Joshua – Intense Defense

Joshua – Intense Defense

Jaar van Release: 1988

Label: RCA

Gitarist Joshua Perahia stopte eind jaren zeventig met zijn studie pre-med aan de UCLA om een ​​fulltime carrière in de muziek na te streven. Samen met zijn broer Leon vormde hij de eerste incarnatie van Joshua en in 1982 bracht hij het volledige debuut “The Hand is Quicker Than The Eye” uit op Enigma Records. Toen Joshua in 1983 op het punt stond een deal te sluiten met Gold Mountain/A&M Records, werd Perahia een christen, en toen hij de band adviseerde over zijn nieuwe geloof, stopten al zijn leden of werden ze ontslagen. Perahia creëerde vervolgens een nieuwe versie van Joshua met toekomstige Shout-leden Ken Tamplin, Loren Robinson en Jo Galletta. Met zanger Jeff Fenholt die de line-up afrondde, nam de band in 1986 de release “Surrender” op Polydor Records op. Joshua kreeg zijn contact met Dieter Dierks tijdens hun Europese tour. Dierks regelde dat Joshua tijd doorbracht in zijn eigen studio, en na het opnemen van negen nummers in slechts één week, stelde hij een contract op dat ertoe leidde dat de band zes maanden later tekende bij RCA. Voordat Joshua echter kon beginnen met opnemen, moest de band twee jaar wachten voordat de Scorpions de studio uit waren. Tijdens deze periode vertrokken alle leden van het Surrender -tijdperk, wat Perahia dwong om de line-up te formeren die in 1988 zijn RCA-debuut Intense Defense opnam.

Joshua speelt door de jaren 80 beïnvloede commerciële metal die wordt gekenmerkt door melodieuze songwriting, ondersteund door gepolijste vocale harmonieën en eersteklas muzikaal vakmanschap. Perahia is een geweldig talent, die elementen van snelheid en melodie combineert met zijn neoklassiek beïnvloede speelstijl. Nadat de band terugkeerde uit Europa werd Rob Rock (Project Driver) ingehuurd om de positie van leadzanger te vervullen. De gerenommeerde Rock, die naast het opnemen van drie solo-albums ook met mensen als Impellitteri en Warrior heeft gewerkt, haalt het beste uit het bandgeluid naar boven met zijn krachtige en soepel klinkende vocale prestatie. Het strakke drumwerk van Tim Gehrt vormt samen met de vaste baslijnen van Emil Lech een ijzersterke ritmesectie. Toetsenist Greg Schultz accentueert het bandgeluid zonder de instrumentatie te overheersen.

De band bracht een heel jaar door in Duitsland om Intense Defense op te nemen met een budget van uiteindelijk een miljoen mark (ongeveer $ 700.000). Toch was het album de tijd en kosten zeker waard omdat het een verfijnd en kristalhelder klinkend productiewerk laat zien. Een meer dan voldoende hoeveelheid ritmegitaar wordt vooraf geplaatst in een schone mix van leadgitaar en keyboards. Hoewel het drumgeluid strak en solide is, had de bas wat prominenter gemogen.

De keyboards die “Reach Up” openen, maken plaats voor beukende drums en een heldere ritmegitaar vermengd met een beetje leadgitaar. Nadat de slaggitaar een achterbank in de mix heeft genomen terwijl het nummer zijn eerste couplet bereikt, keert het terug naar een prominente plaats om een ​​aanstekelijk refrein aan te drijven, ondersteund door vocale harmonieën. Perahia draagt ​​bij aan de energieke sfeer met een zinderende gitaarsolo.

“I’ve Been Waiting” beweegt Intense Defense in een melodieuze hardrockrichting met commerciële smaak. Een edgy ritmegitaar stuwt het nummer gelijkmatig voort in een ontspannen mid-tempo tempo totdat het overgaat in een sterk vocaal op de achtergrond gedreven refrein. Terwijl “I’ve Been Waiting” piekt, stopt het dertig seconden lang in zijn tracks van het beste neoklassiek beïnvloede leadgitaarwerk van het album. “Only Yesterday” begint met een voortreffelijke mix van ritmegitaar en keyboards die overgaat in enkele seconden leadgitaar. Het nummer gaat door het eerste couplet op een gestage gitaargedreven manier en culmineert in een refrein dat wordt benadrukt door de ongerepte vocale levering van Rock. Een gitaarsolo met een symfonisch gevoel opent een instrumentaal gedeelte dat eindigt met een stevige gitaarriff. De melodieuze rock van “Crying Out For Love” springt er niet op dezelfde noemenswaardige manier uit als het albums beter materiaal. Een ingetogen mix van ritmegitaar draagt ​​het nummer langzaam naar voren totdat het overgaat in een goed commercieel gearomatiseerd refrein. Ik wou dat de band een instrumentale passage had uitgebreid die beperkt was tot enkele korte seconden leadgitaar. Het hard rockende “Living On The Edge” is verreweg het zwaarste nummer van het album. Gedragen door het eerste couplet door een upfront mix van knapperige ritmegitaar, stroomt “Living On The Edge” onberispelijk naar een soepel klinkend refrein dat in een vrolijk tempo wordt afgeleverd. Perahia’s leadgitaarwerk begint op een agressieve en snelle manier voordat het overgaat naar een meer melodieuze speelstijl. De keyboards die “Tearing At My Heart” introduceren, maken plaats voor een combinatie van ritmegitaar. Naarmate het nummer aan kracht wint, beweegt een edgy ritmegitaar naar de voorkant van de mix en neemt het snel mee naar een volkslied-achtig refrein met een etherisch gevoel. Perahia sluit “Tearing At My Heart” af met een gitaarsolo die, hoewel zeer goed gedaan, een beetje aan de korte kant is. Nadat keyboards de semi-ballad “Remembering You” door het eerste couplet hebben overgebracht, drijft een bijna perfecte samensmelting van ritmegitaar en keyboards het langzaam naar een sterk emotioneel geladen refrein. Perahia staat centraal met zijn melodieus gearomatiseerd leadgitaarwerk. Beginnend met enkele seconden strak klinkende gitaarharmonie, versmalt “Look To The Sky” naar een upfront mix van heldere ritmegitaar die het aanzet tot een refrein ondersteund door opera-zangharmonieën. Dertig seconden van alles-van-de-stops leadgitaarwerk helpt het nummer over de top te zetten. De vocale harmonieën aan het begin van “Don’t You Know” gaan over in enkele seconden strakke ritmegitaarharmonie, waarbij het nummer een vrolijk tempo behoudt terwijl het voortgaat op een refrein dat op een keiharde manier wordt aangedreven door beukende drums. Volgend op Perahia’s vurige gitaarsolo, vertraagt ​​”Don’t You Know” tot een piano totdat het tempo oppikt en sluit door het refrein voortdurend te herhalen. “Stand Alone” vervaagt langzaam in een keyboardsolo en neemt geleidelijk het tempo op tijdens het eerste couplet totdat de ritmegitaar intrapt en het soepel naar een overtreffend vocale harmonie gedreven refrein duwt. Perahia’s neoklassiek beïnvloede gitaarsolo helpt het nummer tussen de sterkere nummers van het album te plaatsen. “Stand Alone” gaat over volharden in het aangezicht van eenzaamheid.

RCA USA liet Joshua uiteindelijk vallen omdat de band de uitspraak “Dit album is opgedragen aan de Glorie van God” in de liner notes van het album had gezet. Neem me niet kwalijk? Maar tegen de tijd dat Intense Defense eind jaren tachtig werd uitgebracht, had Stryper al miljoenen platen verkocht; als gevolg daarvan zou je denken dat het past als RCA USA zou begrijpen dat als de muziek van hoge kwaliteit is, mensen naar een album gaan met een christelijke boodschap. En na een investering van $ 700.000, lijkt het een kleine verspilling voor het label om zo’n uitstekend kunstwerk niet te ondersteunen vanwege de geloofsverklaring van de band.

Na de release van Intense Defense zag de band elkaar niet meer en gingen de leden hun eigen weg. Rob Rock, Greg Shultz en Emil Lech vormden samen met gitarist Roy Z de melodieuze metalband Driver; terwijl Driver nooit een deal tekende, nam het een professioneel klinkende demo met vijf nummers op. Perahia veranderde de naam van de band in Jaguar en bundelde de krachten met zanger extraordinaire Robin Kyle, de twee namen een demo op en plaatsten het nummer “Show Me The Way” op de heruitgave van 1992 van Surrender op Ocean Records.

Hoewel de originele RCA Europe-release van Intense Defense een moeilijk te vinden en zeer gewaardeerde collectorsitem blijft, werd het pas in 2003 opnieuw op cd uitgebracht.