The Poodles – Performocracy

The Poodles – Performocracy

Jaar van Release: 2011

Het nieuwe, vierde, album van The Poodles heet ‘Performocracy’ en kan gezien worden als een logisch vervolg op het vorige album ‘Clash Of The Elements’. The Poodles raakten in 2008 gitarist Pontus Norgren kwijt aan Hammerfall en als vervanger werd Henrik Bergqvist binnengehaald. ‘Toevallig’ klonk het derde album ‘Clash Of The Elements’ toegankelijker dan hun twee voorgaande schijven ‘Metal Will Stand Tall’ en ‘Sweet Trade’. De muziek schoof van glam metal à la Mötley Crüe meer richting melodieuze hardrock en de band toonde aan gegroeid te zijn, volwassen geworden heet dat. De dertien nummers op ‘Perfomocracy’ trekken die lijn door en mede door de productie van Mats Valentin en mix van Tobias Lindell (Europe, Hardcore Superstar, Mustasch) klinkt de schijf als de bekende klok!
Liedjes schrijven is een vak, en dat vak hebben de heren van The Poodles nu toch wel goed onder de knie hoor. Nog meer dan op het vorige album hebben de bandleden hun best gedaan op het schrijven van goede nummers. De arrangementen zijn zeer goed verzorgd, er is veel aandacht besteed aan het inkleuren van de nummers en het algehele geluid is zuiver. Er wordt gebruikt gemaakt van elektronische geluiden (‘Until Our Kingdom Falls’, ‘Father To A Son’ of ‘Vampire’s Call’) en ook wordt hier en daar geëxperimenteerd met vervormde zang zoals in (‘I Believe In You’, het hijgen in ‘Vampire’s Call’ of de ‘voiceover’ in ‘Into The Quiet Night’).
‘Performocracy’ (wat een combinatie is van de woorden ‘Performance’ en ‘Democracy’ en zoiets betekent als ‘de kracht van optreden’ of ‘heers door spelen’) opent sprankelend met ‘I Want It All’, een midtempo nummer dat een ietwat Oosters begin kent, vlot drumwerk, meerstemmig refrein waardoor het groots aandoet en frivool gitaarwerk van Bergqvist. Wat direct opvalt is dat dit album een wat donker, zwaarder geluid heeft wat mede bepaald wordt door de lager gestemde gitaren. ‘Until Our Kingdom Falls’ komt grommend aanrollen en ontpopt zich dan tot een vrolijk uptempo nummer terwijl ‘Father To A Son’ wordt gedragen door een heavy riff, een vrolijk meezingbaar refrein kent en tegen het eind een fraaie rustige passage beleeft.
Als het vervormde (distortion) gitaargeluid aanzwelt voor ‘I Believe In You’ moet ik even aan ‘Warmachine’ van KISS denken. Het nummer buigt echter snel om tot een traag, krachtig nummer met wederom een sterk meerstemmig refrein, en de terugkerende ‘Warmachine’ achtige riff. De eerste single is ‘Cuts Like A Knife’ dat zich na een piano intro ontwikkelt tot een sterk, theatraal nummer dat verhaalt over een verbroken relatie, en waarin zanger Jakob Samuel zich lekker laat gaan. ‘As Time Is Passing’, dat met een akoestische gitaar opent, is de enig echte (power) ballad en zo hoor je ze niet veel meer. Denk aan een stijl à la Cinderella en/of Guns & Roses. Het navolgende ‘Love Is All’ opent met een stukje speech (Dr. M.L. King?) en door het gitaar’getokkel’ plus klagende zang van Samuel krijgt dit nummer een U2 gevoel. Wees niet bevreesd, het is en blijft een op en top Poodles nummer! ‘Your Time Is Now’ is misschien wel het stevigste nummer op ‘Performocracy’ en raakt je in je onderbuik door het pulserende drumwerk. Het dreigende donkere gitaargeluid in ‘Action!’ is zo laag dat je het in je maag voelt grommen en de solo doet er nog een schepje bovenop. Jakob zingt hier ook lager dan hij ooit gedaan heeft. Vervolgens huilen de wolven voor ‘Vampire’s Call’ dat weer meer tempo kent en wat aan het oudere Poodles werk herinnert. Het album wordt afgesloten met het mooie, epische ‘Into The Quiet Night’.
Zoals gezegd trekken The Poodles de lijn die werd ingezet met ‘Clash Of The Elements’ door op ‘Performocracy’. Het klinkt minder spetterend en uitbundig, minder glam, minder metal. De sound is behoudend, degelijk, maar dat maakt de schijf niet minder interessant. Het is juist zo’n album dat je vaker moet beluisteren waarbij je dan steeds meer gaat ontdekken. Het mooie, soms gevoelige, gitaarspel van Henrik Bergqvist, het vette drumgeluid van Christian Lundqvist, de stuwende bas van Pontus Egberg en de meer dan prima zang van boegbeeld Jakob Samuel. Maar ook alle andere instrumenten, geluiden en effecten die de nummers interessant maken. Al met al is het dus een heel mooi album geworden, soms pisch en met een ontzettend goede productie en dito geluid. Anders maar toch onmiskenbaar Poodles.