Myles Kennedy – The Art Of Letting Go
Jaar van release: 2024
Label: Napalm Records
Wie had ooit gedacht dat Myles Kennedy nog z’n bezige en succesvolle artiest zou worden toen we eind jaren negentig in volle grunge periode de cd’s ‘FallOut’ en ‘Second Skin’ van The Mayfield uitkwamen? In Twente zouden we in die tijd hebben gezegd Myles, keniedie? Nou zeker wel, bijvoorbeeld als zanger van Alter Bridge, Slash’s band of solo. In die laatste categorie valt deze ‘The Art of Letting Go’. Zijn derde alweer: trouw om de 3 jaar een soloworp tot nu toe. De man heeft nu eenmaal een fantastische stem en ook als gitarist raakt hij de juiste snaar om je mee te voeren in zijn (droom)wereld. We kennen Kennedy nu vooral als zanger/gitarist bij Alter Bridge en als zanger bij Slash. Maar daarnaast werkt hij aan een solocarrière.
En als de trend zich voortzet, wordt de volgende in 2027 een echt zware metalplaat, want vanaf de prachtige eerste, grotendeels akoestische ‘The Year of the Tiger’ (2018) is zijn solomateriaal steeds wat heaviër geworden. Leuk voor de rockliefhebbers, maar helaas ook steeds minder onderscheidend van zijn werkgever Alter Bridge. Zeker omdat Myles ook nog eens gebruik maakt van dezelfde producer, Michael “Elvis” Baskette. Als het om Myles Kennedy solo gaat, betekent dat dat hij natuurlijk zelf aan het front staat. Zijn stem is leidend en dat geldt ook voor zijn gitaarpartijen. Dat zijn twee zaken die hij natuurlijk niet meer hoeft te bewijzen. Op de drums is het Zia Udin die hem van de nodige kick voorziet en als bassist is Tim Tournier van de partij. Die ritmesectie mag niet onderbelicht blijven, want zonder hen zou Myles Kennedy het geheel niet zo weg kunnen zetten.
Het is een stevige rockplaat van een powertrio en leunt zo meer aan bij de sound van Myles’ andere bands. Daar is overigens totaal geen bezwaar tegen, want de tien compacte, maar intense songs zijn pareltjes om te leren kennen en je alsnog in de autobiografische teksten van de artiest te verdiepen.
Myles Kennedy heeft tien tracks goed genoeg bevonden om op The Art Of Letting Go te mogen staan. ‘Say What You Will’ is daarvan de enige die de vier minuten niet haalt. Dat nummer vlamt in drie en een halve minuut. De kenmerkende hardrock van deze Amerikaan wordt daar op een pakkende manier in het vat gegoten. Echter, dat geldt eigenlijk voor alle tien de tracks op dit album.
We maken ons dus op voor een heavy aangelegenheid. En de openings- en titelsong bevestigt dit al. Het opent met wilde gitaren en de toffe, steeds ietwat lijzige zang van Kennedy. Er wordt vurig gemusiceerd en meteen toont Myles wat een stergitarist hij is met vaardige solo’s. Het nogal drukke drumwerk van een zekere Zia Udin staat erg op de voorgrond en leidt daardoor wat af van het gitaarwerk van Myles. Zijn zang is zoals altijd prima en herkenbaar. Het uplifting refrein is typisch Alter Bridge, de bluesy jam-gitaarbreak gelukkig niet.
Single ‘Say What You Will’ is wat eenvoudiger èn catchiër van opzet en klinkt nóg meer als een overblijfsel van Alter Bridge-sessies. In datzelfde AB-segment komen we later het door een zware basgitaar gedomineerde, doch verder niet al te opvallende ‘Saving Face’ en de heavy rocker ‘Dead to Rights’ tegen; die laatste met een wat rommelige slide-solo. Ook de metalriffs in het lekkere ‘Mr. Downside’ hebben we eerder gehoord. Al neemt ook hier de heer Uddin een iets te prominente en daardoor wat vermoeiende rol in het geluidsbeeld in helaas.
Maar het album bevat gelukkig ook wat frissere songs die wèl wat toevoegen aan Kennedy’s oeuvre. Zo is het vrolijke ‘Miss You When You’re Gone’ rete-aanstekelijk en een perfecte zomertrack, ware het niet dat die helaas voorbij is. Het lange ‘Behind The Veil’ start ultragevoelig om daarna door te groeien tot een heerlijke bluesy epic vol power. Myles leeft zich ook uit in een fijne lange solo, al is hij geen Tremonti natuurlijk. Nòg mooier is wat mij betreft de ballad ‘Eternal Lullaby’. Myles zingt hier heel ingetogen, wat het effect eigenlijk alleen maar vergroot. De schoonheid zit hem in de eenvoud van de song, zeker als hij halverwege het gitaarwerk wat meer aanzet en het nummer nog meer aan kracht wint. In het navolgende ‘Nothing More To Gain’ lijkt de hakkelende gitaarriff wat op die van Queens Of The Stone Age’s ‘No One Knows’, maar het is wel een lekker positief en verrassend nummer. Afsluiter, de toepasselijk getitelde ‘How The Story Ends’ start klein, is dreigend tijdens de coupletten, maar gaat weer los in het kamerbrede refrein. Prima afwisselende en mooi opgebouwde song.
Eén van de singles, ‘Say What You Will’ heeft een vervormd groove karakter, vet en zwaar. Eerder verhalend gaat het eraan toe in ‘Mr. Downside’. ‘Miss You When You’re Gone’ gaat over de vergankelijkheid van het leven met een sprenkeltje weemoed. Die melancholie geeft ons in de volgende twee songs erg mooie momenten. ‘Behind The Veil’ trekt meteen de aandacht met zijn bluesachtige gitaarklanken en gevoelige zang. Het zwelt aan tot rocksong, maar de tekst verhaalt over de eenzaamheid van een rockster op weg naar het volgende concert en is bijzonder mooi. Ook een beetje blues én een sterk refrein in ‘Saving Face’. Let op die vervormde moerasachtige bastonen. Het album heeft een erg gloedvolle, warme klank en dat is wederom mede het resultaat van producer Michael ‘Elvis’ Baskette en zijn Studio Barbarosa in Florida waar de heren kind aan huis zijn. Nog een tragere song waar weemoed uit straalt is ‘Eternal Lullaby’. Smooth rockend en uptempo volgt ‘Nothing More To Gain’, terwijl het er in ‘Dead To Rights’ hoekig en stevig aan toe gaat met vurige solo’s. Eerlijk is eerlijk, Myles Kennedy staat altijd, met wat hij ook doet, voor puik verzorgde hardrock. Dat is op The Art Of Letting Go niet anders. Hij rockt op een brede manier. Het album wordt stijlvol afgesloten met heldere gitaren en met passie gezongen ‘How The Story Ends’.
Zo weet Myles ons zowel als rocker als in beschouwende songs een korf vol nieuwe songs van hoge kwaliteit aan te bieden. Dit derde soloalbum is een verrassende verzameling rocksongs met pit enopenhartige teksten. Alleen al om die duidelijk boodschap die The Art Of Letting Go met zich meebrengt, wordt dit album van Myles Kennedy niet zomaar een rockplaat. Dit is een mooi spreekwoordelijk hart onder de riem voor hen die dat nodig hebben.
