Sweet & Lynch-Only To Rise
Jaar van release: 2015
Label: Frontiers
Nog een samenwerking ontsproten aan het brein van Serafino Perugino, president van het Italiaanse Frontiers Records, is deze Sweet & Lynch. Die staat hier voor zanger/gitarist Michael Sweet (Stryper) en gitarist George Lynch (Lynch Mob, ex-Dokken) die in bassist James Lomenzo (ex-Megadeth, ex-White Lion, ex-Black Label Society) en drummer Brian Tichy (ex-Whitesnake) een gedroomde ritmesectie vonden. Het eindresultaat zijn twaalf melodieuze hard rock songs, die een stevige knipoog maken naar de rockmuziek uit de jaren zeventig en tachtig (Dokken en Stryper zijn vanzelfsprekend de grote invloeden), die hier op het debuutalbum ‘Only To Rise’ prijken. Dit album was voor mij toch wel één van de hard rock albums uit de eerste helft van dit jaar waar ik erg naar uit keek. Michael Sweet (Stryper) en George Lynch (ex-Dokken, etc.) horen geen introductie meer te krijgen voor de liefhebbers van het genre.
Sweet zelf verzorgde de productie (ook die van het laatste Stryper album als jullie vergelijkingsmateriaal willen hebben) en ik moet zeggen dat hij prima werk heeft geleverd. Het album heeft namelijk een mooie, volle productie waarin de instrumentatie en Sweet’s geweldige stemgeluid erg goed uit de verf komen.
Al snel word het duidelijk dat ze niet voor niks dit project “Sweet & Lynch” hebben genoemd, want de uithalen van de zanger en het soleerwerk van de gitaarvirtuoos staan erg centraal in de hele plaat.
“The Wish” trapt gelijk af met een krachtige gitaarriff en wanneer Sweet begint te zingen is de toon gelijk al gezet. De man klinkt loepzuiver en haalt de uithalen op een prachtige wijze. Een lekker aanstekelijke rock melodie waardoor mijn aandacht er direct bij was.
Ook “Dying Rose” is een lekker krachtig klinkend rock nummer. Daarna doen de mannen het wat rustiger aan met de powerballad “Love Stays”. Mede de prachtige zang die Sweet laat horen is dit één van mijn favorieten geworden. Ja, natuurlijk hebben we het allemaal al eens eerder gehoord (vooral zo’n 30 jaar terug), maar wanneer het gewoon sterk uitgevoerd word kan ik nog steeds erg genieten van 80’s ballads.
Op “Time Will Tell” gaat Lynch gelijk weer lekker los. Wat kan die man toch gitaar spelen zeg! Melodieus en divers, gewoon echt een genot om naar te luisteren.
Eigenlijk verslapt de kwaliteit op deze plaat nergens. De 8 nummers die hierna volgen zijn namelijk ook allemaal van hoge kwaliteit. Als ik dan toch mijn favorieten uit deze nummers zou moeten kiezen zou ik voor “September” gaan. Dit omdat het thema (de 9/11 ramp) mij wel bevalt en Sweet hier zich écht van zijn beste kant laat zien. Als tweede zou ik gaan voor het titelnummer. Dit omdat dit een lekker onvervalst rock nummer is geworden. Dit lijkt te komen doordat Lynch in dit nummer erg veel ruimte krijgt en daar dan ook dankbaar gebruik van maakt. Verder sluit het op een toffe wijze af met een korte drumsolo van Tichy.
Een aanrader voor liefhebbers van zowel het eerdere werk van Lynch en Sweet. De Christelijke thematiek is wat minder opvallend aanwezig dan bij Stryper, maar Sweet zingt op deze plaat minstens net zo goed (en naar mijn mening nog iéts beter) als op het laatste Stryper album. Voor zij die van jaren ’80 geïnspireerde rock houden is deze een must.
Geef een reactie