Talisman – Truth
Jaar van Release: 1998
Label: Point Music
In 1998 vonden Jeff Scott Soto en Marcel Jacob dat het tijd was om Talisman weer bij elkaar te brengen en een nieuw album op te nemen. Jamie Borger werd uiteraard teruggehaald op drums en er werd een nieuwe gitarist gevonden in Pontus Norgren (The Poodles, Hammerfall). Het enige probleem is dat Jeff het zo druk had met The Boogie Knights dat ze in de Verenigde Staten moesten opnemen. Jeff had een thuisstudio, dus hij en Marcel brachten ongeveer 10 dagen door met het schrijven van nieuw materiaal, dat de band vervolgens opnam in Jeffs thuisstudio. De drums n echter niet, omdat ze een betere opstelling nodig hadden, dus werden ze elders opgenomen.
Ze vonden een paar platenlabels om het album uit te brengen, Point Music in Europa en Pony Canyon in Japan. Geen van beide labels wilde het materiaal echter promoten, dus er werd niet daadwerkelijk getourd, wat gek is. Het album werd uitgebracht op 27 december 1998 en die datum alleen al zou je moeten vertellen hoeveel de labels om dat album gaven, want wie brengt bij zijn volle verstand een album twee dagen na Kerstmis uit.
Het geluid van de band op dit album was een knipoog naar eerdere Talisman, waar ze een beetje van het geluid van de eerste twee albums probeerden vast te leggen. Ze namen uiteindelijk ook 3 covers op het album op en openden het album zelfs met de Queen-cover van “Let Me Entertain You”, wat Jeffs idee was. Hij is een liefhebber van Queen muziek en dacht dat dit nummer geweldig zou zijn om een liveshow te starten. Ze blijven trouw aan de essentie van Queen, maar het is allemaal Talisman, waarbij de dreunende bas van Marcel de leiding neemt. Een leuk nummer om het allemaal mee te beginnen. “In The End” komt swingend met een explosieve start van stal. Nog steviger baswerk en Jeff die de teksten aanvalt. Het is erg melodieus, een beetje aan de zwaardere kant en het heeft een snelle keyboardsolo voordat Pontus brullend naar binnen komt scheuren met de gitaar tussen de keyboardpartijen door.
Dan krijgen we “Here 2Day, Gone 2Day” (let op de naamgevingsconventie in Prince-stijl). Dit is een veel donkerder nummer en is gebaseerd op enkele waargebeurde gebeurtenissen uit het leven. Het gaat over een aantal collega-muzikanten die niet genoemd mogen worden, waardoor ik denk dat het over Yngwie gaat. Mede dankzij weer een brullende solo van Pontus een van de beste nummers op het album.
Dan krijgen we nog een cover en deze keer is dat Prince’s “Darling Nikki” . Zoals we al weten, is Jeff ook een enorme Prince-fan, dus behalve de songkeuze is het geen verrassing. Dit nummer zou op het album ‘Life’ staan, maar werd geschrapt. Het nummer is niet zo funky als de versie van Prince, maar meer rockend. Jeff doet geweldig werk op zang.
“I’ll Be There 4 U” volgt en voelt met het gitaargeluid aan als een Survivor-nummer van het album ‘Too Hot To Sleep’. Het vertraagt de zaken een beetje, of misschien is het allemaal minder rock. Mid-tempo en meer pop klinkend. De zang van Jeff is melodieus en de bas van Marcel en de drums van Jamie zorgen voor een stuwende groove. Niet zo spannend als de eerste vier nummers, maar nog steeds een goed genoeg nummer met een duidelijk jaren 80 pop/rock geluid.
“The Man I’ll Never Be” is een persoonlijk nummer voor Jeff omdat het gaat over zijn relatie met zijn vader en zijn relatie met zijn eigen zoon. Het begint veel langzamer en je merkt dat het veel voor hem betekent. Het refrein verhoogt het tempo en geeft meer punch dan de langzamere coupletten. Jeff heeft zelfs een sprekend couplet voordat Pontus op de gitaar binnenkomt om een meeslepende solo neer te zetten.
Dan krijgen we een instrumentaal nummer met “Bellabecca”. Het wordt gedaan op toetsen en zelfs enkele synth-strijkersarrangementen zijn inbegrepen. Het is licht en luchtig, bijna new age, omdat je het gevoel hebt dat je door een veld met bloemen vliegt terwijl de wind door je haar waait. Het is oké, maar niets te spannend en niet echt nodig.
“Heaven’s Got Another Hero” met keyboard intro voordat de band na een paar regels binnenkomt. Nogmaals, meer pop dan rock en voelt dit keer als Journey, met veel harmonieën.
Het volgende nummer is “Your Man” , dat gaat over de vrouw van Jeff (destijds). Het gaat vrolijk met een jazzy pianoman-vibe. Het is zeker niet zoals al het andere op het album.
Dan krijgen we de derde en laatste cover met Madonna’s “Frozen” . Nog een vreemde keuze, maar wel eentje die Marcel op tafel bracht. Ik denk dat hij geloofde dat Jeff er bezwaar tegen zou hebben, maar Jeff was er helemaal voor. Ze nemen het nummer en voegen er een hele rocksfeer aan toe en ik moet toegeven dat het best geweldig is. Het baswerk van Marcel voegt veel toe aan het nummer en de zang van Jeff past er perfect bij. Een paar geweldige melodieën en de band doet je vergeten dat het een nummer van Madonna is.
“Until the Morning Comes” is een beetje funkier omdat Marcel de bas echt hard zet. Nog steeds aan de zachte kant en niet zo heavy als een rocknummer, maar de zang van Jeff zweeft en het is echt genieten. Het refrein heeft zanglagen die het uitnodigend maken en is over het algemeen een redelijk goed nummer.
Dan gaan we eindelijk terug naar de rock met een geweldige openingsriff op “Angel/Devil” . Het refrein werkt erg aanstekelijk en is wederom een hoogtepunt. Jamie’s drumwerk is fantastisch met een aantal geweldige fills en Pontus zet echt een mooie solo neer. Geef me alsjeblieft meer hiervan.
“Pavilion of Oblivion” begint met een paar enorme drumbeats en daarna nog meer geweldige fills van Jamie, begeleid door Marcel die op en neer racet op zijn bas. Soto klinkt zoals gewoonlijk geweldig en wederom een geweldige solo.
Dan krijgen we een nummer over Jeffs hond, “Madison” . Je zou het natuurlijk kunnen opvatten als een relatie met een meisje, zoals het geschreven staat, maar het is de hond van Jeff. Er hangt een hele Midden-Oosterse sfeer om het nummer te starten voordat het begint te rocken. Het heeft een donker, onheilspellend. Maar als je naar de tekst luistert, wetende dat het zijn hond is, wordt het bijna lachwekkend, wat helemaal geweldig is. Het album heeft een paar geweldige Talisman nummers met een paar bijzondere keuzes, die voor mij weg hadden mogen blijven.
Geef een reactie