HOLY SOLDIER – HOLY SOLDIER
JAAR VAN RELEASE: 1990
LABEL : A&M
Het is jammer dat sommige bands nooit mainstream zijn geworden, omdat er veel goede bands in het genre waren. Binnen de christelijke markt waren er dan ook veel goede bands. Als het gaat om glam metal, zijn natuurlijk Stryper, Whitecross, Bloodgood, Barren Cross en enkele anderen de paradepaardjes van de scene. Maar er was een band die echt goede albums maakte (de eerste twee althans) en tot op de dag van vandaag geniet ik er heel veel van. Doorgaan met het lezen van “HOLY SOLDIER – HOLY SOLDIER”
Op Against The Law liep de band weg van het glamrockimago en mierzoete songs waar het kwartet faam mee verwierf. Maar belangrijker nog, ze braken hun eigen wetten en liepen van het christelijke pad af. Dit resulteerde in gematigde reacties vanuit de voornamelijk religieuze fanschare wat leidde tot tegenvallende verkoopresultaten en indirect tot het vertrek van zanger Michael Sweet en niet veel later de opdoeking van de band. 
Wanneer white metal ter sprake komt, fronsen veel metalfans de wenkbrauwen. Bij hardheid hoort immers duisternis, dus God is uit den boze. Niet voor niets konden rockgroepen als Stryper en White Heart in de jaren tachtig rekenen op hoongelach als ze op een ‘normaal’ festival speelden. Mede door het prekerige karakter van zowel teksten als aankondigingen bleef de groep fans beperkt. Dat gold eveneens voor hardere groepen die destijds opdoken. Sacred Warrior is zo’n groep, maar ook thrashgezelschappen als Deliverance en Vengeance Rising zijn vanwege de christelijke inslag nooit echt doorgebroken. 
Iron Maiden – No Prayer For The Dying. De jaren ’90 brachten voor Iron Maiden aardig wat veranderingen. Adrian Smith besloot voor de opnames van No Prayer For The Dying de band te verlaten, omdat hij een andere richting op wilde dan de rest van de band. Zijn vervanger werd gevonden in Janick Gers, een oude vriend van Bruce, waarmee Bruce ook al gewerkt had op zijn solo-album Tattooed Millionaire. Maar dat was niet de enige verandering. 
Het Amerikaanse rockkwartet Damn Yankees (schitterende naam trouwens) werd ‘natuurlijk’ ook meteen weer bestempeld als een zogenaamde supergroep. De band bestond namelijk uit niemand minder dan: Tommy Shaw (Styx), Jack Blades (Night Ranger), Ted Nugent (wie kent de Motorcity Madman niet?) en de enigszins onbekende drummer Michael Cartellone. 
Het 5e studioalbum Lock Up The Wolves van de band – gecreëerd in 1990 – is een van de beste (niet de beste en niet sterretjes, denk je ..) die Dio ooit heeft gemaakt. En ik zeg een van de beste omdat ze de moed hadden om een iets andere weg te nemen. En niet alleen doorgaan met het afvuren van de zelfde pijlen, maar het afwijken van het gebaande pad. Om dit kwaliteitsniveau te bereiken was geen sinecure, de lat lag heel hoog. Dit in vergelijking met de zeer succesvolle platen die ze al eerder produceerden zoals Dream Evil , Sacred Heart, Last In Line en Holy Diver .