Blue Murder – Nothin ‘But Trouble

Blue Murder – Nothin ‘But Trouble

Jaar van Release: 1993

Label : Geffen

Nothin ‘But Trouble is het tweede en laatste studioalbum van Blue Murder, uitgebracht in 1993. John Sykes was het enige bandlid dat overbleef van het legendarische debuut uit 1989.

 Blue Murder was een supergroep die de wereld in 1989 veroverde. Na zijn ballingschap vanuit Whitesnake, waren alle ogen gericht op gitaarvirtuoos John Sykes, wiens eerdere credits ook werk met Thin Lizzy en de Tygers van Pan Tang omvatten. Mensen stonden te popelen om te horen wat Sykes vervolgens zou gaan doen, en hij bewees het op een grote manier, zich verenigend met bassist Tony Franklin (The Firm) en drummer Carmine Appice (Vanilla Fudge, King Kobra) om de supergroep Blue Murder te vormen. Sykes verzorgde de vocale taken in de nieuwe groep. Hun debuutalbum was een fenomenale release aan dit album kun je meteen horen dat Sykes mede het fundament was van 1987 album van Whitesnake.

Op dit album zijn Franklin en Appice  vervangen door bassist Marco Mendoza (later van Whitesnake en Lynch Mob) en drummer Tommy O’Steen, hoewel Franklin en Appice nog steeds op de meerderheid van de nummers op deze tweede plaat verantwoordelijk zijn.

Het eerste album van Blue Murder behoort gemakkelijk tot een van de favoriete albums uit die tijd.

Oké, eerst het slechte nieuws; deze release is niet zo goed als het eerste Blue Murder-album. Gelukkig is dat zo ongeveer het enige negatieve dat ik te zeggen heb over Nothin ‘But Trouble . Dit is een zeer solide album op zichzelf, dat laat zien waarom John Sykes een van de meest crimineel onderschatte rock- en metalgitaristen ter wereld blijft.

Wat heeft het tweede album van Blue Murder precies inhoudelijk te bieden? Heel veel eigenlijk! Opening Cut “We All Fall Down” is een van de snelste, zwaarste en moeilijkste Blue Murder-nummers, waardoor het een uitgelezen manier is om deze release af te trappen. De versnellingen schakelen volledig op het tweede nummer, dat een cover is van de oude Small Faces-standaard, ‘Itchycoo Park’. Dit is een covernummer dat redelijk trouw blijft aan het origineel, maar ook een paar hardrock-invloeden meebrengt, met behoud van dingen uniek en interessant. Tracks als ‘Runaway’ laten zien dat de band die fijne lijn tussen ballad en rocker binnen hetzelfde nummer prachtig kan verkopen. “I’m On Fire” is het enige nummer waarop het belangrijkste vocale nummer van Kelly Keeling intact blijft, en dit is een geweldige bluesy hardrocker die niet zou misstaan ​​op een van zijn Baton Rouge-platen. In de loop van deze release krijg je nummers die muzikaal divers zijn. Sommige werken beter dan de andere en zijn meer unieke Blue Murder-nummers, maar er is geen enkele zwakke broeder op de hele CD. Laatste nummer “She Knows” is een akoestisch gedreven nummer dat het nummer in stijl afsluit.

Nothin ‘But Trouble is een uitstekende release, zelfs al haalt het niet helemaal dezelfde hoogten van het iconische debuutplaat uit 1989. John Sykes en zijn bedrijf serveren nog een aantal uitstekende nummers, en je zult snel meer bewijs zien van hoe getalenteerd en onderschat een muzikant die hij is door hier naar alles te luisteren. Als je geen Blue Murder hebt, haal dan eerst het debuutalbum. Maar zodra je dat hebt, wil je niet aarzelen om de ondergewaardeerde follow-up aan je verzameling toe te voegen. Een juweeltje dat het niet verdient om vergeten te worden!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Ondersteund door WordPress | Thema: Baskerville 2 door Anders Noren.

Omhoog ↑