Dio – Diamonds: The Best of Dio Jaar van release: 1992 Label: Vertigo
Ronnie James Dio. De man, de mythe, de stem. In een tijd waarin grunge de MTV-lijsten begon over te nemen en metalbands uit de jaren ’80 terrein verloren, kwam Vertigo in 1992 met deze verzamelaar van Dio’s solo-werk. Diamonds dus. En eerlijk is eerlijk: het is een prima instappunt voor wie zijn Dio-opleiding nog moet afronden, ook al zijn er een paar kanttekeningen te maken voor de doorgewinterde fan.
Terug naar de basis
We gaan terug naar 1983, toen Ronnie James net Black Sabbath had verlaten na Mob Rules en besloot zijn eigen band op te richten. Samen met drummer Vinny Appice, de jonge gitaarheld Vivian Campbell, en bassist Jimmy Bain, smeedde hij de ijzersterke debuutplaat Holy Diver – een album dat anno 2025 nog steeds als blauwdruk geldt voor klassieke heavy metal.
Op Diamonds zijn natuurlijk alle grote hits van die vroege jaren vertegenwoordigd:
Holy Diver
Rainbow in the Dark
The Last in Line
We Rock
Don’t Talk to Strangers
Deze tracks alleen al rechtvaardigen de aanschaf van deze compilatie.
Vivian, Craig en… Dio zelf
Wat Diamonds extra interessant maakt, is dat het de evolutie van Dio’s sound laat horen. Na het vertrek van Vivian Campbell (die overstapte naar Whitesnake en later Def Leppard), nam Craig Goldy de gitaar over op het meer melodieuze, minder agressieve Dream Evil (1987). Nummers als All the Fools Sailed Away en I Could Have Been a Dreamer laten een meer introspectieve kant van Dio horen, maar verliezen niets aan bombast of kracht.
Ook Sacred Heart (1985) wordt netjes vertegenwoordigd met o.a. Rock ‘n’ Roll Children en Hungry for Heaven – typische Dio met een vleugje AOR, zonder echt de metalroots te verloochenen.
Minpunten? Jazeker.
Wat mist op deze compilatie? Simpel gezegd: de rauwere pareltjes en livegevoel. Diamonds had sterker kunnen zijn met bijvoorbeeld Shame on the Night, Egypt (The Chains Are On) of zelfs een liveversie van Heaven and Hell uit zijn Sabbath-dagen. Maar goed, dit is officieel een Dio solo-compilatie, dus dat laatste mag je de samenstellers niet echt aanrekenen.
En dan is er nog de verplichte nieuwe track: Hide in the Rainbow – oorspronkelijk opgenomen voor de soundtrack van Iron Eagle (jawel, die foute jaren ’80 film met straaljagers en leren jassen). Geen slechte song, maar ook geen blijver.
Conclusie
Diamonds is geen diepgravende, allesomvattende retrospective, maar wel een compacte, krachtige samenvatting van Dio’s gouden jaren tussen 1983 en 1990. Voor nieuwkomers is dit een uitstekend startpunt. Voor de die-hards is het vooral een fijne manier om al die klassiekers bij elkaar te hebben, al hadden we liever een dubbel-cd gezien met live-materiaal, b-kanten of obscuurdere tracks.
Maar goed, een Dio-compilatie zonder “Rainbow in the Dark” is als een Motörhead-plaat zonder “Ace of Spades” – en gelukkig zit die er gewoon in.
Ronnie mag dan al jaren niet meer onder ons zijn, zijn stem blijft – net als deze songs – tijdloos.
