Night Ranger-Man In Motion
Jaar van Release: 1988
Label: MCA
“Man In Motion” was absoluut het album dat het einde betekende van de bombastische jaren 80-stijl van Night Ranger. Alan ‘Fitz’ Gerald, al lang keyboard-handler, was de deur uit, dus het album was een stuk meer gitaargericht dan zijn voorgangers. Voor degenen die Night Ranger vanaf “Dawn Patrol” volgden, waren de gevoelens in ieder geval erg gemengd.
Velen beschouwen dit album als het beste van Night Ranger, of in ieder geval een van de beste, omdat de songwriting geweldig is en de nadruk ligt op de stemmen en de fantastische gitaar.
Hoewel het album geen meesterwerk van melodieuze hardrock is, zijn er hier enkele behoorlijk behoorlijke juweeltjes. Het album is minder beladen met het keyboardgeluid dat de band beroemd heeft gemaakt. In plaats daarvan is het een agressiever gitaargericht album.
Het titelnummer opent het album en verspilt geen tijd met het tonen van de verandering in muzikale richting. Het heeft een scherpere lead vocal en er is een geweldige solo. “Right On You” had ook een scherpere zang.
Er staan een paar ballads op het album, maar een daarvan, “Restless Kind”, is echt goed en het meest herkenbare nummer van de elf nummers. De andere gekenmerkte ballad, het mid-tempo “I Did It For Love”, inspireerde niets anders dan een schouderophalen van mijn kant.
“Reason To Be” begon alsof het weer een langzame verklaring van een bepaald gevoel zou zijn, maar het middengedeelte was meer een opwindend tempo rocker voordat het weer vertraagde bij het uitfaden.
Ik ontdekte dat het album in feite het beste schitterde toen het geluid van de band losliet en het zessnarige geluid versterkte. Nummers als “Love Shot Me Down”, “Halfway To The Sun” en het wat minder dan subtiel getitelde “Kiss Me Where It Hurts” bevatten allemaal fantastisch gitaarwerk, waarbij het laatste nummer een solo die er best mag zijn.
Bij het online onderzoeken van het album voor het schrijven van dit artikel, was het interessant om op te merken dat het slechts # 81 op de albumlijst bereikte. Het album bleek een beetje een breekpunt voor de band, althans voor een tijdje. Naast het vertrek van toetsenist Fitzgerald (die nog een co-writing krediet had op “Don’t Start Thinking (I’m Alone Tonight)”), verliet zanger/bassist Jack Blades de band na de tourcyclus voor het album. Het was op dit punt dat hij Damn Yankees vormde met Ted Nugent en Tommy Shaw.
Man in Motion was het laatste album voor de band tot 1995. Het werd grotendeels genegeerd door fans, maar als we er bijna 30 jaar later op terugkijken, is het een verrassend goede plaat. Het mist misschien de grote commerciële hit die de band waarschijnlijk (en de platenmaatschappij zeker) zou hebben gewild, maar het toont meer een rockend randje en is een vroege blik op het geluid van de band zoals het nu is.
Geef een reactie