Whitesnake – Good To Be Bad
Jaar van release: 2008
Label: Steamhammer/SPV
Dave Mustain, Jeff Waters, Dani Filth en David Coverdale hebben ogenschijnlijk niet zo veel met elkaar te maken, maar behalve het feit dat ze allen hun ding doen in het hardere muziekgebeuren hebben ze nog één ding gemeen: ze zijn de enige constante factor gebleken in de band die ze zelf hebben opgericht. Op bijna elk album wat er uitkwam van respectievelijk Megadeth, Annihilator, Cradle Of Filth of Whitesnake was er wel sprake van een bezettingswissel, maar of nou Jantje, Pietje of Klaasje werd aangenomen voor de vrijgekomen plaats, het veranderde nagenoeg niets aan het totaalplaatje. Daarvoor was en is de rol van de constante factor namelijk veel te groot, om nog maar te zwijgen over het feit dat zij de band runnen en niemand anders.
Dat kan af en toe lastig zijn, want als niemand de grote baas durft tegen te spreken loop je het risico dat je wel eens matige platen gaat afleveren. Vooral Megadeth heeft daar een tijdje last van gehad. Een ander risico is dat je voor eeuwig hetzelfde geluid zal maken, en daar komen slechts weinig bands mee weg. Whitesnake, oftewel David Coverdale, is één van die weinigen die zich dat kan permitteren. Dart heeft natuurlijk alles te maken met het feit dat er tegenwoordig maar weinig studioplaten onder deze naam uitkomen, dus als meneer als een creatieve bui heeft vinden de fans alles best, en ik eigenlijk ook.
Whitesnake is een band met twee gezichten, grofweg van elkaar te scheiden zo rond 1985. De platen die voor die tijd uitkwamen waren zwaar op blues leunende hardrock, terwijl na die tijd het roer, voor hun doen, radicaal omging en de muziek tegen metal aan zat te schurken, wat je kon horen op de succesvolle platen ‘1987’ en ‘Slip Of The Tongue’. Nu is er tussen die tijd en het heden verder maar weinig gebeurt op het release front. Behoudens een halve solo-plaat uit 1997 (‘Restless Heart’) en wat verzamelaars kwam er niet veel bijzonders uit, en het leek erop dat David alvast aan het oefenen was voor zijn pensioen. Na het succes echter van de vorig jaar verschenen live DVD ‘Live… In The Shadow Of The Blues’ (opgenomen gedurende de even zo succesvolle tour) begon het toch weer te kriebelen, met als tastbaar resultaat de nieuwe CD ‘Good To Be Bad’.
Ik ga je verder niet vermoeien met de namen van zijn huidige bandmaatjes en het feit dat ze allemaal wel een nootje of drie kunnen spelen, want dat geloof je toch zeker zelf ook wel. De man die vroeger illustere namen als Cozy Powell, John Lord, Steve Vai en Adje Vandenberg in zijn band had zitten weet echt wel wat hij aan vakmanschap moet inhuren. En zo klinkt de plaat dan ook. Gemaakt door vakmensen, die weten hoe je een vet nummer schrijft, die weten wat het is om in dienst van dat nummer te spelen, en waar er veel ruimte is voor vocale en gitaristische hoogstandjes. Wat zegt U? Zoals op de al reeds genoemde platen ‘1987’ en ‘Slip Of The Tongue’? Inderdaad, als je toch een vergelijking moet maken kom je daar wel uit ja, edoch meen ik ook iets van het geluid van eind jaren 70 te bespeuren. Kortom, hier en daar wat up-tempo spul, een ballad of twee en verder opgevuld met lekker doorbeukende klassieke hardrock in een prima passende 2007 productie. Verplichte kost voor alle Whitesnake liefhebbers dus, maar ook voor een ieder die dit soort muziek een warm hart toedraagt.
Geef een reactie