H.e.a.t.- H.e.a.t. II
Jaar van release: 2020
Label: Ear Music
De eerste platen van H.E.A.T. hebben toch een speciaal plekje bij me; als liefhebber van kwalitatieve melodieuze hardrock als Giant, Journey, Thunder en andere grootheden uit dit tijdperk, kwam het Zweedse H.E.A.T. in 2009 toch wel als een verrassing.
Geef toe, je was ook even je wenkbrauwen aan het fronsen bij het lezen van de titel. Die “II” slaat immers niet op de opvolger van een debuut, want dit Zweeds gezelschap heeft al sinds hun start in 2007 vijf albums uitgebracht. H.E.A.T. II werd volledig door Jona Tee en Dave Dalone geproduceerd. Dit album gaat terug naar het begin van de band en herdefinieert het rauwe klassieke rock H.E.A.T. -geluid. Volgens de band zouden ze zo klinken mochten ze in 2019 een debuut uitbrengen. De band bestaat uit zanger Erik Grönwall, gitarist Dave Dalone, bassist Jimmy Jay, keyboardspeler Jona Tee en drummer Don Crash.
Tussen de muzikale lijntjes van de melodieuze openingsrocker Rock Your Body horen we een vleugje Superstitious van Europe. Vanaf het eerste nummer worden we prompt uitgenodigd tot meebrullen. Op een ritme van een ratelende bas en intense drum, is Dangerous Ground een sterke riff-gerichte uptempo rocktrack. Come Clean is dan weer een uiterst vlot nummer met een onstuitbaar bollend ritme en een crescendo bridge dat naar een catchy refrein beweegt.
Dat de band stevige nummers weet te brengen, bewijzen ze nog eens met Victory, dat headbangers vrolijk zal maken. Stilzitten is nagenoeg niet mogelijk met deze aanstekelijke wervelende gitaarsolo’s. Het immens dominerend nummer We Are Gods klinkt zwaar, maar wat had je verwacht met een dergelijke titel. Erik Grönwall’s kreunende zang en Dave Dalone’s dreunende riffs beuken diep door op een relatief traag ritme.
Adrenaline krijg je enkel als je opgewonden bent. Dat lukt perfect met dit right-in-your-face nummer met diezelfde titel. Hier hangt vuurwerk in de lucht en dat voel je van begin tot einde. Nog een van de betere nummers tussen al het goede dat hier al te vinden is, is One By One. Het werd als single uitgebracht 27 september en gaf een eerste blik op het nieuwe album. Een ritmische rocker met een intens refrein, dat uitnodigt om mee te zingen, zal wellicht live even aanstekelijk zijn als op de plaat. Het nummer krijgt halverwege een injectie van snarenplukker Dave.
Nothing To Say kent een intiem begin met intense vocale lijnen, die het nummer de nodige breekbare krachtinjectie toedienen. Het blijft een zekere fragiliteit behouden, al zijn er momenten dat het er krachtiger aan toe gaat. Een pure parel, dit is alweer een nummer waarin de band laat merken dat de muzikanten een voor een uit het goede hout gesneden zijn, maar samen meer zijn dan de som der elementen.
Ik heb er eigenlijk geen gedacht van als de heren bij het schrijven van Heaven Must Have Won An Angel beseften dat dit een killertrack zou worden. Dit zijn dit soort nummers die een album boven de massa laten uitsteken. Meteen is ook het cliché doorprikt dat mooie liedjes niet lang duren, want dit oorwormpje is nu net de langste track van het album.
Under The Gun lijkt even op zoek te gaan naar het juiste ritme maar dat lijkt enkel uitstel van executie, want als een razende trein schiet het nummer zich vooruit. Een tweede impressie van dit album werd via de single Rise meegegeven, een lyric video met getekende animatie ter ondersteuning. Het nummer begint rustig en zet de liefhebbers van ballads even op het verkeerde been, maar knalt gestaag door tot we helemaal uitgedraaid bij het gaatje zijn.
Dat de heren een voorliefde hebben voor classic rock, zoals Foreigner, The Scorpions en Whitesnake, zal niemand ontgaan zijn. Ze pakken het ook deze keer op een eigen manier aan en zorgen voor bombastische melodieën met een extra streepje energie in een elftal fris klinkende, energieke rocktracks. Dit is klasse, zo mogen er meer zijn. De variatie in het album zorgt, samen met de toppers, dat ze zich alweer weten te onderscheiden in het ruime aanbod in dit melodieuze rocksegment.
Geef een reactie