Dream Theater – Live at the Marquee Jaar van release: 1993 Label: ATCO Records
Live at the Marquee is het eerste livealbum van de Amerikaanse progressieve metalband Dream Theater , opgenomen in de Marquee Club in Londenop 23 april 1993. Het bevat de exclusieve release van “Bombay Vindaloo”, een improvisatiecompositie die slechts zes keer live werd uitgevoerd en nooit in een studio werd opgenomen. “The Killing Hand” wordt voorafgegaan door een instrumentaal nummer getiteld “Another Hand”, speciaal geschreven tijdens een tournee als brug vanaf het einde van “Another Day” (dat er altijd aan voorafging in de setlist). Maar jammer genoeg niet op het album is verschenen.
In het hart van Londen, waar de bakstenen van The Marquee Club nog natrillen van Thin Lizzy, Hendrix en Marillion, beklimt een jonge Amerikaanse band het podium. De naam: Dream Theater. De missie: het progressieve vuur herontsteken met spierballen, subtiliteit en schaamteloze virtuositeit. Het resultaat is Live at the Marquee: een livealbum van amper 45 minuten, maar met een muzikale rijkdom die menig studioplaat in de schaduw zet.
Frontman James LaBrie, nog maar net geland in de band na de release van Images and Words, klinkt hier als een zanger op oorlogspad met zijn eigen longinhoud.
Zijn uithalen in Metropolis Pt. 1 en Pull Me Under zijn aardig zuiver, balancerend tussen drama en discipline. En in Surrounded komt hij nog het meest tot zijn recht tijdens deze registratie. Niet perfect — soms hoor je de rek. Maar dat maakt het menselijk, tastbaar en intens.
John Petrucci speelt hier als een man met zeven vingers en nul ego. Elke solo — of, of de looplijnen in elk nummer — zit technisch in de Champions League, maar klinkt nergens geforceerd. De emotie wordt niet ondergesneeuwd door techniek, ze wordt juist versterkt.En John Myung, de stillere helft, is de kloppende ader van het geheel. Zijn baswerk op A Fortune in Lies is een clinic in precieze chaos, een mathematisch wonder in vier snaren.
Portnoy was toen al meer dan een drummer — hij was een concept met stokken. Zijn drumwerk is hyperintelligent, volledig doordacht, en tegelijkertijd een uiting van pure fysieke intensiteit. Luister naar Another Hand/The Killing Hand en je hoort hem laveren tussen bombast en finesse. Zijn fills zijn symfonieën, zijn grooves zijn van ongekende vakmanschap
Laat Kevin Moore niet ondersneeuwen. Zijn toetsen zijn geen decoratie, maar gelaagde fundamenten. In Surrounded en Metropolis pt 1 weeft hij sfeer als een schilder met klank, subtiel maar essentieel. Zijn presence is kalm, maar zijn bijdrage is existentiële diepgang in muzikale vorm.
Slechts zes tracks. Maar elk daarvan is een wereld op zich. De band kiest voor materiaal uit Images and Words en hun debuut When Dream and Day Unite, met nadruk op technische showcases én emotionele kernstukken.
De mix is eerlijk, dynamisch en ongeslepen. Geen overdubs, geen correcties — dit is Dream Theater zoals het klonk in een zaal waar de muren nog dronken zijn van Britse pinten. Het publiek is bescheiden, de band denderend. En het mooiste? Het klinkt alsof ze nog alles te bewijzen hebben. Dat maakt het krachtiger dan menige latere live-dubbelaar.
Conclusie
Live at the Marquee is géén opgepoetst live-ego-document. Het is een live-schets van een band die onderweg is naar grootheid, maar al speelt alsof ze er zijn.Hier hoor je honger, visie, overgave — én aangeeft van wat progmetal definitief zou definiëren. Geen overkill. Geen protserige podiumpraat. Alleen muziek. Rauw, precies en briljant.
