Led Zeppelin – Remasters

Led Zeppelin – Remasters 

Jaar van release: 1990

Label: Atlantic Records

Wanneer we spreken over fundamenten in de rockmuziek, komen er altijd een handvol namen bovendrijven: Black Sabbath, Deep Purple, The Who… en natuurlijk Led Zeppelin. Met een catalogus die heilig is voor generaties muzikanten en liefhebbers, is elke uitgave die deze nalatenschap opnieuw belicht, er eentje om serieus te nemen. Remasters uit 1990 was zo’n release. Geen nieuw album, maar een hergeboorte – een zorgvuldig geremasterde compilatie die Led Zeppelin’s nalatenschap introduceerde bij een nieuwe generatie en tegelijkertijd het bestaande werk op sonisch niveau nieuw leven inblies.

In tegenstelling tot veel ‘greatest hits’-compilaties, is Remasters geen gemakzuchtige trackdump. Samensteller en producer Jimmy Page stelde deze collectie zelf samen, met als doel een representatief overzicht te geven van het Zeppelin-erfgoed. De originele tapes werden opnieuw gemasterd, en dat hoor je: de drums van Bonham knallen harder, de gitaarlagen van Page zijn messcherp en Plant’s vocalen snijden als een scheermes door het mengsel.

Remasters is geen album voor puristen die zweren bij vinyl en naaldruis. Dit is een update, een restauratie van het heilige schrift voor de CD-generatie – en eerlijk is eerlijk: dat is uitzonderlijk goed gelukt.

De selectie is indrukwekkend: van de bombastische riffklassieker Black Dog tot het etherische The Rain Song, van de pure blues van Since I’ve Been Loving You tot de bombastische proto-metal van Achilles Last Stand. Uiteraard ontbreekt Stairway to Heaven niet, noch Kashmir, Rock and Roll, Whole Lotta Love of het machtige Dazed and Confused.

Wat opvalt is hoe tijdloos de nummers klinken. Zelfs dertig jaar na hun oorspronkelijke opname klinken de riffs nog steeds revolutionair. Dat komt deels door de nieuwe mastering, maar nog meer door de originaliteit en branie waarmee Zeppelin ooit deze paden insloeg. Immigrant Song bijvoorbeeld – amper twee minuten aan pure drive – klinkt hier scherper en massiever dan ooit. De laagfrequente dreiging van No Quarter komt in de geremasterde versie pas echt tot zijn recht, en Ramble On klinkt plots moderner dan menig post-grunge productie uit de jaren ’90.

De packaging van Remasters is, zoals het hoort bij een band van dit kaliber, stijlvol en mysterieus. Het artwork refereert aan klassieke Zeppelin-symboliek, en de liner notes zijn beknopt maar informatief. De dubbel-CD (of driedubbel-LP) is uitgegeven als een luxe-item, iets dat je met trots in je collectie plaatst. Een eerbetoon dat niet alleen qua muziek, maar ook visueel overtuigt.

Historisch belang

Remasters was in 1990 meer dan een verzameling liedjes – het was een brug tussen de oude garde en de jongere generatie die opgroeide met Nirvana en Pearl Jam. Voor velen was dit hun eerste kennismaking met Led Zeppelin, en deze release slaagde erin die overgang feilloos te begeleiden. De release was commercieel én artistiek een schot in de roos, en heeft ongetwijfeld bijgedragen aan de blijvende relevantie van de band.

Conclusie

Remasters is geen album in de traditionele zin, maar het belichaamt alles wat Led Zeppelin tot een van de grootste rockbands aller tijden maakt: durf, mystiek, techniek, en vooral een compromisloze visie. Voor wie het origineel al kent, biedt dit project een verfrissende luisterervaring. Voor nieuwkomers is het de perfecte toegangspoort tot een muzikaal universum waarin blues, folk, oosterse invloeden en snoeiharde rock moeiteloos samensmelten.

Reacties zijn gesloten.

Ondersteund door WordPress | Thema: Baskerville 2 door Anders Noren.

Omhoog ↑