Eclipse – Megalomanium

Eclipse – Megalomanium

Jaar van release: 2023

Label: Frontiers

Het Zweedse Eclipse, in 1999 opgericht door zanger, songwriter, producer en multi-instrumentalist Erik Martensson, is al ver in hun derde decennium van muziek maken.In het recente verleden hebben hun opnames en reputatie hen in staat gesteld de wereld rond te toeren, van geboorteland Scandinavië tot Europa, vervolgens Japan, Australië en de Verenigde Staten. In een carrière van meer dan twintig jaar zijn weinig melodieuze rockbands zo consistent geweest als de Zweedse Eclipse. Hun tiende album “Megalomanium” handhaaft de hoge kwaliteit die de band regelmatig levert. Als je van muziek houdt met een hoog gepolijst randje, veel glimlachen en vakkundig vervaardigde meezingnummers, dan zou ‘Megalomanium’ op je afspeellijst moeten staan. Dat deze Zweedse rockband even wat meer brengt dan vele acts van dit label geeft aan dat deze band er zin in heeft. De melodic rock van de 80’s krijgt hier een glanzend nieuw jasje. De band valt in de categorie H.E.A.T.  De heren weten in de voetsporen te treden van de good old Europe, ten tijde dat men lekkere rocksongs maakten. Een paar jaar geleden bracht Eclipse Wired uit en verklaarde dat het beproefd en vertrouwd was. Je weet wat je krijgt met Eclipse. De AC/DC van de melodieuze hardrockwereld. En net als je genoegen neemt met nog een reeks lastige, hook-beladen, onweerstaanbaar riffende nummers, legt Eclipse de lat hoger. Sinds Bleed And Scream kwam de doorbrak voor de Zweden, hebben ze (of moeten we zeggen Erik Mårtensson) een meedogenloze stroom melodieuze hardrock gestort, waardoor ze geleidelijk hun publiek wereldwijd hebben opgebouwd en zichzelf op afstand hebben gehouden van supersterren.

Tien keer scheepsrecht voor Eclipse? Het zou zo maar kunnen, want dit is in de melodieuze rockwereld een kleine uitschieter te noemen. En dat wil wat zeggen in een genre waar de clichés je doorgaans om de oren vliegen. Niet dat de Zweden daar in Stockholm nieuwe muzikale invalshoeken hebben gevonden, maar toch. Oprechter kan hun tiende album ‘Megalomanium’ bijna niet klinken. Net een standje blijer en sneller dan de muziek van landgenoten Europe vroeger, werkt de band zich vol enthousiasme door de elf korte songs heen. De opvolger van het veelgeprezen ‘ Wired ‘ biedt meer van hun strakke, gepolijste melodieuze hardrock die de luisteraars gemakkelijk verleidt om mee te zingen met de  refreinen en te genieten van het aanstekelijke gitaarwerk. Megalomanium is een album doordrenkt met het volledige DNA van de band, een onverschrokken duik in het diepe gedeelte van het zwembad – of in dit geval – het Siljanmeer rond het eiland in het midden van Zweden, waar ze al hun muziek opnemen . De nummers zijn kort en de meeste druppelen net boven de drie minuten, maar ze blijven memorabel. Het is een levendig, dynamisch album.

Het nieuwste magnum opus van de Zweden wordt geopend met de single ‘ The Hardest Part Is Losing You ‘, een keiharde rocksong met genoeg soul om door te gaan voor een ballad, zelfs als deze in akoestisch formaat wordt gespeeld. In zijn huidige vorm is het echter een nummer met een aanstekelijke gitaarmelodie als kern en een vocale uitvoering van Erik Mårtensson die zowel oprecht als krachtig is. Dertig jaar terug was dit een opvolger van ‘Livin’ on a Prayer’ geweest.

‘Got It!’ tapt uit hetzelfde explosieve vaatje energydrank en om de zaken nog een stapje verder te brengen is dit hun tweede single,wiens feel-good sfeer, met het lange refrein, felle gitaren en algeheel “punkier” randje het tot een absolute knaller maakt.

Het tempo en de sfeer veranderen met ‘ Anthem ‘, een Keltisch klinkend nummer. Erik en co hebben de laatste paar albums de aanzet gegeven tot het kenmerkende Keltische geluid dat ze hebben aangescherpt. Ze spelen dus verschillende stijlen. Het nummer bevat fragmenten van Gary Moore’s ‘Wild Frontier’.

Wat harder rockt gelukkig het wat donkere ‘Children of the Night’, al staat ook hier het meerstemmige refrein weer centraal, maar zowaar mag gitarist Magnus Henriksson ook even van leer trekken. Qua naam en geluid neigt het wat naar Sabbath-invloeden, waarbij Erik op een paar punten, zelfs wat Dio-achtige frasering vastlegt om de zwaardere riffs te begeleiden. Tot nu toe op het album hebben we vier nummers die iets anders bieden dan de andere, terwijl het kerngeluid van de band behouden blijft en ik denk dat deze veelzijdigheid in songwriting precies is wat Eclipse zo’n rockband van een hoog niveau maakt.

De eb en vloed van de muziek gaat verder met “ Hearts Collide ” dat de sentimentaliteit van het openingsnummer terugbrengt en vermengt met een behoorlijke hoeveelheid energie die zowel uit de zang als de gitaren komt.

 

‘I Don’t Get It’ voegt wat pit toe aan de mix en wederom dat hardere randje. Het is weer een regelrecht rockmoment, gebracht met passie en intensiteit.

Deze melodic rockband is zeker een band die in de toekomst plots een hit kan scoren. ‘The Broken’ is het juweeltje op het album. Dit zal in US en Duitsland het goed gaan doen. In Nederland hebben we hier op de radio maar weinig ruimte voor.

In het mooie ‘So Long, Farewell, Goodbye’ In het wederom snelle ‘High Road’ horen we weinig origineels, maar het draait lekker weg. Hetzelfde geldt voor de afsluiters ‘One Step Closer to You’ en ‘Forgiven’. Beiden zijn zeer gedreven en catchy poprockers die je met een glimlach achterlaten.

Ondanks de jaren 80-sfeer heeft “ So Long, Farewell, Goodbye ” een echte ‘bite’ die voortkomt uit zowel de gitaarmuur als de krachtige uitvoering en melodieuze ruggengraat. We horen nog wat inspiratei van bands als Dio en Mötley Crüe, al blijft het typische Eclipse geluid ongemoeid.

“ High Road ” verpakt met zware gitaren en dikke baslijnen terwijl de zang erboven zweeft, alles verpakt in een stuwende groove die explodeert in een vlammende solo. Het voorlaatste nummer “ One Step Closer to You ” kent één van de beste refreinen van dit album, een meezinggenot dat smeekt om een ​​live setting waar het publiek zich los kan laten, heerlijk ondersteund door een strak instrumentaal gedeelte. Het album eindigt met ‘ Forgiven ’, een melodieus moment dat alles samenvat waar Eclipse als band voor staat.

Nee, het muzikale wiel heeft Eclipse niet uitgevonden, maar als je zo overtuigend elf frisse energieke uptempo meezingrockers op je album weet in te blikken, dan wordt die punt aftrek voor onoriginaliteit weer weggestreept. Alles bij elkaar genomen, en eenvoudigweg, dat Eclipse doet waar ze goed in zijn: het leveren van melodieuze metalrock verpakt in de toegankelijkheid van de AOR-arena. Met dit album laten ze duidelijk zien dat ze hun geluid willen blijven ontwikkelen en verfijnen door elf nummers af te leveren die barsten van de energie en feel-good vibes. Perfecte muziek voor als je er even doorheen zit of tijdens een lange autorit.