Transatlantic – smpte
Jaar van Release: 1999
Label : Inside Out
Ook al is de idee ontsproten uit het brein van Dream Theater drumbeest Mike Portnoy toch is het voornamelijk (ex-)Spock’s Beard zanger Neal Morse die de hoofdstempel drukt op het album ‘SMPTe’ van TRANSATLANTIC. Daar waar een project als Liquid Tension Experiment het meer van het technische kunnen moet hebben werd besloten om de melodie te laten primeren en het symfonische ideeëngoed van de jaren zeventig dik in de verf te zetten. Geruggensteund door Marillion bassist Pete Trewavas en Flower Kings gitarist Roine Stolt krijg je dus het kruim van de hedendaagse progwereld op één enkele plaat bijeen. Bij mijn weten is dat nooit voorheen gebeurd hoewel het natuurlijk interessant zou zijn geweest om op één enkele plaat leden van Yes, Genesis, Pink Floyd, Deep Purple en Jethro Tull naast of liever samen met elkaar te laten musiceren. ‘SMPTe’ opent met het half uur durende ‘All Of The Above’ dat in feite is opgebouwd uit zes diverse composities. Hierin laat Morse niet alleen zijn typische stemgeluid horen maar hij is tevens verantwoordelijk voor schitterende Hammond invullingen. Wat opvalt is het feit dat Portnoy zich eerder gedeisd houdt, dus totaal niet de technische octopus uit DT probeert na te apen. Neal Morse van zijn kant drukt de hevigste stempel op het product want niet alleen zijn de meeste composities van zijn hand maar naast het lenen van zijn unieke stem tekent Morse ook voor Hammond en piano. Roine Stolt komt dan weer in authentieke Steve Howe stijl uit de hoek en laat ook de Mellotron weergalmen als nooit tevoren. Het openingsnummer neemt niet minder dan een half uur van uw kostbare tijd in beslag doch dat is met plezier ‘inleveren’ ! Het nummer bevat dan ook massa’s invloeden en evolueert van Steve Howe naar blues om te eindigen in authentieke Donovan om zo een eigen ‘Close to the edge’ neer te zetten. Tijdens ‘We all need some light’ wordt de akoestische finesse van Roine geïllustreerd hetgeen betekent dat Portnoy zich weeral eens moet inhouden. Portnoy mag echter volop experimenteren tijdens het eerder ‘makke’ ‘Mystery Train’ dat toch wat het zwakke broertje van deze CD mag genoemd worden. Pure klassieke klasse hoor je doorheen ‘My New World’ welke door echte cello wordt ingezet. Als er één nummer dicht bij de Flower Kings aanleunt dan zal het dit pareltje wel zijn. Qua stemgeluid komt hij dicht bij die van John Wetton geplaatst en ook nu wordt dat nog eens extra onderlijnd. Roine laat ons zowel pure rock als jazz horen hetgeen verfrissend werkt. De plaat wordt afgesloten middels de Procol Harum cover ‘In Held ’t Was In I’, een obscuur nummer dat blijkbaar bij én Portnoy én Stolt reeds jarenlang in de bovenste la mag vertoeven. Het is angstaanjagend hoe dicht de Hammond in de buurt komt van het origineel van Gary Brooker. Alleen tijdens dit nummer knalt het vuurwerk uit de polsen van Portnoy. Het is een waardige afsluiter van een zeer geslaagd initiatief. Fans van Dream Theater lees Mike Portnoy zullen daarom ook enigszins minder tevreden zijn.
Geef een reactie