Vengeance – Back In The Ring
Jaar van release: 2006
Label: MTM Music
Toen ik een poosje geleden een interview las met zanger Leon Goewie vertelde hij dat men binnen Vengeance ietwat bevreesd was dat de nieuwe (en come-back) plaat ‘Back In The Ring’ wat aan de oubollige kant zou zijn. Nou, om daar dan bij deze meteen even mee af te rekenen, zo klinkt de plaat dus beslist niet!!! Toegegeven, de hardrock die Vengeance na al die jaren nog steeds maakt is natuurlijk met de beste wil van de wereld niet origineel of vernieuwend te noemen. Maar dat heeft de band ook helemaal niet nodig, zeker niet als je de boel zo fris en sprankelend aan het zilveren schijfje weet toe te vertrouwen.
Fris en sprankelend? Jazeker beste lezers, de band klinkt alsof er een stelletje jonge honden voor het eerst de studio ingelopen zijn, en het enthousiasme druipt er werkelijk vanaf, wat vooral duidelijk wordt door de werkelijk uitstekende zangpartijen van Leon. Eerlijkheidshalve moet ik wel bekennen dat ik hem in de jaren 80 meer waardeerde als feestbeest en gangmaker dan als zanger, maar de beste man is voor mijn gevoel steeds beter gaan zingen naar mate de jaren vorderde, wat vooral tot uiting kwam op een plaat als ‘Ayreon – The Final Experiment’, waarop Leon een glansrol vervulde. Maar vlak de instrumentalisten ook niet uit, want er staat voor bijna 300 jaar aan ervaring op het hoesje. Basbeest Barend Courbois (die man moet je echt een keer zien soleren) vormt samen met drummer Hans in ’t Zandt de ritmesectie, en de gitaarpartijen worden zeer adequaat verzorgd door Peter ‘Slash’ Bourbon. Naast deze heren die de kern van de band vormen was er natuurlijk ook ruimte voor wat gasten, want als je al zo lang meedraait in het rock ’n roll wereldje dan maak je wel wat vrienden hier en daar. Michael Voss (bekend van onder andere Mad Max) kwam even langs voor van achtergrondzang, gitaar –en keyboardpartijen, net zoals ex-Warlock drummer Michael Erich die een partijtje meetrommelde op ‘Rip It Off’. Accept veteraan Wolf Hoffmann pielt wat mee op ‘Mind Over Matter’, Matt Sinner (waar heeft die niet gezeten) doet mee aan de koortjes en zelfs Arjen Lucassen kwam even op de koffie om meteen maar de lead partijen van ‘Captain Moonlight’ in te spelen.
Met de bezetting is dus niks mis, en dat geld grotendeels ook voor het songmateriaal. Het album klinkt niet alleen erg fris, maar ook prima uitgebalanceerd. Het aantal up-tempo nummers staat in prima verhouding met het minder snelle, edoch gestaag doorbeukende werk. Als ik dan toch uitschieters zou moeten noemen dan zijn ‘Back In The Ring’, ‘No Mercy’, ‘Bad Attitude’ en het werkelijk prachtige ‘Captain Moonlight’ hier wel de plaatselijke favorieten. De rest van het materiaal doet er niet veel voor onder, met uitzondering van ‘Cowboy Song’, wat nog het meeste weg heeft van een derderangs glamrock deuntje met een ronduit bespottelijke tekst. Ik verwacht echt geen literair verantwoorde diepgravendheid in rock hoor, maar een refreintje dat bestaat uit het zingen van “Ajaajippiejippiejee” vind ik redelijk infantiel.
Kortom, Vengeance is weer helemaal terug, en al heeft de band buiten Leon en de naam om niet veel meer te maken met de band die in 1984 zijn eerste plaatje maakte ben ik er in ieder geval erg content mee. Liefhebbers van recht-voor-zijn-raap hardrock zonder flauwekul zullen het ongetwijfeld met mij eens zijn.
Geef een reactie