Tesla-The Great Radio Controversy

TESLA – THE GREAT RADIO CONTROVERSY

JAAR VAN RELEASE : 1989

LABEL : GEFFEN

De groep Tesla paste nooit helemaal in een definitieve genrevak die uiteindelijk de Noord-Californische band ervan weerhield hun kritieke of commerciële potentieel te bereiken. In de jaren tachtig waren ze een “hairband” die in die tijd een paar stappen vooruit was. In de jaren negentig waren ze te geconcentreerd en opgewekt om zich te laten meeslepen in de ‘grunge’-golf. Tussendoor overbrugden ze de kloof met de Great Radio Controversy uit 1989, hun meest gerenommeerde album. Hoewel ze doorspekt zijn met meer dan haar aandeel in jaren tachtig “heavy metal” karikatuur, is er materiaal op dit album met soul en muzikaliteit dat in die tijd maar weinig nieuwe releases werden gemaakt van deze kwaliteit.

Gevormd in 1982 en oorspronkelijk Stad Kidd genoemd, de groep hernoemde zichzelf Tesla naar uitvinder en elektrotechnicus Nikola Tesla, tijdens de opname van hun eerste album, Mechanical Resonance . Het kenmerkende geluid van de band werd gesmeed door leadzanger Jeff Keith samen met gitaristen Frank Hannon en Tommy Skeoch .

The Great Radio Controversy , geproduceerd door het team van Steve Thompson en Michael Barbiero , bevat voornamelijk groots klinkende productiemethoden in lijn met pop-metal uit de jaren 80, maar reikt ook terug naar meer authentieke en aardse methoden. Het album werd geproduceerd in Bearsville Studio buiten Woodstock, NY, een studio die oorspronkelijk werd gebouwd door de manager van Bob Dylan.

Hoewel de nummers in het begin enigszins standaard zijn, verbetert het album naarmate het voortschrijdt. Gezamenlijk geschreven door bassist Brian Wheat , begint “Hang Tough” met zijn mechanische baspatroon voordat de dubbele gitaren binnenkomen voor een geharmoniseerde riff en later terugkeren voor een fatsoenlijke dubbele gitaarsolo. “Lady Luck” volgt met enkele rijke vocale harmonieën voordat “Heaven’s Trail (No Way Out)” breekt met de rij-ritmegitaar van Skeoch. Een eenvoudig maar belonend nummer, deze derde is gesneden door bluesy breaks tussen de coupletten in.

“Be a Man” begint met een lange, bluesy slide-intro voordat de langzame riffs het nummer in de juiste context brengen. De pure rocker “Lazy Days, Crazy Nights” is een tandje hoger dan de meeste nummers op de vroege helft van het album, met een donker en vastberaden gevoel in het algemeen, samen met een fatsoenlijke vocale hook. Het album wordt steeds sterker met “Did It for the Money”, dat creatief meandert voordat het zijn basis vindt, dat behoorlijk solide en sterk is. “Yesterdaze Gone” toont Tesla op hun zwaarste, bijna echte heavy metal in beat maar stevig in de arena rock vocaal, samen met een vrij wilde middensectie gitaarlead met harmonieën zo rijk dat het bijna klinkt als een synthesizer-envelop.

“The Way It Is” is mede-geschreven door drummer Troy Luccketta en is een van de hoogtepunten van zowel album als Tesla’s carrière. Het humeurige akoestische intro en couplet maakt uiteindelijk plaats voor de sterke maar diepe refreinen. De bridge en de outro van het nummer brengen het nummer op een heel nieuw niveau, want de herhaling werkt goed met thema- en muzikale achtergrondgeluiden en de zang van Keith heeft absoluut hun hoogtepunt tijdens “The Way It Is”

 “Love Song” is bijna net zo indrukwekkend, misschien wel de beste powerballad ooit. Dit uni-directionele nummer wordt aangedreven door de prachtige gitaarmotieven van Hannon. Beginnend met een complexe akoestische intro voordat je op weg gaat naar de vrolijke getokkelde elektrische riff die het eigenlijke lied introduceert. Het nummer is compleet en melodieus tot het einde zonder een verspilde noot of moment. “Paradise” is een ander mooi nummer dat een droevige akoestische intro bevat voor een liefdeslied met een duidelijk ander gevoel dan het lied getiteld “Love Song”. Keith’s zang neemt het tempo aan, terwijl de muziek in het midden van de sectie laag blijft, voorafgaand aan een funk-beïnvloed alternatief gedeelte dat volgt. Het afsluitende nummer “Party’s Over” probeert het album te eindigen met een rocklied, maar valt gewoon een beetje tekort.

 Great Radio Controversy bereikte de Top 20 van de Amerikaanse albumcharts en creëerde drie Top 40-hits op de Mainstream Rock-kaart. In 1990 handhaafde Tesla hun commerciële dynamiek met de live Five Man Acoustical Jam voordat hij het jaar daarop met Psychotic Supper terugkeerde naar de studio.