Yngwie J. Malmsteen-Odyssee
Jaar van Release: 1988
Label: Polydor
“Trilogy” vertegenwoordigde een keerpunt voor de songwritingstijl van de Zweedse gitaarheld. Malmsteen wendde voor een meer songgeoriënteerde formule, terwijl zijn composities melodieuzer, op de een of andere manier glamoureus en cheesy werden – denk aan een zwaardere versie van de AOR Rainbow. Met die draai van 360° vervaagden veel van de gotische en donkere componenten van zijn originele formule, hoewel de krachtige epische sfeer, nog steeds aanwezig is. Inderdaad, na de experimentele voorganger is dit geluid herhaald met bepaalde verschillen, te beginnen met de productie, die verder is uitgewerkt. Bovendien stelde de opname van de voormalige Rainbow-zanger Joe Lynn Turner de band in staat om veel meer melodieuze gebieden te betreden, gezien zijn hoge zangtechnieken.
Zonder uitzondering, zelfs op de zwakste momenten van het album, projecteerde Malmsteen zijn bekwame gitaarspel, zoals hij dat altijd doet. Na zijn levensbedreigende auto-ongeluk verloor Malmsteen bijna zijn beweging in zijn rechterarm en zou hij zeker afscheid nemen van zijn carrière. Yngwie vertoonde songwriting-problemen, die het gevolg zijn van de veranderingen in zijn formule en aangezien het songwriting-werk zich altijd om hemzelf en zijn instrument beweegt. Op sommige momenten heeft het album de neiging om veel te cheesy te worden, zoals “Heaven Tonight”. Iets soortgelijks gebeurt met “Deja Vu”, een ander cheesy-nummer dat kan worden omschreven als saai en ongemakkelijk wordt. Was Phil Collins betrokken bij het songwritingwerk voor Yngwie? Het lijkt erop dat dat het geval was, en het is niet precies zoals een metal nummer bedoeld was. Zelfs de nummers van Journey zijn veel zwaarder dan een van de twee nummers.
De rest van het album bevat nummers die wel bovengemiddeld zijn. Het openingstitelnummer is het absolute hoogtepunt; Yngwie’s opperste gitaarspel is hier een cruciaal element. De riffs zijn goed, en de gitaarsolo in het midden is zoals gewoonlijk extreem snel, behoorlijk overweldigend, en het kenmerkende duel van Blackmore dat daarin is opgenomen, is een van de best gehoorde in de rock- en metalscènes. De neoklassieke epische metal “Bite the Bullet”-“Riot in the Dungeons” combo is een ander gedenkwaardig moment en een paar energieke nummers die goed bij elkaar passen. Ze volgen een ritmisch patroon dat lijkt op dat van “Disciples of Hell” uit de tweede poging van Rising Force en wordt ongelooflijk gespeeld door de band.
Yngwie verkent ook een meer melodieuze en zachtere kant in zijn songwriting met het nostalgische en gitaargedreven “Hold On”, dat begint met een woeste solo maar de structuur van een romantische powerballad volgt, behalve dat het een volledig mid- tempo nummer. “Crystal Ball” begint op een zeer trage manier met een geweldige baslijn, en groeit dan op na de gitaarsolo van de Yngwie. Beide zijn uitstekende nummers, en ze zijn afgestemd op de beoogde muzikale richting. “Krakatau”, aan de andere kant, is een uitstekend instrumentaal nummer. Hoewel de algehele formule ongelooflijk is uitgevoerd en de songwriting-keuzes zijn verbeterd, is deze formule nog steeds niet zo superieur als die in de eerste twee releases van Rising Force.
Geef een reactie