Dream Theater – The Astonishing
Jaar van Release: 2016
Label : Roadrunner
Dream Theater die bij een grote groep fijnproevers al jarenlang hoge ogen gooit. De muzikale perfectie en het complexe karakter die de heren ten gehore brengen op al hun albums is namelijk ongeëvenaard. Bands van het kaliber Dream Theater zijn er maar weinig en derhalve zijn de Amerikaanse progmetal-giganten al jarenlang een waar begrip.
Met “The Astonishing” heeft de band hun dertiende studioalbum afgeleverd, een plaat die ongetwijfeld de historie in zal gaan als hun Magnus Opus.
Het brein achter de plaat, John Petrucci, begon medio 2013 met het schrijfwerk. Net als Metropolis Pt. 2: Scenes from a Memory zou the Astonishing uit 1999 een conceptplaat moeten worden. Een album dat aansluit in de (rijke) traditie van Genesis – The Lamb Lies Down on Broadway, Queensryche – Operation Mindcrime, Tommy van The Who en uiteraard The Wall van Pink Floyd.
Het stempel conceptplaat is echter wat te mager uitgedrukt voor the Astonishing. Een jaar lang heeft Petrucci geschreven aan een compleet verhaal met meerdere karakters in een toekomstige nieuwe wereld. Het werd een stuk waar je een hele show omheen kan bouwen of zelfs een film van kan maken. Het verhaal speelt zich af in het jaar 2285 waarin de mensheid leeft in een wereld, waar muziek niet meer door mensenhanden wordt gemaakt maar volledig door machines en robots.
Het uitwerken van het verhaal in uiteindelijke nummers gebeurde samen met Jordan Rudess, toetsenist van de band. De nummers zijn uitgewerkt voor de verschillende karakters uit het verhaal waarna het geheel naar David Campbell is gegaan, componist, dirigent en muzikale duizendpoot. Campbell is een begrip en verantwoordelijk voor diverse soundtracks en samenwerkingen met onder andere Adele, Muse, The xx en zijn zoon Beck. De ondersteuning van orkest, koren en andere solisten komt van Campbells hand. Sommige nummers komen nagenoeg helemaal uit Campbells koker (The Answer). Dat alle nummers een unieke sound hebben, vaak gekoppeld aan een karakter uit het verhaal was een hele opgave voor zanger James LaBrie.
Het schrijven, uitwerken en opnemen van The Astonishing heeft uiteindelijk twee jaar in beslag genomen. Het resultaat is een album met een lengte van maar liefst 130 minuten en 34 nummers, dat wordt uitgebracht op 29 januari.
The Astonishing is onderverdeeld in ACT I en ACT II waarin het verhaal van The great Northern Empires of the Americas versus de Ravenskill Rebel Militia ten gehore wordt gebracht.
Openers “Descent of the NOMACS” en “Dystopian Overture” zetten de toon van de Empire. NOMACS zijn een soort vliegende droids die de mensen vanuit de lucht als een big brother in de gaten houden. De elektronische muziek van het Imperium is gevoelloos en steekt schril af tegen “The Gift of Music” waarin wordt gezongen dat mensen geen tijd meer hebben voor muziek, dat niemand er nog om geeft. Het al eerder genoemde “The Answer” voelt wel heel erg anders, bijna een zoetsappig musical-liedje wat je absoluut niet verwacht op een Dream Theater-plaat. Het zal niet de enige keer zijn dat dit gevoel je bekruipt bij het luisteren.
In “Lord Nafaryus” horen we de klasse en veelzijdigheid van Dream Theater ten voeten uit. Wat begint als een klassieke wals gaat over in strak gespeelde gitaarriffs waarna het nummer eindigt met weer een klassieke noot. De ongekende klasse van de vingervlugge Petrucci is te horen in “A Saviour in the Square”, waar een fenomenale solo het nummer opent.Het staccato openende “Three days” is een van de vele pareltjes op de plaat. In dit nummer is de toevoeging van het Praags Symphonic Orchestra voor het eerst goed te horen. Het nummer zwelt aan in een fantastisch crescendo met trompetten en een koor waarna het overgaat in wederom een NOMAC nummer. In “A Life Left Behind” herkennen we de traditionele Dream Theater sound, verrassende twists en tempowisselingen waarna we via “A New Beginning”, met 7:41 het langste nummer van de plaat, ACT I afsluiten. In ACT II wordt de muzikale reis voortgezet en komen verraad en liefde aan de orde. De sfeer op de nummers wisselt enorm. Zo komen de NOMACS nog twee keer in beeld. Er komt zowaar een heuse smartlap (“Heavenís Cove”) voorbij waarin de verloren liefde wordt bezongen. In “Hymn of A Thousand Voices” gaat uiteindelijk de zon weer schijnen waarna de nieuwe wereld wordt bezongen in “Our New World”. De plaat eindigt met de titeltrack “Astonishing”, waarin nog een keer wordt uitgepakt met een laatste overture in al zijn glorie met koor, symfonie orkest en een hoofdrol voor de trompetten. Al met al een waardig einde van een magistrale plaat
The Astonishing zal ongetwijfeld de boeken in gaan als een meesterwerk van formaat, waarin de band een moedige nieuwe weg inslaat. Het is een album dat je het best met een koptelefoon op, in een stil hoekje en met de ogen dicht kunt ondergaan. De beelden komen dan ongetwijfeld vanzelf.
Geef een reactie