Novella-One Big Sky
Jaar van Release: 1990
Label: Starsong
Als je van de commerciële popmetal houdt die in de jaren ’80 en begin jaren ’90 gaande was zoals Warrant, Firehouse, & Mr Big, is dit zeker niet slecht en jammer dat er geen groter publiek voor was. Tegen de tijd dat de 2 albums van deze band verschenen, waren de laatste goede dagen van arena rock & hairbands bijna voorbij. Grunge en alternatief kwamen zo goed als hun weg naar binnen. Ik vond het nog steeds leuk om naar ze te luisteren omdat ik nog steeds een schaamteloze metalhead ben, maar het is geen wonder dat ze het tijdperk niet konden overleven. Mijn hobby is het verzamelen van christelijke rock & metal dus ik ben blij dat het in mijn archief zit als ik goede muziek wil horen. Een van de meest ondergewaardeerde metalbands ooit. One Big Sky is de verborgen parel in de familie van Christian Metal. Het is melodieus, zacht, maar levert een zware stoot, zowel in muziekarrangement als in songteksten.
Weet nog goed toen het album uitkwam in the white metal scene, nauwelijks aandacht, zoals wel bij Stryper. Maar onlangs bij het herbeluisteren van het album, merk ik dat ze nogal wat te bieden hadden. Dit is gepolijste melodieuze hardrock/ AOR van goede kwaliteit. Het is het soort album waarvan je zou denken dat Frontiers Records het opnieuw zou willen uitbrengen, zolang ze dachten dat er een publiek was om het te steunen.Dit is het eerste Novella-album en over het algemeen is het een beetje zwaarder en meer bluesachtig dan het tweede, A Liquid Earth. Deze heeft een paar nummers met een echte hardrockbeet, zoals opener “Do We Just Surrender”, “Give Me Love” en het door Whitesnake beïnvloede “Lay It On Me”.
Muzikaal klinkt de band niet als iemand in het bijzonder, maar muzikaal hoor je elementen van Coney Hatch, Bon Jovi, Journey, Survivor, Rainbow, Whitesnake, Waysted (Danny Vaughn-tijdperk), Whiteheart en The Lou Gramm Band. Novella’s songwriting is meestal een beetje dieper, meer bluesy en expansief, en heeft meer reflecterende teksten dan een van de gen De intelligente muziek en subtiele teksten zijn waarschijnlijk de reden waarom de band nooit doorbrak in het arena-rockplatform, gedomineerd door mensen als Bon Jovi, Petra en Whiteheart. “Fire Eyes” en “Give Me Love” hadden radiohits kunnen zijn met eenvoudigere teksten. Het meest unieke nummer hier is “Sweet Rising Sun”, met een complex samenspel tussen de gitaar en de zang van Jonathan Paganno.
Als je van het geluid en de stijl houdt, houdt dit album vandaag de dag goed stand. Ik zou het geen klassieker willen noemen, maar het is redelijk goed doordacht en heeft weinig van de clichématige attributen van andere gelijkaardige albums. Er zijn wat ruwe kantjes die een goede producer had kunnen gladstrijken, maar op dit moment dragen ze alleen maar bij aan de charme van toen.
Geef een reactie