Interview door Victoria Llewelyn

Adrian Vandenberg, de Vliegende Hollander zelf, staat op het punt het volgende Vandenberg-album uit te brengen, samen met een lancering in de 100 Club in Londen en een daaropvolgende internationale tournee. Met een nieuwe line-up en krachtiger dan ooit, praat Adrian vanuit de vredige omgeving van zijn Franse retraite, waar hij tijd doorbrengt met genieten van de omgeving, schilderen en zich mentaal voorbereiden om weer op tournee te gaan om ons ‘Sin’ te brengen.
Adrian was ooit de meester van zijn eigen lot en weigerde te buigen voor de conventies. Hij heeft altijd zijn eigen pad bewandeld, waarbij hij op zijn hart en instinct vertrouwde om een ​​van de meest succesvolle carrières in de geschiedenis van rockgitaristen uit te bouwen. Vanaf het begin met de Nederlandse band ‘Teaser’ in 1978, het uitvinden en opnieuw uitvinden van Vandenberg, zijn periode bij Whitesnake op het hoogtepunt van hun succes, Vandenberg’s Moonkings en nu de voorbereidingen om het nieuwe album te vieren, er valt veel te bespreken.

MGM: Je begon de originele Vandenberg-band in 1981, lang vóór je tijd bij Whitesnake, waar je waarschijnlijk het meest bekend om bent. De band boekte succes met een Top 40-hit ‘Burning Heart’, ondanks de hevige concurrentie van de Britse en Amerikaanse rockgiganten uit de jaren 80 – je kon je staande houden. Met drie albums uitgebracht en toeren met enkele van de meest spraakmakende rockbands van die tijd, was Vandenberg misschien wel een van de meest veelbelovende bands die uit Europa kwamen. Had u zich kunnen voorstellen dat dit zo’n succesvolle onderneming zou blijken te zijn?

AV: Ik had niet gedacht dat we Nederland zouden verlaten! Er waren maar heel weinig bands, er was veel talent, maar het is een klein land en we dachten niet dat we konden concurreren. Rond die tijd was er Golden Earring met hun grote hit ‘Radar Love’, en er was een geweldige band genaamd Focus, een van de eerste Prog-bands; dit waren de bands waarmee ik ben opgegroeid en die daadwerkelijk uit Nederland zijn gekomen. Er was niet veel belangstelling voor dat soort muziek, dus toen ik de band samenstelde, maakte ik me geen enkele illusie!
Het was een hele aangename verrassing toen Phil Carson (de in Londen gevestigde Senior Vice President van Atlantic Records) naar ons toe vloog. Hij was betrokken bij bands als Led Zeppelin en AC/DC. Hij wilde ons zien, maar we hadden geen shows geboekt, dus huurde ik een plaatselijk theater voor ons om voor hem te spelen. Hij was de enige persoon in de zaal en hij heeft ons ter plekke aangemeld. Vanaf dat moment ging alles van start, en nog steeds dacht ik: volgend jaar is het waarschijnlijk voorbij en ga ik weer verder met mijn schilderijen en grafisch ontwerp, maar het is nooit gestopt! En ik ben er nog steeds en doe hetzelfde!

MGM: Al snel daarna werd je benaderd door David Coverdale en gevraagd om je bij Whitesnake aan te sluiten – nog voordat het eerste Vandenberg-album überhaupt was uitgebracht. Nadat hij je had horen spelen, besloot David dat hij je meteen aan boord wilde hebben, maar je hebt hem aanvankelijk afgewezen om door te gaan met Vandenberg en kwam pas eind jaren tachtig bij Whitesnake. Wat waren de gedachten achter de beslissing om dit pad te kiezen op zo’n cruciaal punt in je carrière?

AV: David hoorde de Vandenberg-demo’s op het kantoor van Atlantic Records in Londen, en ja, hij benaderde mij vlak voordat het eerste album daadwerkelijk uitkwam! Hij nodigde me uit voor een Whitesnake-show in Utrecht, en vroeg me of ik blij was met de manier waarop de dingen gingen, en of ik er interesse in had om in plaats daarvan bij Whitesnake te komen werken. Ik was echt gevleid. Dat gold ook voor mijn vriendin, want David ging meteen achter mijn vriendin aan! Toch ging ze er niet voor!
Ik wilde niet zomaar een man in Whitesnake zijn, omdat ze hun opstelling sneller veranderden dan de meeste mensen hun ondergoed verwisselen! Ik ben altijd een grote fan van David geweest, maar het leek mij beter voor ons allebei als ik eerst zelf iets zou bewijzen. Dus besloten we contact te houden, en eind 1986 vond ik het een goed moment. Het was ook een geweldige tijd voor David, het was vlak voordat het album ‘1987’ uitkwam en ik had het geluk om op ‘Here I Go Again’ te spelen, het grote nummer van dat album.

De tournee van ‘1987’ duurde anderhalf jaar en we verkochten stadions over de hele wereld uit. Dat is iets waar elke muzikant van droomt, over de hele wereld vliegen en op dat soort locaties spelen, voor mensen uit verschillende culturen, het was een enorm avontuur! Fantastisch om het nog eens over te doen met de ‘Slip Of The Tongue’ tour die nog eens anderhalf jaar duurde.

David en ik schreven alle muziek samen voor het album ‘Slip Of The Tongue’, maar kort nadat we begonnen met opnemen begon ik de flexibiliteit in mijn pols te verliezen en ik wist niet wat er aan de hand was. Nadat ik iedereen ongeveer een week in de studio had laten wachten omdat ik niet kon spelen, besloot ik terug naar Nederland te vliegen voor behandeling en gelukkig was het net op tijd genezen zodat ik mee kon doen aan de tour.

MGM: Hoewel Whitesnake aan zijn natuurlijke einde kwam met het uitbrengen van nieuwe muziek, was je nog steeds te vinden in de line-up voor de meeste daaropvolgende reünieshows en festivaloptredens. Is uw relatie met David zo sterk als altijd?

AV: David en ik hebben nog steeds contact, soms duurt het een paar weken of zelfs maanden, soms is het een paar keer per week, maar we houden altijd contact. We hebben altijd een unieke connectie gehad, wat ongebruikelijk is in de muziekwereld. En we brachten zoveel tijd samen door – er zijn momenten geweest dat ik bijna een jaar bij David thuis logeerde en we aan het schrijven en opnemen waren. Dat lukt alleen als je goed met elkaar overweg kunt.

MGM: Whitesnake ging eind jaren negentig voor onbepaalde tijd door en afgezien van een korte periode met Manic Eden (bestaande uit voormalige bandleden van Whitesnake en Little Caesar) duurde het een aantal jaren voordat we je zagen in je volgende band, Moonkings. Wat deed je besluiten om je muziekcarrière feitelijk stop te zetten, op een moment dat je waarschijnlijk bij elke band had kunnen aansluiten die je maar wilde?

AV: De manier waarop het gebeurde was dat Whitesnake in 1999 min of meer failliet ging, en David had besloten dat hij klaar was met de hele zaak – hij was bezig met zijn scheiding van Tawny Kitaen en een heleboel andere dingen, en hij had had er net genoeg van. Zoals we weten pakte hij het een paar jaar later weer op, maar in 1999 kregen mijn toenmalige vriendin en ik een dochtertje. Toen die relatie een paar jaar later stukliep, besloot ik dat ik niet nog een keer voor lange periodes op tournee wilde, ik wilde mijn dochter helpen opvoeden. Dat was voor mij veel meer waard dan toeren en al dat soort dingen. Ik wilde niet een van die vaders zijn die twee of drie keer per jaar zijn hoofd om de deur stak en zei: ‘Hallo, ik ben je vader, maar ik moet nu weer weg’.

Ik besloot me te concentreren op mijn schilderen en de opleiding van mijn dochter, en toen ze twaalf was, vond ik het een goed moment om haar uit te leggen wat ik eigenlijk doe. Ik wachtte tot ze oud genoeg was om het te begrijpen. Toen ze drie jaar oud was, zag ze me op tv en zwaaide naar me, en haar moeder vertelde me dat ze heel boos werd omdat ik niet terugzwaaide! Ze begreep niet dat ik niet in die tv zat! In het leven waardeer ik deze dingen zo hoog dat je heel vaak verhalen hoort over gevallen waarin koppels uit elkaar vallen en de kinderen de een of de ander niet te zien krijgen. Zo zou ik niet zijn, dacht ik – oké, ik pak de muziek wel weer op als de tijd rijp is. Toen ze ouder was, kon ik haar uitleggen hoe toeren werkt, en dat je soms lang weg moest zijn, en zij was oud genoeg om dat best gaaf te vinden. Nu is ze een jonge vrouw van 24 en ze vindt het nog cooler dan toen ze twaalf was, omdat ze vrienden heeft die zeggen: ‘Oh wauw, jij bent papa, hij is een rockgitarist!’ voorheen vond ze dat gewoon normaal!

MGM: Moonkings was een veel meer bluesgeoriënteerde band, die in de loop van de tijd twee studioalbums en een akoestisch album produceerde. Was dit voor jou een bewuste koerswijziging toen je besloot dat het tijd was om weer muziek te gaan maken?

AV: Ik heb altijd in het grijze gebied tussen deze twee benaderingen zweefde, blues en hardrock, en ik had veel hardrock gedaan. De reden dat ik Moonkings begon, was omdat ik muziek echt miste. Ik dacht: de mensen zullen mij inmiddels vergeten zijn of geen verwachtingen meer hebben van wat ik ook bedenk. Ik begon gewoon muziek te schrijven die door mijn mentale antenne werd opgepikt, om zo te zeggen, en zo kwam het eruit. Ik houd er gewoon van om muziek te maken, om wat ik voel en wat ik in mijn hoofd hoor te vertalen naar mijn gitaar.

We hadden een geweldige sfeer en een geweldige tijd met de shows die we konden doen, maar we konden niet buiten Nederland spelen en ik miste internationale tournees. De zanger heeft een groot landbouwbedrijf en hij kan echt niet langer dan een dag het land uit zijn, en ik hou ervan om in andere landen te spelen en in contact te komen met andere culturen. Dat is eigenlijk de reden waarom ik Moonkings moest beëindigen.

MGM: De huidige versie van Vandenberg heeft een compleet nieuwe bezetting: Mats Leven op zang, Koen Herfst op drums en Randy Van Der Elsen op bas. De vorige versie las meer als een supergroep, met Brain Tichy, Ronnie Romero en Rudy Sarzo. Je werkt met enkele van de hoogst gewaardeerde live-optredensmuzikanten. Heeft Vandenberg – zoals ze nu zijn – al iets van het nieuwe album live gespeeld, en hoe voel je je over de komende tour?

AV: Een van de grote bonussen als je al een tijdje in de muziekwereld zit, is dat je vrienden wordt met al deze geweldige spelers waar je een geweldige tijd mee hebt! Vervolgens speel en maak je graag muziek met veel verschillende briljante muzikanten! Met Vandenberg besloot ik dat het tijd was om weer eens de hardrockrichting in te gaan, aangezien Moonkings erg bluesgeoriënteerd was. De laatste show die we live speelden was op de Monsters of Rock Cruise, waar we veel nummers van het album ‘2020’ konden spelen, maar we konden niets van ‘Sin’ spelen omdat het anderhalve maand geleden was, wat te veel is. binnenkort de verrassingen weggeven! Deze tour zal de eerste keer zijn dat het publiek live iets van het nieuwe album zal horen. We gaan minstens drie of vier nieuwe nummers toevoegen en we zijn hier erg enthousiast over. We spelen de 100-club en ik ben gewaarschuwd dat de plafonds erg laag zijn en dat ik bijna twee meter lang ben! Maar het maakt mij niet uit of de club zo groot is als een schoenendoos, ik speel waar dan ook in Groot-Brittannië!

AV: Oh man, ik hou van Groot-Brittannië. 95% van al mijn muzikale invloeden komen uit Groot-Brittannië. Gratis, Bad Company, Deep Purple, Rainbow, Cream – in de beginperiode! Natuurlijk ook Hendrix, maar de Britse bands waren geweldig. Dat is waar het allemaal begon, en toen kreeg je bands als Thunder die het voortzetten, en er komen nog steeds geweldige nieuwe bands binnen. Mijn roots liggen in de Britse bluesrock en ik draai nog steeds mijn Free platen, mijn Rainbow albums, en laten we The Beatles natuurlijk niet vergeten!
Het interessante is hoe deze muziek – deze bluesartiesten – uit de Verenigde Staten naar Groot-Brittannië leek te komen, en toen was het alsof de Britse muzikanten er hun draai aan gaven en het vervolgens terugstuurden! Alsof je iemand een sigaar uit eigen doos cadeau doet!

MGM: Als je geen muziek maakt of speelt, demonstreer je op andere manieren veel creatieve expressie, vooral in je kunstwerken en schilderijen. Je hebt de hoes voor ‘Sin’ geschilderd en je bent een beetje een demon met een airbrush! Was dit de route die je zou hebben gevolgd als je niet had besloten om muziek te gaan maken?

AV: Mijn vader wilde altijd al een professionele jazzmuzikant worden, en hij sloeg deze kans af om professor in techniek te worden, omdat hij vond dat de muziekbusiness te onstabiel was en hij zijn kinderen de kans wilde geven om te studeren. koos ervoor geen jazzmuzikant te worden omdat het te onzeker was om een ​​gezin te stichten. Toen ik ongeveer 16, 17 jaar oud was, merkte hij dat ik de hele tijd lessen oversloeg om met mijn bands muziek te gaan spelen of rond te kijken naar gitaren en zo. Dus, zo adviseerde hij mij, kun je naar de muziekuniversiteit gaan en klassieke gitaar studeren, of naar de kunstuniversiteit gaan en kunst studeren. Ik dacht: als het niet lukt en ik ga lesgeven, dan geef ik liever kunstles dan muziek. Dit komt omdat ik gewoon het geduld niet heb! Ik hou van spelen, niet van het bestuderen van vaardigheden en al dat soort dingen!

Ik ging naar de kunstuniversiteit en studeerde ongeveer zes jaar, daarna gaf ik ongeveer een jaar les in kunst op een middelbare school, totdat ik er helemaal genoeg van kreeg – het hele regime van vroeg opstaan, een broodje smeren, rondhangen met een stelletje saaie leraren in de koffiekamer, dat ben ik niet! Ik vond het eigenlijke lesgeven leuk, omdat er altijd twee of drie getalenteerde en geïnteresseerde kinderen in de klas zaten die je kon proberen verder te brengen en hen te inspireren om coole dingen te maken, dus dat was een leuke tijd.

Daarna heb ik als grafisch ontwerper voor modebladen gewerkt, wie ooit een illustratie voor iets wilde, kwam naar mij toe. Ik verdiende goed, en ik heb nog steeds nooit de illusie gehad dat ik mijn soort muziek kon maken, waar ik in Nederland niet mee rond kon komen. Ik kon erop vertrouwen dat ik mijn brood verdiende met mijn kunst.

Met de cover ‘Sin’ schilderde ik in 1983 of 84 die haaien die over een snelweg in de woestijn vlogen en het leek me voor het eerst sindsdien cool om nog een schilderij te maken in een surrealistische stijl zoals dit. Ik dacht dat het ongeveer drie dagen zou duren en ik heb het opnieuw onderschat; het duurde drie dagen om de lucht te schilderen! De lucht bestaat uit ongeveer vijftien lagen hele dunne groene verf om de diepte te creëren die ik wilde. Je kunt het niet echt zien op de albumhoes, maar op het schilderij valt het wel op, je kunt echt de transparantie van de lucht zien.

Voor het tweede en derde album van Vandenberg heb ik ook de covers geschilderd, in dezelfde stijl, en nu heb ik ze alle drie in mijn woonkamer staan.

MGM: Ga je nog steeds skaten?

AV: Niet elke dag zoals vroeger! De laatste paar maanden is het weer zo slecht geweest, en skeeleren als de weg nat is, is lastig, de wielen slippen heel gemakkelijk. Ik spring in plaats daarvan op mijn fiets en schop tegen mezelf totdat ik helemaal bezweet terugkom – het houdt je lichaam in leven!

MGM: Wat waren volgens jou de bijzondere hoogtepunten in je muziekcarrière?

AV: Toen ik uiteindelijk besloot om me bij David (Coverdale) aan te sluiten, was dat een hoogtepunt omdat het alles ten goede veranderde. Ik heb daarvoor een geweldige tijd gehad met het toeren door de Verenigde Staten met Vandenberg, maar spelen in een uitverkocht Wembley Stadion in Londen was een absoluut hoogtepunt. Een andere werd halverwege de jaren negentig door mijn vocale held Paul Rodgers uitgenodigd om een ​​solo te spelen op mijn favoriete Free-nummer – ‘Fire And Water’.

Er was een show in Nederland tijdens de ‘Slip Of The Tongue’-tour, een uitverkocht stadion in Utrecht, en mijn hele familie was daar, al mijn vrienden waren daar. Het was een prachtige zomeravond en ik zal het nooit vergeten. Nog een hoogtepunt: het gebeurde gewoon! Deze week werd ik door een van mijn gitaarhelden, een van mijn meest gerespecteerde en geliefde gitaristen, gevraagd om een ​​solo te spelen op zijn aankomende album. Ik kan je niet vertellen wie, omdat ik niet zeker weet of ze het nog willen uitbrengen, maar het zal binnenkort verschijnen, en als je het hoort, zul je het begrijpen!

Ik beschouw mezelf als een zeer bevoorrecht persoon, omdat er in mijn hele leven en carrière zoveel hoogtepunten zijn geweest. En als je denkt: nou, ik heb een aantal mooie hoogtepunten om naar terug te kijken, en dan gebeurt er weer eentje! Ik ben een geluksvogel!

VANDENBERG kondigt albumrelease van ‘SIN’ aan voor augustus

VANDENBERG heeft op 17 mei 2023 het nieuwe album ‘SIN’ aangekondigd, samen met de release van de video voor het titelnummer. ‘SIN’ telt negen tracks en verschijnt wereldwijd via Mascot Records op 25 augustus 2023. “’Sin’, een kort woordje van slechts drie letters, maar met een enorm veelomvattende betekenis”, vertelt gitarist/bandleider Ad(rian) Vandenberg. “Van alles tussen een ‘leugentje om bestwil’ en een brute moord. Dat woord verdient dus een heavy, epische song om het recht te doen.”

SIN is de lang verwachte opvolger van het succesvolle album 2020. Over het nieuwe album zegt gitarist/bandleider Adrian Vandenberg: “Na de lange, gedwongen periode van stilstand en niks doen vanwege corona waren we er extra op gebrand om terug te keren met een extra energiek en krachtig statement. Heel toepasselijk steken we dan ook de boel in de hens met het nieuwe nummer House On Fire’!”  Gevolgd op 17 mei met de release van het 2e nummer “Sin”.

Elk album schetst een beeld. In plaats van een penseel en canvas te gebruiken, schildert Vandenberg met imposante zang, aardschokkende ritmes en het iconische en direct herkenbare snarenwerk van gitarist Adrian Vandenberg. Samen met zanger Mats Levén, drummer Koen Herfst en bassist Randy van der Elsen, presenteert de invloedrijke gitarist het vijfde studio album van de groep, SIN. Vertrouwd maar wellicht nog een tikkeltje meer powerful dan voorheen; kiezelharde hardrock en meeslepende metal, geproduceerd door Bob Marlette (Ozzy Osbourne, Alice Cooper, Rob Zombie).

“Muziek is voor mij als een schilderij”, bevestigt Adrian. “Je hebt helder en donker, schaduwen en licht. Het ene nummer laat je compleet uit je dak gaan, een volgende song stemt je tot nadenken. Hoe dan ook, een plaat sleurt je mee in haar eigen landschap, dat is het effect dat al mijn favoriete platen op me hebben, je hoort de eerste tonen van een album en verdwijnt in een andere wereld.”

Uitgebroken vanuit Nederland betrad de band het wereldtoneel met het titelloze Vandenberg uit 1982. Het Nederlandse fenomeen scoorde een internationale hit in de vorm van “Burning Heart”, wat de weg vrijmaakte voor baanbrekende releases zoals Heading For A Storm (1983) en Alibi. (1985).

De band trok samen met Ozzy Osbourne, Kiss, Rush, Scorpions, Michael Schenker en vele anderen door de Verenigde Staten, Europa en Japan. Adrian werd gevraagd om zich bij Whitesnake aan te sluiten en was verantwoordelijk voor de legendarische gitaarpartijen op de opname uit 1987 van de nummer 1 hit “Here I Go Again”. De hit resulteerde voor Whitesnake in 8x-platina en een anderhalf jaar durende wereldtour terwijl het album uit 1987 qua verkoop door het dak ging. Hij schreef mee aan het volledige platina Slip of the Tongue uit 1989 en bracht de daaropvolgende tour door met het delen van gitaarpartijen met niemand minder dan Steve Vai. Naast gitaar spelen en meeschrijven aan Restless Heart van David Coverdale & Whitesnake, speelde hij gedurende zo’n twaalf jaar lang honderden shows als onderdeel van de band. Tekenend voor de breedte van zijn werk, schreef en nam hij “A Number One” op als de themasong voor het voetbalteam van zijn thuisstad, FC Twente.

In 2013 lanceerde hij de veelgeprezen Vandenberg’s MoonKings en bracht MoonKings (2014), MK II (2017) en Rugged and Unplugged (2018) uit.

Vandenberg kwam als band weer tot leven met de comeback-LP, 2020. Onder de vele hoogtepunten verzamelde “Freight Train” 1,6 miljoen Spotify-streams, terwijl de plaat lovend werd ontvangen. Sonic Perspectives schreef, “The end result sounds like the missing link between Whitesnake and Rainbow, and updates the group’s sound to the new generation of hard rock fans.”

In 2021 verwelkomde Vandenberg Mats Levén (Yngwie Malmsteen, Candlemass).

“Mats is een fantastische zanger,” merkt Adrian op. “Ik was onder de indruk van zijn eerdere werk en nam contact met hem op. Grappig, hij vertelde me dat zijn moeder destijds de eerste twee Vandenberg albums voor hem had gekocht in Engeland en voor hem meenam naar Zweden. In de Eighties was hij dus al een fan van de band. Mats is een workaholic, net als ik. Na COVID zijn we samen aan de slag gegaan en hebben dit nieuwe album gemaakt. Met Koen (Herfst]) en Randy (van der Elsen) hebben we een meer dan solide ritmesectie in de gelederen, het is genieten geblazen om die twee samen zo strak en groovend te horen spelen. Al met al denk ik vooral ook dat dit album weer net een tandje erbij is ten opzichte van 2020.”

Opgenomen in Nederland en Los Angeles met Bob Marlette, vertegenwoordigt SIN een natuurlijke evolutie voor Vandenberg. House on Fire is het eerste visitekaartje: “Aan de ene kant een echte party song”, aldus een enthousiaste Adrian, “aan de andere kant zit er een donker randje want het gaat ook over een persoon die jaloers is op wat andere mensen hebben, zijn woede niet onder controle heeft en de zaak in brand steekt.“

Hoe dan ook… House on Fire is de zoveelste voltreffer van Vandenberg en nu al een live-favoriet, aldus Adrian: “De boys en ik kunnen niet wachten om deze songs straks overal ter wereld de zalen in te slingeren…”

Stoelriemen vast; Vandenberg is back!

House On Fire is de eerste single van de nieuwe plaat van Vandenberg. Een lekker zwaar aangezette rocktrack op jarentachtigleest geschoeid. Zanger Mats Leven wordt er hoorbaar niet nerveus van dat er een legendarische gitarist (niet alleen met Vandenberg, maar ook als lid van Whitesnake) aan zijn zijde staat, want de frontman gaat er met gestrekt been in. ‘I’ll set your house on fire’, maar wij blijven rustig headbangen.

Bron: Tubantia

Ad van den Berg: Herman Brood vond me altijd maar een saai baasje

Met een verse bezetting en een nieuw album maakt rockband Vandenberg na 33 jaar zijn comeback. Constante factor is de 66-jarige naamgever Ad op gitaar.

Zeker, hij heeft er even aan gedacht de comeback uit te stellen. De vraag: moesten de sinds 1987 zwijgende gitaren van rockband Vandenberg uitgerekend opnieuw worden aangeslagen tijdens een pandemie waarin livepodia droogstaan? ,,Onze eerste reflex was: uitstellen die hap,’’ bast Ad van den Berg door de telefoonlijn vanuit woonplaats Enschede.

Maar uiteindelijk is een oerkracht als die van het ronkende gitaargeweld van Vandenberg natuurlijk niet te kooien. ,,We dachten: ‘Laten we vooral nou niet doen wat alle anderen ook doen.’ Straks in het najaar komt iedereen met z’n opgeschoven albums. Wij hebben onze plaat klaar, zijn er trots op en gooien hem gewoon de wereld in.”

Van den Berg is er het type niet naar lijdzaam te wachten op wat komt. ,,Misschien is het voor ons een geluk bij een ongeluk. Nu niemand naar buiten durft met zijn nieuwe muziek, willen bijna alle rockbladen verhalen met ons. Ik zit vrijwel dagelijks aan de telefoon voor interviews met Hongarije, Duitsland of Engeland.’’

Het is in de wereld van de splijtende gitaarsolo dan ook geen geringe gebeurtenis: de heroprichting van Vandenberg met de naamgever als vanouds in positie voor de ene gierende solo na de andere. Naast hem een geheel nieuwe bezetting. Op zang geen Bert Heerink, maar de Chileen Ronnie Romero, die eerder de stem was van rockmastodont Ritchie Blackmore’s Rainbow.

Wel terug op het repertoire én op het vrijdag te verschijnen album 2020: de klassieker Burning Heart, in een knisperverse versie. Op die hit sloeg Vandenberg in 1982 de pijlers van zijn kortstondige internationale succes. Het waren de dagen waarin je zonder haar tot net boven de broekriem geen vermelding ‘gitarist’ in je paspoort kreeg. De hairmetal kwam op, stadionrock werd de internationale voertaal in de muziek.

Avontuur

De videoclip van Burning Heart – Van den Berg gehuld in panterlegging, de lange manen bijna verstrikt in de snaren van zijn Gibson – bleek een onbedoelde sollicitatie bij de eighties-grootheden van Whitesnake. Frontman David Coverdale rekruteerde Van den Berg als gitarist. Samen scoorden ze in 1987 de wereldhit Here I Go Again.

Dat Hollywood-avontuur duurde voor Van den Berg tot begin jaren 90. Toen de band tijdelijk werd opgeheven legde hij zich toe op zijn schilderijen, werd vader een dochter (‘Ik wilde geen vader zijn die af en toe eens langs kwam, omdat hij verder alleen maar aan het optreden was’) en richtte uiteindelijk de groep Vandenberg’s Moonkings op. Die formatie, met Jan Hoving als zanger, speelde de afgelopen voornamelijk bluesrock.

,,Maar ik merkte dat ik bij het schrijven als vanzelf steeds heavier klonk. Ook begon ik het zigeunerleven van het toeren met een band te missen. Jan heeft een boerenbedrijf, kan niet langer dan een dag of drie van huis. Het begon te wringen. Moest ik dan een nieuwe zanger zoeken en de muzikale koers verleggen?’’

Het antwoord bleek ‘nee’. De Moonkings staan, zoals Van den Berg het formuleert, ‘even op ijs’. ,,In eerste instantie voelde het terughalen van Vandenberg iets te nostalgisch aan. Dat gevoel van oude glorie herkauwen wilde ik dus absoluut niet uitstralen. Veel van de groepen uit die tijd die uit de dood herrijzen, missen toch het echte vuur. Ik wilde juist een band met een hedendaagse attitude die een brug slaat tussen het hardere werk uit de jaren 80 en dat van nu.’’

Gretige tiener

Of dat is gelukt? Dat hoef je Van den Berg natuurlijk niet te vragen. ,,Hoe vaker ik luister naar onze plaat hoe meer ik denk: ‘Het knalt als de tering, maar je hoort wel onze roots.’ In die zin is mijn ambitie nog hetzelfde als toen ik begon. Vreselijk toch, die reünietours onder het motto ‘Laten we het nog maar eens een keertje doen allemaal’? Voor mij is het alleen de moeite als iedereen speelt alsof z’n leven ervan afhangt.’’

Het lijkt de houding van een gretige tiener. Toch ontvangt Van den Berg over enkele maanden zijn eerste AOW. ,,Lijkt me een grappig moment, die eerste storting. Dat bedrag zie ik als een leuke fooi, zal er een keer goed van uit eten gaan. Maar ik blijf toch echt vol aan het werk. Van die leeftijd merk ik dus helemaal niets. Ik besef: dat is een bevoorrechte positie. We zijn in de familie gezegend met sterke genen. Ik ben gisteren nog bij mijn moeder geweest. Die is 94 en straalt van de levenslust. Als ik op het podium sta, ervaar ik geen enkel verschil met vroeger.’

Het knalt als de tering, maar je hoort wel onze roots

,,Daar moet je wel wat voor doen natuurlijk. Zie je lichaam als een auto, zeg ik altijd. Die moet je goed onderhouden, dan blijft op de weg. Ik let op mijn voeding, skeeler veel en drink heel matig. Drugs heb ik al helemaal nooit gedaan. Dat werd me niet altijd in dank afgenomen. Herman Brood vond me altijd maar een saai baasje. ‘Kom op, Adje. Doe even gezellig mee.’ Ik veroordeel niemand, hoor. Maar constateer wel: ik sta nu nog op het podium te springen. Zijn laatste sprong was er een van een hotel.’’

Vandenberg keert terug in een op het oog geheel ander muzieklandschap. Past de groep nog tussen de beats uit de laptop, de DJ’s en de rappers? ,,Waarom niet? Het kan toch prima naast elkaar bestaan? Ja, ik denk dat de kids nog steeds net zo gek zijn op gitaarmuziek als vroeger. Als je nu een paar van die lekkere AC/DC-riffs opzet voor een stel peuters, staan die gewoon te stuiteren, hoor. Dat is een oergevoel. Dat verdwijnt nooit.’’

Bron: Algemeen Dagblad

Vandenberg’s Moonkings

Levensloop Ad Vandenberg

Adrian/ Adje Vandenberg, artiestennaam van Adrian (Ad/Adje) van den Berg, (Den Haag, 31 januari 1954) is een Nederlands hardrockgitarist,componist, muziekproducent, muziekuitgever en kunstschilder. Hij is vooral bekend geworden met de bands Vandenberg en Whitesnake. Begin jaren richtte 80 hij een eigen muziekuitgeverij op, Vandenberg Music geheten.Geboren te Den Haag, op zijn vijfde verhuisd naar Rotterdam en vervolgens op zijn veertiende naar Enschede, waar hij al snel de rockband Mother Of Pearl begon. In die tijd bezocht hij hier de HBS van het Ichthus-college. Op zijn achttiende voegt hij zich bij Jaap Dekkers Boogie & Blues band (met o.a. Ilja Gort (drums, ex-After Tea), Marjo Schenk (vocalist van Moan) en Frans Hoeke (vocalist van Rob Hoekes blues band). Eigenlijk begon op 15-jarige leeftijd met het bandje Load. De bandleden zijn Peter Dragt, Rinze Van der Wal en Herman Kok. Ad noemt ze mijn levenslange vrienden. Herman Kok woont al jaren lang op landgoed Hooge Boekel, waar Ad nog steeds zijn schilderatelier heeft. En waar ook de clips en de fotoshoot van het eerste Moonkings album zijn gemaakt. Bassist Rinze is jarenlang directeur van Poppodium Atak geweest. Daarnaast is Ad actief geweest in de jazzgroep Double Track. In 1973 wordt hij gevraagd om als gitarist te spelen voor het Arnhemse popband Darling, hiermee brengen de single “Guitar Man” uit. Daarna belde Marjo Schenk, die hij kende van de Jaap Dekkers Boogie Band, om een nieuwe band op te starten onder de naam Magic Box. Op toetsen speelde Jan Rietman, later bekend van NCRV programme Lost Vast. Helaas na 1 optreden is de band al uit elkaar geklapt.

In 1977 richtte Van den Berg de band Teaser (bluesrock) op, tegelijkertijd begint zijn studie aan de kunstacademie ABK in Arnhem. In 1978 debuteert de band met een LP met Free en Bad Company-achtige bluesrock. Het album werd opgenomen voor het Engelse label Vertigo en enkele singles, waarvan “Do It To Me” een flink succes werd en door Alfred Lagarde grijs gedraaid werd in zijn rockprogramma Het Betonuur. Daarnaast trad de band veel op in Nederland, België en Duitsland en toerde onder meer met AC/DC en Frankie Miller. In 1981 ontving Van den Berg een uitnodiging om auditie te doen bij Thin Lizzy. Na een week te hebben opgetrokken met zanger/bassist Phil Lynott besloot Van den Berg zijn kunstopleiding te voltooien. Hij bleef wel werken als sessiegitarist bij platenopnames van diverse artiesten en deed onder meer tournees in Duitsland met de Pointer Sisters en met Fats Domino. Daarnaast speelde hij in diverse blues-, rock- en jazzbands. 

Het begin: Het Vandenberg Tijdperk. (1981-1986) (2020 – heden)
 Ad van den Berg richtte in 1981 dan zijn eigen band Vandenberg op, nadat hij zijn band Teaser had ontbonden. Hij vroeg hiervoor Bert Heerink (zang) en Dick Kemper (bass), die hij kende van hun vroegere band Treshold en Jos Zoomer (drums), met wie hij al eerder in de bands Mother of Pearl en Teaser had gespeeld.

Adje schreef de songs en teksten voor de band en ontwierp de platenhoezen en het bandlogo. De band kreeg op basis van een ‘5 song demo’ binnen enkele maanden na oprichting als eerste (en tot dusver nog steeds enige) Nederlandse band ooit een platencontract bij een Amerikaans major label, Atlantic, aangeboden door Phil Carson, de toenmalig president. Het debuutalbum werd opgenomen in de studio van Jimmy Page, de gitarist van Led Zeppelin, en met het nummer “Burning Heart” breekt de band eerst door in de Verenigde Staten en Japan, en later ook in Nederland en andere landen. De band ging op tournee door Engeland, Japan en Amerika, onder andere als special guest van acts als Ozzy Osbourne en KISS. Als headliner toerde de band in Nederland, Engeland, de Verenigde Staten, Duitsland en Japan. De kwaliteiten als liedjesschrijver en gitarist trokken de aandacht van David Coverdale, die tot twee keer toe vroeg of van den Berg bij Whitesnake wil komen spelen. Door het succes van het album Vandenberg en de single Burning Heart in Amerika, gaat Van den Berg hier niet op in. Hij wil zich eerst zelf bewijzen in plaats van in het gespreide bed van Whitesnake te stappen, die bekend stond om zijn diverse wisselingen in de bezetting. Van het tweede album wordt het nummer Different Worlds opnieuw een hitje. Maar in Japan naast dit nummer eveneens de song Friday Night. Onder leiding van Jaap Eggermont werd het derde album opgenomen, echter mede door de personeelswisselingen bij Atlantic en het opstappen van Phil Carson bij deze maatschappij viel dit, door de pers zeer goed ontvangen, album promotioneel wat tussen de wal en het schip. In 1986 werd zanger Bert Heerink door Adje aan de kant gezet. De overige Vandenberg leden namen wat demo’s op met zanger Peter Struijk, doch waren evenals de platenmaatschappij nog niet overtuigd dat hij de juiste man was.

2020. Vandenberg bestaat weer!

We zijn nog maar net een maand in het nieuwe jaar en het goede nieuws van de doorstart van Vandenberg is een feit. Tijdens de afgelopen feestdagen bereikte het bericht dat Adriaan van den Berg, zeg maar “Adje”, de ooit naar hem vernoemde band Vandenberg nieuw leven heeft ingeblazen. Naast Ad bestaat de actuele bezetting uit bassist Randy van der Elsen, drummer Koen Herfst en de Chileense topzanger Ronnie Romero. Wanneer dit wordt gepubliceerd wordt legt Vandenberg in Los Angeles de laatste hand aan een later dit jaar te verschijnen vierde studio-album van Vandenberg.

2021.Vandenberg keert terug met nieuwe vocalist Mats Leven!

Vandenberg kondigt aan dat Mats Leven zich bij de band voegt als leadzanger. Mats staat bekend om zijn werk met Yngwie Malmsteen, Candlemass en tours met Trans-Siberian Orchestra, naast vele andere bands.

2022. Vandenberg kondigt vijfde album aan.

Na de Covid-periode hebben Adrian Vandenberg en Mats Leven de handen in elkaar geslagen. De heren zijn begonnen aan het schrijven en opnemen van het vijfde album, die “Sin” zal gaan heten. De opnames zullen zowel in Nederland als in Amerika plaats vinden.

2023. Vandenberg keert terug met het nieuw album “SIN”.

Elk album schetst een nieuw beeld. In plaats van een penseel en doek te gebruiken, schildert Vandenberg met torenhoge zang, aardbevingsritmes en het iconische en onmiddellijk herkenbare fretwerk van gitarist en naamgenoot Adrian Vandenberg.

 Vandenberg (1982)

 Heading For A Storm (1984)

 Alibi (1985)

 Best of (1990)

 The Defenitive (2004)

 2020 (2020)

Sin (2023)

1987-1998

Na het zoveelste aanbod van Whitesnake-zanger/bandleider David Coverdale, besloot Adje van den Berg hier op in te gaan en hij trad toe tot Whitesnake, waarmee hij in 1987 twee nummer één hits in de USA en veel andere landen scoorde. Whitesnake werd in deze tijd één van de grootste bands ter wereld en deed tournees langs uitverkochte stadions wereldwijd. Vandenberg bleef als gitarist/componist bij Whitesnake tot 1999, waarmee hij, naast Coverdale, het langst verbonden lid aan deze band was. De andere Vandenberg-leden gingen hierna hun eigen weg, Jos Zoomer en Peter Struyk traden toe tot Avalon. Na het avontuur met Avalon heeft Jos Zoomer in 2010 het drummen weer opgepakt bij de formatie “The Flow”.

Dick Kemper richtte No Exqze op. Zijn latere S&K studio wordt het toneel voor vele succesvolle plaatopnames. Bert Heerink scoorde enkele jaren later een Nederlandstalige hit met “Julie, July” en is in het Nederlandstalig circuit maar ook in grote theaterproducties sindsdien nog altijd actief. In 2008 ontving hij bovendien een Koninklijke onderscheiding voor zijn verdiensten in de popmuziek.

In 2004 werd de dubbel-CD The Definitive Vandenberg uitgegeven. Ter promotie hiervan besloot de band voor het eerst in bijna twintig jaar samen de studio in te gaan om een nieuwe, orkestrale versie van Burning Heart op te nemen, en verzorgde de band een eenmalig live-optreden bij de televisieshow van Barend en van Dorp. In januari 2005 volgde nog een DVD met een Japans concert uit 1984.

In 2011 schrijft Ad van den Berg voor voetbalclub FC Twente een nieuw clublied, “A number One”. Hierna kondigt hij aan dat hij bezig is met nieuw materiaal voor zijn nieuw te vormen band Vandenberg. Bij het ten gehore brengen van dit nummer, zijn de toekomstige Moonkings leden al te bewonderen aangevuld met pianist Jan Vayne.

Het Whitesnake tijdperk: Het Album 1987

Tijdens de opnames van het nieuwe album loopt het echter totaal mis. Coverdale kan de zangpartijen wegens ziekte niet inspelen en na geruchten over wanbetalingen zit Coverdale met een deel opnames maar geen muzikanten. Om het album af te maken roept Coverdale de hulp van Don Airey en Aynsley Dunbar in. Voor een heropname van ‘Here I go again’ huurt Coverdale de ritmesectie van Heart en de Nederlandse gitarist Ad van den Berg speelt de gitaarsolo in.Als het album klaar is, zit Coverdale zonder muzikanten. Het album heeft ook geen titel en zal onder de naam 1987 (het verschijningsjaar) bekend worden. Om het album te promoten en onder de invloed van MTV moet Coverdale een videoclip uitbrengen. Coverdale ronselt Vandenberg, Vivian Campbell (ex-Dio), Rudy Sarzo (ex-Ozzy Osbourne) enTommy Aldridge (eveneens ex-Ozzy Osbourne) bijeen voor de opnames van de videoclips. Met een Brit, een Amerikaan, een Cubaan, een Ier en een Nederlander moet ook een van de meest internationale hardrockbands op de planken staan. Het album is een groot commercieel succes wat mede te danken is aan die videoclips met de verschijning van fotomodel en actrice Tawny Kitaen. Tijdens de opnamen van de clips bloeit een romance op tussen haar en Coverdale en later zullen zij ook trouwen. Naast harde rocknummers staan er ook rustige rockballads op het album en meerdere singles bereiken hoge plaatsen in de verschillende hitlijsten, tot de hoogste plaats in de USA met de single “Here I go again” (een heropname van een door Marsden gepend nummer). In dezelfde bezetting als gebruikt voor de videoclips treedt de band ook op. Een gepland concert in Nederland wordt afgelast wegens ziekte van Coverdale. Na de tournee verlaat Campbell de groep, niet geheel tot ongenoegen van Vandenberg, die het niet goed met hem kon vinden.

1989: Slip of the Tongue

Voor het nieuwe album “Slip of the Tongue” componeert Coverdale samen met Vandenberg de nummers. Vanwege een polsblessure (ontstaan door bewegingsoefeningen om zijn pols juist soepeler te maken), kan Vandenberg zijn partijen niet inspelen. Coverdale huurt Steve Vai in en geeft hem carte blanche om de partijen op eigen wijze in te spelen. Door Vai wordt deze mogelijkheid benut om zichzelf bij een groter publiek bekend te maken. Ondanks persoonlijke verschillen tussen Vai en Vandenberg is de tournee de meest succesvolle van Whitesnake. Begin jaren negentig na een uitgebreide wereld tournee, verschijnen diverse Whitesnake bandleden in allerlei soloprojecten. Zo brengt David Coverdale samen met Led Zeppelin gitarist het album “Into The Light” uit. Vandenberg is met aantal Whitesnake-leden, zijn eigen project begonnen Manic Eden.

In 1997 besluit Coverdale om een soloalbum op te nemen. Onder druk van de platenmaatschappij wordt het album ‘Restless Heart’ echter toch onder de naam ‘Whitesnake’ uitgebracht. Een nieuw huurlingenlegioen met naast Coverdale, Vandenberg en Carmassi Tony Franklin, Steve Farris en Derek Hilland wordt samengesteld voor de ‘Farewell Tour’. Een akoestisch optreden met enkel Coverdale en Vandenberg wordt in Japan opgenomen en twee dagen later ook uitgebracht. Hierna besluit Coverdale om opnieuw (tijdelijk) te stoppen met Whitesnake en zich te richten op een solocarrière.

 1987(1987)

 Slip Of The Tongue (1989)

 Restless Heart (1997)

 Starkers In Tokyo (1998)

Het Project: Manic Eden

Manic Eden bestond uit ex-leden van Whitesnake en Little Ceaser. In 1994 richtte Van den Berg een nieuwe band op, Manic Eden, samen met de Rudy Sarzo (bassist) en Tommy Aldridge (drummer) van Whitesnake. Jammer genoeg beleeft het maar bij dit enige wapenfeit het album Manic Eden. Dit project kwam tot stand als gevolg van het besluit van David Coverdale, om begin jaren negentig om ruimte te maken voor zijn solo behoefte. De overige bandleden gingen niet bij de pakken neerzitten en de overige bandleden grepen deze mogelijkheid aan om een nieuwe band te gaan vormen.  Als zanger werd in eerste instantie James Christian aangetrokken, maar deze zou het niet lang volhouden en werd al voor de opnames ontslagen. Als vervanger werd Little Ceaser zanger Ron Young binnen gehaald. De muziek was al voor het grootste gedeelte al geschreven door Ad Vandenberg. Na de komst van Ron Young werden de composities afgemaakt en had deze hierin ook een bijdrage. Het album werd uiteindelijk uitgebracht op 24 Maart in 1994. Het album bevat melodieus blues georiënterende hardrock. Ook speelde hij mee op het bluesalbum van Paul Rodgers, vanaf het begin een enorme invloed van hem, een eerbetoon aan Muddy Waters. Na één album en een tournee door Frankrijk en Japan keerde Van den Berg weer terug naar Whitesnake.

 Manic Eden (1994)

De Jaren 1999 t/m 2005

In 1999 besluit Vandenberg zich weer eens met zijn schilderkunst bezig te gaan houden, zijn oorspronkelijk beroep. Tijdens zijn carrière als gitarist probeerde hij zich zoveel als de omstandigheden het toelieten met zijn tweede passie bezig te houden, maar kwam dit op het tweede plan door de hectische toerschema’s. Vanaf dat moment gaat Ad steeds meer aandacht besteden aan zijn schilderactiviteiten en raakt de muziek wat meer op de achtergrond. In 2001 maakt hij deel uit van het begeleidingsteam van het televisieprogramma Starmaker, waaruit de band K-Otic voortkomt. Voor dit project schrijft en produceert hij twee hitsingles, tezamen met drie andere songs. In 2004 komt de dubbel-cd The Definitive Vandenberg uit met daarop een nieuwe, orkestrale versie van Buring Heart, live opnames uit de VS en Japan en originele demo’s van enkele niet eerder uitgebrachte songs. Ook is Vandenberg te zien in het programma Single Luck en bij Barend & Van Dorp, waar de band voor het eerst in zo’n twintig jaar weer live optreedt. In 2005 verschijnt de DVD Live In Japan met daarop een Japans optreden uit 1984. Als extra’s bevat de DVD onder meer vier videoclips en de aflevering uit Single Luck. De kunstwerken van Adrian Vandenberg worden met regelmaat in binnen- en buitenland geëxposeerd en in 2005 verschijnt er een boek (uitgeverij Waanders) over de schilderijen die hij tussen 1976 en 1994 heeft gemaakt, waaronder de covers van Teaser, Vandenberg en Manic Eden.

De jaren 2006 t/m  2013

Toen Whitesnake in 2006 optrad op het Arrow Rock Festival in Lichtenvoorde was Van den Berg opnieuw van de partij om Here I go again van een gitaarsolo te voorzien. Dit soort verrassingsoptredens vinden vervolgens regelmatig plaats en er wordt onder Whitesnake-fans al jaren gespeculeerd of Vandenberg zal terugkeren in de band. Dit mede door de inmiddels legendarische, in de muziekwereld ongebruikelijk hechte vriendschap tussen Coverdale en Vandenberg. Van 24 november tot en met 21 december is in Cultuurcentrum Luchtbal te Antwerpen Van den Bergs overzichtstentoonstelling Stuck Between Rock And Artplace (Paintings 1977-2007) te bezichtigen.

Sinds 2004 worden de schilderijen van Vandenberg regelmatig tentoongesteld in binnen- en buitenland.

Op 22 maart 2008 ontving Adje Vandenberg in Vlissingen voor zijn muzikale verdiensten de Eddy Christiani Award. Bij die gelegenheid trad hij, samen met vroegere Vandenberg zanger Bert Heerink, voor het eerst sinds lange tijd weer op en voerde enkele Vandenberg nummers uit.

Tijdens de zesde editie van de Eddie Christiani Award in 2011 in Vlissingen overhandigt Ad van den Berg de prijs aan gitarist Brian May van de Britse band Queen.

In 2011 doorbreekt Adje Vandenberg vrij onverwacht de door hem verkozen muzikale stilte door het nummer A Number One uit te brengen, een typisch stadion rocksong, die vrijwel gelijk na het uitkomen door FC Twente geadopteerd wordt als nieuw clublied. Vandenberg voert het nummer live uit bij de huldiging van zijn ‘home team’ en wordt daarbij terzijde gestaan door zanger Jan Hoving en Vandenbergs goede vriend collega Jan Vayne.  Als Whitesnake op 3 december voor een optreden naar Enschede komt, (mede door Ad Vandenberg georganiseerd) betreedt Van den Berg het podium van het Muziekcentrum voor een gastoptreden. Uit diverse publicaties blijkt dat Adje Vandenberg een nieuw album aan het voorbereiden is en verwacht wordt dat dit in het voorjaar van 2012 uit zal gaan komen. In het tijdschrift Aardschok vertelt hij journalist Bastiaan Tuenter dat hij met zanger Jan Hoving aan nieuw materiaal werkt. Deze zal hij waarschijnlijk onder zijn eigen naam uitbrengen. Dat mag hij, want na een rechterlijk geschil met oud-zanger Bert Heerink en oud-bassist Dick Kemper beslist de kantonrechter aan het einde van 2011 dat de gitarist de rechtmatige naamhouder van de band is.

Ondanks dat Adrian Vandenberg de rechtmatige naamhouder is, heeft hij, samen met andere muzikanten, de band “Vandenberg’s Moonkings” opgericht in het najaar van 2013.