Talisman – Cats and Dogs

Talisman – Cats and Dogs

Jaar van release: 2003
Label: Frontiers

De groep Talisman is ontstaan uit de samenwerking tussen twee ex-leden van Malmsteen’s Rising Force, bassist Marcel Jacob en zanger Jeff Scott Soto, en is intussen reeds toe aan het zesde studio-album. Na enkele personeelswissels is voor ‘Cats and Dogs’ teruggegrepen naar de originele bezetting van weleer, nl. met Fredrik Åkesson op gitaar en Jamie Borger op drums.

De nieuwe cd is niet onmiddellijk innovatief of origineel te noemen, vermits men terug tapt uit het oude ‘melodieuze hard rock’-vaatje. Maar het dient gezegd, er zijn heel wat sterke songs te vinden met een zoals steeds sterk in vorm verkerende Jeff Scott Soto. Die laatste heeft intussen aan al heel wat projecten zijn medewerking verleend en weet als geen ander met zijn schitterende stem soul en emotie in de nummers te leggen, een ideale mix voor het genre.

Neem daarbij de uitstekende ritmesectie, aangevuld met het vingervlugge gitaarspel van Åkesson en je krijgt een tiental stevige ‘hard rock’-nummers in je maag gesplitst. Het intro-nummer ‘Skin on Skin’ is hiervan een sprekend voorbeeld, hard rock met een AOR-refrein. Verschillende tracks refereren dan ook naar de grote namen van het genre, zoals Foreigner, Boston en hard rock-groepen uit de seventies zoals Tempest. De riff uit ‘Break it down’ doet zelfs wat denken aan Bon Jovi, alhoewel Soto dit misschien niet als een compliment zal beschouwen. Het blijft een verbazende mix, AOR in een hard rock-kleedje.

Interessant zijn vaak de duels tussen bas en gitaar zoals op Outta My Way, een uptempo rocker met de bas in een hoofdrol. Melodieuze ballads zoals ‘Sorry’ zetten steeds het enorme potentieel van Soto’s stem in de verf. Een aantal nummers zouden in de jaren 80 dan ook makkelijk in de hitlijsten zijn beland, maar die tijd is (jammer genoeg) voorbij. Zo heeft ‘Love will come again’ enorm hitpotentieel, een typisch Talisman-nummer met een Van Halen-riff.

Het valt dan ook af te vragen welk publiek Talisman met deze cd kan bereiken, AOR-fans moeten niet twijfelen. Muzikaal sluit het misschien nog meer aan bij hard rock, maar die fans zullen misschien wat meer moeite hebben met het meldodieuze karakter. Kortom een goede cd, maar misschien moet Soto met deze band wat meer progressieve wegen inslaan en de nummers wat langer uitwerken. Ik blijf dan ook benieuwd hoe de band verder zal evalueren.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Ondersteund door WordPress | Thema: Baskerville 2 door Anders Noren.

Omhoog ↑