavy benadering, maar het past allemaal nog uitstekend in het rockgenre. De wat zwaardere kant ligt voornamelijk in het eerste gedeelte van het album. Maar het gaat om de kwaliteit van de nummers natuurlijk, en daarmee zit het overwegend wel goed. Net als met de moderne, mooi uitgebalanceerde productie. Deze ‘II’ klinkt erg gestroomlijnd en spat je speakers uit. Alder’s wat hese, redelijk hoge stem is nog niets van zijn glans verloren gelukkig. Wat een klasbak!

This Hollow Shell is een heerlijke compositie met krachtige en pittige elementen. Dat krijgt een vervolg in My Oblivion dat, hoe kan het ook anders, sterke overeenkomsten heeft met de muziek van Redemption en Evergrey. De nogal zware basis is een mooie voedingsbodem voor het heldere, enigszins hese, stemgeluid van Ray. De compositie is uitermate fijn opgebouwd en bevat een fijne gitaarsolo, waarmee My Oblivion wel op mijn goedkeuring kan rekenen in zijn geheel.

Met Hands Of Time sluipen er wat progressieve elementen in het geluid. Daarmee krijgt deze fijne compositie een ferme groove mee die het geheel naar een hoger niveau tilt. En niet alleen het niveau, ook het totale geluidje wordt een octaafje hoger ingezet wat weer goed aanspreekt. Waiting For Some Sun is wat rustiger van aard. Ook hier kunnen de liefhebbers van Evergrey rustig achteroverleunen, maar een snufje Queensrÿche kun je ook terugvinden. Dat is trouwens ook het geval in Those Words I Bled terwijl het rustige karakter in de ballad Keep Wandering terugkomt. Dat de composities uit de pen van gitaristen komen, moge duidelijk zijn in Silence The Enemy. Hier ligt een lekker gitaargeluid aan de basis en die staat haaks op de zangmelodie waarbij je getriggerd wordt. Leuk is het feit dat de progressieve gitaarriff halverwege overgenomen worden door eenzelfde ritme/riff maar dan met de basgitaar. Silence The Enemy is trouwens een compositie die ook op een solo-album van James LaBrie terecht zou kunnen komen.

Het album eindigt met Passengers en Changes. Twee composities die geen verdere verrassingen kennen en ook niet echt pottenbrekers zijn, maar gewoon easy rockcomposities die goed in het gehoor liggen.

II is een album van een zanger die met zijn kenmerkende stemgeluid zomaar inspireert en aantrekt. De negen composities zijn goed opgebouwd en liggen heel goed in het gehoor. Liefhebbers van Evergrey en Redemption kunnen sowieso goed terecht op II. “The Water Wants” was een mengeling van progrock en progmetal. Op “II” laat Ray Alder zijn hardere kant horen. Dit album zal daarom met name in de smaak vallen bij liefhebbers van het hardere werk in het algemeen en Fates Warning en Redemption in het bijzonder.Ray Alder heeft met ‘II’ een diepgaand album voor ons in petto waar je kunt van blijven genieten en dat is toch weer een hele prestatie.