Porcupine Tree – The Incident
Jaar van release: 2009
Label: Roadrunner Records
Wat valt er nog te vertellen over Porcupine Tree? Misschien dat de band één van de beste progressieve rockgroepen ooit is? Wellicht dat mastermind Steven Wilson een waar excentriek genie is? Of toch dat de band zich van degelijke Pink Floyd kloon heeft ontwikkeld naar een relevante progparel? Ik kan heel wat superlatieven en kunstige omschrijvingen aanslepen om de prachtige muziek van deze mannen te beschrijven. Dergelijke woorden zijn echter pure tijdsverspilling, zowel voor mij als voor iedere lezer van deze recensie. Waarom? Het antwoord is simpel, de Britten hebben zichzelf namelijk wederom overtroffen.
The Incident is een dubbelalbum waar de emotie, progressie en grandeur vanaf spat. De plaat is opgebouwd rond een zorgvuldige thematiek, waarin weemoed en nostalgie een belangrijke rol spelen. Vanaf noot één is het genieten geblazen met het majestueuze titelnummer, dat maar liefst vijfenvijftig minuten in beslag neemt. Deze monstertrack is opgedeeld in veertien hoofdstukken, om het de luisteraar iets eenvoudiger te maken. Het is echter een doodzonde om dan maar fragmenten eruit te pikken, want dit nummer moet je gewoon volledig ervaren in alle kolossale grootsheid. Wil je het melodieus en gevoelig, of liever hard en rauw? De toon wordt al gelijk gezet in het prachtige The Blind House, of wat te denken van het mooi gearrangeerde Time Flies. Het ene moment razen verbazend stevige riffs uit de speakers en het volgende moment zingt Wilson met minimale ondersteuning de sterren van de hemel. Het materiaal doet vooral sterk denken aan Deadwing en In Absentia, albums waarop de balans tussen melancholisch en stevig ook perfect was.
De band schenkt ons op het tweede cdtje nog een paar nummers die echter geen van allen kunnen tippen aan het bakbeest op de eerste cd. Natuurlijk is het Blackfield-achtige Black Dahlia prachtig en ook het robuuste Remember Me Lover zal weinig fans teleurstellen, maar de kracht van deze plaat schuilt werkelijk in het magistrale titelnummer. Is er dan helemaal niets negatiefs te melden naast deze lofrede? Recensenten horen toch kritisch te zijn? Ik heb het met alle macht geprobeerd, maar de prachtige progressieve muziek op dit album is zo waanzinnig goed gecomponeerd en uitgevoerd, dat ik mijn vingers daar helemaal niet aan wil branden. Klik nu voor één keer in je leven deze website weg en ga als de sodemieter naar de platenboer, want elke minuut dat je The Incident niet in huis hebt is er één teveel.
Geef een reactie