Talisman-Humanimal Part 1 & 2

Talisman-Humanimal Part 1 & 2

Jaar van Release: 1994

Label: Empire

 

Een van mijn  favoriete zangers in de hardrockscene blijft voor mij Jeff Scott Soto. Door de loop van de jaren heeft Jeff aan een ongelofelijk aantal projecten en groepen meegewerkt en daarnaast moeten we  zijn eigen solo carrière niet vergeten. 1994 was een heel druk jaar voor Jeff Scott Soto, zoals je kunt zien aan alle recensies uit 1994. Zijn band Slam was zo goed als klaar, dus al zijn tijd was nu gericht op Talisman. Marcel Jacob en Jeff Scott Soto zouden uiteindelijk een dubbel aantal  nummers kunnen schrijven voor het volgende studioalbum. Talisman was nu een volledige band. Ze hadden Jamie Borger op drums en Fredrik Akesson op gitaar en toen ze de laatste tour achter de rug hadden, waren ze in topvorm.

De band nam het album op in Sound Trade Studios en toen ze klaar waren, hadden ze 22 nummers in geblikt, wat toevallig slechts 22 dagen duurde om op te nemen en te mixen. Ze wilden een dubbelalbum maken en elke schijf zou een apart thema hebben. De ene zou liedjes zijn met menselijke kenmerken en de tweede schijf met onafhankelijke kenmerken. Omdat de nummers eigenlijk allemaal op één cd zouden passen, besloten ze dat ze maar één cd wilden uitbrengen.

Dus koos de band hun favoriete 14 nummers voor het album en werd uitgebracht in Europa. Het zou ook in Japan worden uitgebracht, maar ze wilden een andere reeks nummers, dus koos het Japanse label de nummers voor hun versie van het album. De beide albums kwamen uit op 25 mei 1994. En toen gebeurde er iets grappigs. De Europese versie verkocht beter dan de Japanse versie… in Japan. Ja, de import van de Europese versie was veel populairder. Als gevolg daarvan bracht ze uiteindelijk de Europese versie uit in Japan. En ook dat nog niet genoeg was, bracht ze op 19 oktober 1994 een deel 2-versie uit met alle overgebleven nummers.

Het geluid van de band was verrassend omdat de bas meer naar de voorkant van de mix was verplaatst en zeer prominent aanwezig is, de drums waren nu echt, in plaats van dat er veel drummachines werden gebruikt . De nummers voor het album waren behoorlijk divers en dus toegankelijk voor een breed publiek. Er waren een aantal hardrock nummers, sommige met een beetje funk en dan regelrechte rock & roll. Het arwork is geweldig met de gorilla verandering in een menselijk gezicht. Oké, het is tijd voor muziek… leun achterover, want er zijn veel nummers om te beluisteren.

CD1:

Het album opent met “3233-Colour My XTC”, waarbij het “3233” -gedeelte een kort akoestisch instrumentaal is en vervolgens meteen overgaat naar “Colour My XTC” , dat zwaar is en een enorme basfunkiness heeft à la Red Hot Chili Peppers. Soto rapt bijna de coupletten en blaast dan het refrein uit terwijl het zware bas meedreunt. “Fabricated War” explodeert vervolgens, het nummer grenst aan metal waarbij Fredriks shredtastische gitaarwerk geweldig is. Marcel houdt van dezelfde tred en is net zo sterk, terwijl Jamie het geheel complementeert. De zang van Jeff is agressief. Hierna neemt het nummer een langzame bocht en vertraagt ​​voordat Fredrik binnenkomt met niet de meest indrukwekkende solo.

“Tainted Pages” opent met nog een basintro en is mid-tempo rocknummer waarbij de zang van Soto melodieus en in de groove klinkt met een aantal geweldige harmonieën en hooks. “TV Reality” is een eerbetoon aan Dire Strait’s “Money for Nothing” en ze zingen zelfs de regel “I Want My MTV”. Het nummer begint met iemand die de zit te zappen tussen de  kanalen op een tv, voordat we meer van  Jacob’s jammen te horen krijgen. Het is een kruising tussen funk en rock en muzikaal gezien is het talent van Talisman ongeëvenaard. Vocaal klinkt Jeff geweldig en heeft zelfs een rappauze midden in het nummer.

En de band blijft de funk brengen met “Seasons” , waarin Jeff een meer soulvolle aanpak gebruikt, omdat deze een meer R&B-sfeer heeft. Het nummer is gelikt en soepel en zorgt ervoor dat de band de afwisseling brengt en het interessant maakt. Geen tijd om je te vervelen. “ All + All” is de eerste ballad die we krijgen. Jeff zingt in een iets hoger register.

“DOAPS” (van Diary of a Pop Star) neemt ons  wederom mee terug naar de funk. Het lijkt of Cool And The Gang plotseling op het album zijn verschenen. Vervolgens wordt  eindelijk met “Blissful Garden” de harde kant van Talisman opgestuurd en het is op de grens van grunge, rauwer, voordat je bij het melodieuze refrein komt waar je in blijft hangen.

“Lonely World” is weer erg melodieus en meer een hardrocknummer uit de jaren 80, een beetje gemoderniseerd (voor 1994). Aan het einde van het nummer wordt het refrein achterstevoren, omdat Marcel met iets anders wilde komen… en dit is anders. Dan krijgen we “Delusions of Grandeur” (wat om de een of andere vreemde reden een populaire uitspraak was in Star Wars) en een funky rocker waarin Fredrik een l veel solowerk neerzet, begeleid door Jacob op de bas. Dan krijgen we nog een ballad met “Since You’ve Gone” . Hier krijgt vooral Jeff’s stemgeluid de volledige aandacht.

Het titelnummer ‘Humanimal’, is muzikaal als het nummer net zo woest als de tekst doet vermoeden. Het is hard en zwaar met Jamie die op de drums beukt met het enorme baswerk van Marcel en de zinderende gitaarriffs en shredding van Fredrik. De zang van Jeff Scott Soto is bij vlagen agressief, maar soepel en melodieus. “Doin’ Time Wit’ My Baby”, een oud doo-wap nummer uit de jaren 50… totaal niet op zijn plaats op dit album, maar nog steeds zo soulvol en briljant.

CD2:

“Animal Ritual” trapt Disc 2 net zo hard en heavy af als het eerste nummer op het vorige album. Agressief en het is een down & dirty rocknummer. Dan gaat de langste titel die ooit voor een nummer wordt toegekend naar “You Can not Escape the Revelation of the Identical by Seeking Refuge in the Illusion of the Multiple” . Deze lange titel begint als een “metal”-instrumentaalnummer waarin Fredrik aan het shredden is en neemt dan een bocht naar links en vertraagt ​​​​met Jeff op zang voordat het weer wordt oppakt met funky basritmes en meer Akesson-riffs.

“My Best Friend’s Girl” gaat terug naar de jaren 80 met dit “goedkope” pop/rocknummer dat voorheen zou zijn geslaagd, maar nu een beetje achterhaald is,  toch vind ik het nog leuk en vrolijk nummer, omdat het pakkend en melodieus is. Bovendien klinkt Jeff fantastisch. Dan krijgen we “Dear God” , een rocknummer, maar voelt een beetje onsamenhangend aan tot mijn spijt in vergelijking tot de andere nummers op het album. De band klinkt geweldig, maar naar mijn mening de eerste misstap op het album.

De band corrigeert die laatste fout snel, want ‘Hypocrite’ is misschien wel het lastigste nummer dat de band ooit heeft gemaakt. Jeff schreeuwt maar klinkt nog steeds geweldig, Jamie beukt op het drumvel, Marcel’s vingers vliegen over de bas en terwijl Fredrik de meest krachtige solo neerzet. “Wastin ‘R’ Time” brengt een beetje funk terug en we krijgen soulvolle zang van Soto en een paar sprekende ad libs. Pakkend refrein, mooie harmonieën en een heerlijke melodie, je krijgt er weer een stevige rocknummer bij.

“To Know Nobody Deeply (Is To Know Nobody Softly)” is het laatste Engelstalige nummer op het album. Het is weer een mysterieuze ballad. Het is volkomen zoetsappig met de hoge tonen in Jeffs zang. Het laatste nummer “All + All” werd vervangen naar een Spaanse versie genaamd “Todo y Todo” om hun bereik op de Zuid-Amerikaanse markt te vergroten.

Mijn voorkeur gaat toch uit naar de uitgave van mei dus Part I. Later werd het album opnieuw uitgebracht, maar dan wel als dubbel cd. Mocht je beide albums niet hebben is deze uitgave dan iets voor jou.