Takara-Blind in Paradise
Jaar van Release: 1998
Label: Point Music
Takara had 2 albums al op hun naam staan, waarbij Jeff nooit echt een officieel lid was. Hij was altijd bezig met de zang om de band te promoten en hen hopelijk de kans te geven een nieuwe zanger te vinden. Het derde album werd geschreven en de muziek werd vastgelegd in december 1996. De banden werden naar Jeff gestuurd en het duurde bijna een jaar voordat Jeff de zang af had, omdat hij het zo druk had met The Boogie Knights.
Drie jaar na de release van hun tweede album, ‘Taste of Heaven’, kwam eindelijk het nieuwe album ‘Blind in Paradise’ uit. De band bestond uit Jeff Scott Soto op zang, Neal Grusky op gitaar, Carl Demarco op bas, Eric Ragno op keyboards en Robert Duda op drums. De band zette hun AOR-geluid voort en aangezien het 1998 is, is het zelfs voor die tijd een wat gedateerd geluid, aangezien dit album typisch jaren 80 is.
Het album opent met “Take U Down” met een bijna Aziatisch klinkend keyboard opener. Het is een stevige rocker en heeft zoals alle nummers een hele jaren 80 AOR-sfeer. Maar het is één van de betere nummers op het album. De zang van Soto is altijd perfect en er zit een geweldige solo van Neal in. “Your Love 2Night” is meer van hetzelfde. Deze is iets vrolijker en geeft ons niet echt iets nieuws, maar is nog steeds een respectabel nummer, zelfs als het refrein te vaak wordt herhaald.
“Fly 2 Your Arms” geeft ons nog meer geweldige zang van Jeff en nog meer geweldig gitaarwerk van Neal. Nogmaals, het klinkt over het algemeen hetzelfde als de voorgaande nummers. Ik heb het gevoel dat ik mezelf begin te herhalen en ik ben nog maar drie nummers bezig. “Love is Gone” is meer een powerballad zonder hart of echte kracht. “What Do U Want From Me” is een andere melodieuze rocker die dezelfde generieke formule volgt. Dan krijg je met “Time Waits 4 No One” een redelijk goede openingsgitaarriff, wat leuk is, maar het eindigt op dezelfde plek als alle anderen, middelmatig.
Het titelnummer volgt, “Blind in Paradise” . Het titelnummer zou een van de opvallende nummers moeten zijn en dit is niet anders. Het is een stevige rocker, met een geweldig refrein en enkele goede harmonieën. Hoewel het niet zoveel verschilt van de rest, zit er wat meer energie en opwinding in. “Don’t Wanna Be Alone” opent langzaam met wat rustig gitaarmuziek, waarna Jeff zoveel mogelijk emotie geeft. Deze ballad heeft iets meer body dan de vorige. Er zit een mooie baslijn doorheen, waardoor het een leuke kleine groove krijgt.
“No Love’s Enough” brengt de rock terug en zou een Survivor-nummer kunnen zijn. Een energieke rocker met een aanstekelijk refrein, gezongen in een hoger register terwijl Jeff alles geeft. Een beetje anders dan de andere nummers. De achterste helft van het album wordt beter. “Lookin’ Out” brengt me dan toch weer terug naar de realiteit, waar hetzelfde “oude liedje” weer zijn kop opsteekt. Het is een rockend nummer, maar het is te standaard niets meer en niets minder. Het laatste nummer op het reguliere album is “Say U’ll Stay” , een ballad en soft rocker.
De zang van Jeff is altijd geweldig en de nummers zijn goed. Het heeft een geweldig AOR/Melodic Rock-geluid en als je daar fan van bent. Het probleem voor mij is dat de meeste nummers hetzelfde klinken. Als je echter een Jeff Scott Soto-fan bent, moet je hem in je collectie hebben.
Geef een reactie