Iron Maiden – Rock In Rio Jaar van release: 2002 Label: EMI Records
“Metal is geen genre, het is een overtuiging.” Als één band die lijfspreuk tot in de puntjes belichaamt, dan is het wel Iron Maiden. Opgenomen tijdens hun headliner-slot op de Rock In Rio-festivaleditie van 2001, is Rock In Rio méér dan een liveplaat: het is een sonisch oorlogsspektakel, een hoogmis van staal, zweet en vuur, waar elke noot dienstdoet als munitie in een zegevierende veldslag tussen band en publiek. Met een Braziliaans publiek van 250.000 man dat elke lettergreep terugschreeuwt alsof hun leven ervan afhangt, wordt deze dubbelaar een ritueel in plaats van een concert. Dit is Iron Maiden in bloedvorm, herboren, hergroepeerd, en met het heilige vuur brandend als nooit tevoren.
Rock In Rio is niet zomaar een toevallig opgenomen optreden – het is het sluitstuk van de “Brave New World”-tour, die de definitieve terugkeer van Bruce Dickinson en Adrian Smith markeerde. De klassieke line-up is terug, en hoe! De band klinkt titaanwaardig strak, en toch met een rauwe rand die je alleen live vangt. De opener The Wicker Man laat meteen horen wat de missie is: “We are Iron Fuckin’ Maiden, and we’re back!”. Bruce brult, de gitaren knetteren, de drums galopperen zoals alleen Nicko McBrain dat kan. Geen enkele band ter wereld laat hun riffs zo marcheren en daarnaast het onmiskenbare basgeluid van Steve Harris, die hun refreinen zo kolossaal echoën.
Met een setlist die een ceremoniële mix is van klassiekers en nieuwe knallers, krijgen we een monumentale staalkaart van Maiden’s DNA. Ghost of the Navigator, Blood Brothers en het magistrale Brave New World laten horen dat het nieuwe materiaal geen vulling is, maar volwaardig ijzer. Daar tegenover staan tijdloze veldslagen als The Trooper, 2 Minutes to Midnight, Hallowed Be Thy Name en het altijd gigantisch meegebrulde Fear of the Dark – dat hier zijn ultieme livevorm bereikt. The Clansman krijgt extra kracht door Bruce’s heroïsche uithalen – een song die als nooit tevoren schaamteloos op het schild wordt geheven. De climax komt met Iron Maiden, The Number of the Beast en Sanctuary, gebracht alsof het de laatste avond op aarde is. De vuisten gaan omhoog, vuurwerk doorklieft de tropennacht, en Bruce vliegt van links naar rechts als een bezetene in middeleeuws pantser.
Wat deze plaat boven andere live-albums uittilt, is het braziliaanse legioen. 250.000 fans brullen, juichen, huilen, zuchten mee. Geen afstand tussen podium en veld: het is één levend organisme. Bij Fear of the Dark hoor je het kippenvel op je armen kruipen. Zelden is publiek zo oorverdovend intens vastgelegd zonder dat het ten koste gaat van de bandmix. Een livealbum zonder publiek is steriel. Rock in Rio daarentegen? Een wervelende, ademende massa. Je voelt het zweet, ruikt het kruit.
De productie van Kevin Shirley is subliem zonder steriel te worden. Alles klinkt transparant en levendig. De drums zijn donderend maar niet opgeblazen, de bas van Steve Harris gromt als een jachthond in een arena, en de drie gitaristen Smith, Murray en Gers wisselen moeiteloos licks, harmonieën en leads uit als strijdmakkers in formatievlucht.
Bruce Dickinson… Tja. Zijn stem is weer terug op olympisch niveau, en zijn stage presence spat zelfs via je speakers naar buiten.
Conclusie
Rock In Rio is meer dan een livealbum – het is een oorlogsverklaring aan middelmaat, een monument voor de wederopstanding van een band die nooit écht verdwenen was, maar hier opnieuw tot titanische proporties groeit. Een sonisch zwaard, gedoopt in het bloed van klassieke metal en opgeheven naar de hemel van miljoenen headbangers wereldwijd. Dit is Maiden op hun meest triomfantelijk, meest gepassioneerd, en zonder twijfel: levensgevaarlijk goed.
